Στη χώρα μας το κεντρικό καθήκον δεν είναι γενικά μια αντικαπιταλιστική ανατροπή, αλλά η συσπείρωση δυνάμεων για την απαλλαγή από Μνημόνιο, τρόικα, σάπιο πολιτικό σύστημα, για ανακούφιση των εργαζομένων, για μια ριζική αλλαγή πορείας.
Πολιτικά και οικονομικά, αυτό το ενδιάμεσο μεταβατικό πλαίσιο θα έχει πρωτότυπα χαρακτηριστικά και το κεντρικό που θα το χαρακτηρίζει είναι η κατεύθυνση ρήξεων με τα βασικά στοιχεία του σημερινού συστήματος: χρεομηχανή, καζινοκαπιταλισμό, βαλκανικό καπιταλισμό, γενικό ξεπούλημα. Στις φαρέτρες της η μεταβατική αυτή οντότητα θα διδαχθεί πολλά στοιχεία από τις λατινοαμερικάνικες εμπειρίες και θα έχει πολλά να κάνει σε περιφερειακό ευρωπαϊκό επίπεδο.
Πολιτικά και οικονομικά, δεν θα είναι η «λαϊκή οικονομία» και η «λαϊκή εξουσία» ούτε ένας «καθαρός» αντικαπιταλισμός-σοσιαλισμός. Θα είναι κάτι άλλο, παρ’ όλο που δεν θα έχει εξαλειφθεί ο καπιταλισμός.
Ωστόσο, η πάλη για την Πολιτική Οικονομική Κοινωνική Διέξοδο της Χώρας μάς φέρνει πιο κοντά (υλικά, πνευματικά, πολιτιστικά, πολιτικά) σε μια διαδικασία μετάβασης σε ένα άλλο σύστημα.
Η υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των εργαζομένων του μυαλού και του χεριού γίνεται και προωθείται στο βαθμό που αντιμετωπιστούν εθνικά και διεθνή προβλήματα όχι μικρής σημασίας: το εθνικό στοιχείο να αναδειχθεί ενάντια και σε αντιπαράθεση με το εθνικιστικό-ρατσιστικό, η οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία των χωρών και περιοχών σε αντιπαράθεση με τον πλανηταρχισμό, τις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών και των νέων μηχανισμών υποδούλωσης, η αντισυγκεντροποιητική ανάπτυξη ενάντια στην κατάπνιξη και αποστράγγιση που επιβάλλουν οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί τοκογλυφίας και προγραμμάτων προσαρμογής, μνημονίων κ.λπ.
Η προώθηση μιας τέτοιας πολιτικής γενικά και η εξειδίκευσή της σε κάθε περιοχή και χώρα από τα πρωτοπόρα τμήματα των αγωνιζόμενων λαών είναι το κεντρικό καθήκον ετούτη τη στιγμή, ειδικά για χώρες σαν την Ελλάδα, που βρίσκεται στο επίκεντρο και στο στόχαστρο πολλών διεθνών αντιπαραθέσεων, είναι αδύναμος κρίκος ενός συστήματος που παραπαίει (ευρώ και ευρωζώνη) και ειδικός χώρος εφαρμογής νέων διαχειριστικών πιλοτικών προτύπων προς εξαγωγή σε άλλες ευρωπαϊκές περιοχές.
Αυτά τα καθήκοντα προσπαθεί να θέσει η διατύπωση «πολιτική, οικονομική και κοινωνική διέξοδος της χώρας», αυτά τα καθήκοντα και αυτά τα ζητήματα θέτει προς επίλυση η «μεταπολίτευση του λαού».
Τριάντα επτά χρόνια μετά τη μεταπολίτευση του ’74, ωριμάζουν οι όροι για μια βαθιά, ριζική μεταπολίτευση του λαού, που θα απαλλάξει τη χώρα από τα δεσμά του Μνημονίου και της τρόικας, θα ανοίξει το δρόμο για δημοκρατία, ανεξαρτησία, χειραφέτηση, θα θέσει τις βάσεις της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής διεξόδου της χώρας. Στην τροχιά των σύγχρονων εξεγέρσεων και των μεγάλων λαϊκών κινημάτων-επαναστάσεων στον αραβικό κόσμο και στη Λατινική Αμερική και σε αντιπαράθεση με τα αδιέξοδα που χτίζει η στραγγαλιστική χρεομηχανή, η ευρω-φυλακή, η παραπαίουσα και ετοιμόρροπη ευρωζώνη των ευρωκρατών και η βουλιμία των αρπακτικών διεθνών τοκογλύφων.
Πολιτικά και οικονομικά, δεν θα είναι η «λαϊκή οικονομία» και η «λαϊκή εξουσία» ούτε ένας «καθαρός» αντικαπιταλισμός-σοσιαλισμός. Θα είναι κάτι άλλο, παρ’ όλο που δεν θα έχει εξαλειφθεί ο καπιταλισμός.
Ωστόσο, η πάλη για την Πολιτική Οικονομική Κοινωνική Διέξοδο της Χώρας μάς φέρνει πιο κοντά (υλικά, πνευματικά, πολιτιστικά, πολιτικά) σε μια διαδικασία μετάβασης σε ένα άλλο σύστημα.
Η υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των εργαζομένων του μυαλού και του χεριού γίνεται και προωθείται στο βαθμό που αντιμετωπιστούν εθνικά και διεθνή προβλήματα όχι μικρής σημασίας: το εθνικό στοιχείο να αναδειχθεί ενάντια και σε αντιπαράθεση με το εθνικιστικό-ρατσιστικό, η οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία των χωρών και περιοχών σε αντιπαράθεση με τον πλανηταρχισμό, τις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών και των νέων μηχανισμών υποδούλωσης, η αντισυγκεντροποιητική ανάπτυξη ενάντια στην κατάπνιξη και αποστράγγιση που επιβάλλουν οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί τοκογλυφίας και προγραμμάτων προσαρμογής, μνημονίων κ.λπ.
Η προώθηση μιας τέτοιας πολιτικής γενικά και η εξειδίκευσή της σε κάθε περιοχή και χώρα από τα πρωτοπόρα τμήματα των αγωνιζόμενων λαών είναι το κεντρικό καθήκον ετούτη τη στιγμή, ειδικά για χώρες σαν την Ελλάδα, που βρίσκεται στο επίκεντρο και στο στόχαστρο πολλών διεθνών αντιπαραθέσεων, είναι αδύναμος κρίκος ενός συστήματος που παραπαίει (ευρώ και ευρωζώνη) και ειδικός χώρος εφαρμογής νέων διαχειριστικών πιλοτικών προτύπων προς εξαγωγή σε άλλες ευρωπαϊκές περιοχές.
Αυτά τα καθήκοντα προσπαθεί να θέσει η διατύπωση «πολιτική, οικονομική και κοινωνική διέξοδος της χώρας», αυτά τα καθήκοντα και αυτά τα ζητήματα θέτει προς επίλυση η «μεταπολίτευση του λαού».
Τριάντα επτά χρόνια μετά τη μεταπολίτευση του ’74, ωριμάζουν οι όροι για μια βαθιά, ριζική μεταπολίτευση του λαού, που θα απαλλάξει τη χώρα από τα δεσμά του Μνημονίου και της τρόικας, θα ανοίξει το δρόμο για δημοκρατία, ανεξαρτησία, χειραφέτηση, θα θέσει τις βάσεις της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής διεξόδου της χώρας. Στην τροχιά των σύγχρονων εξεγέρσεων και των μεγάλων λαϊκών κινημάτων-επαναστάσεων στον αραβικό κόσμο και στη Λατινική Αμερική και σε αντιπαράθεση με τα αδιέξοδα που χτίζει η στραγγαλιστική χρεομηχανή, η ευρω-φυλακή, η παραπαίουσα και ετοιμόρροπη ευρωζώνη των ευρωκρατών και η βουλιμία των αρπακτικών διεθνών τοκογλύφων.
Ρ.Ρ.
Σχόλια
