του Γιώργου Τάσου
«Η ποίηση είναι τελικά το ασθενές φύλο». Έτσι τελειώνει η συλλογή των 87 ποιημάτων της, που τιτλοφορείται «Η σάρκα στάζει στο μπαλκόνι».
Τα 87 αυτά σπέρματα ζωής της Αφροδίτης απέχουν πολύ από το να είναι ρηξικέλευθα. Μα πώς αλλιώς άλλωστε, αφού τα γραφτά της είναι γεμάτα πάθος, πόθο, θλίψη, εγκαρτέρηση, αλληλεγγύη και επανάσταση. Όροι δηλαδή, ή καλύτερα, βιωμένες καταστάσεις που μας συντροφεύουν από το πρωί που ξυπνάμε ως αργά το βράδυ που, λίγο πριν πέσουμε στο κρεβάτι, προσπαθούμε να βάλουμε σε τάξη τη μέρα μας. Μα μπαίνει σε τάξη ο έρωτας; Μπαίνει ο σαρκικός πόνος; Όχι βέβαια. Η Αφροδίτη καταθέτει στο χαρτί, όχι μόνο όσα ζει κατά τη διάρκεια της μέρας (και είναι σίγουρα πολλά και ενδιαφέροντα, γιατί είναι ειλικρινή κι ανθρώπινα), αλλά και όσα παρατηρεί στους γύρω της. Είτε αυτοί είναι δολοπλόκοι πολιτικοί είτε φτωχοδιάβολοι της Ομόνοιας και πέριξ. Κυρίως όταν αυτοί είναι η απόληξη του έρωτά της.
«Μια μέρα λιποθύμησα στον ηλεκτρικό… ένας δε δίστασε
με ρώτησε αν διατέλεσα
εργασίας υπουργός
έμοιαζα έλεγε με αυτόν που ’φαγε
και καθέρμεξε τον εργάτη
στις ειδήσεις των οχτώ.»
«Ένα τσιγάρο δρόμος η ενοχή απ’ την ανοχή…»
«Τέλειωσαν τα φιλτράκια μου
και τώρα εξετάζουμε
μαζί με τον περιπτερά
σε ποια φωτογραφία σου
αποκόβεται καλύτερα
το στόμα σου»
«Όταν φυσάει στην Αθήνα
και είστε όλοι στα νησιά
παίζουμε κουκλοθέατρο
με τα ρούχα που έχετε ξεχάσει
απλωμένα στο μπαλκόνι»
Αντιπαραβάλλοντας δύο ποιήματα, «Το κάπνισμα σκοτώνει» και «Η προκλητικότητα της κοντής μου φούστας», ιδιαίτερα με τις τελευταίες φράσεις τους, κατανοώ απόλυτα την ψεύτικη, δήθεν πολιτισμένη και ανοιχτόμυαλη κοινωνία μας. Στο «κάπνισμα» ο νεοφιλελευθερισμός, ο βομβαρδισμός στο παιδικό δωμάτιο, η γύρω-γύρω μπλε ευνομία, τα φαλακρά απόνερα του Άουσβιτς, κι άλλα πολλά, δεν προκρίνονται ως σημαντικά,
«αλλά εκείνος ο αμετανόητος γραφίστας του Καρέλια
επιμένει να τα βάζει με το κάπνισμα»
Αντίστοιχα, στην «προκλητικότητα», όλοι αποφεύγουν να μιλούν για σένα,
«για τη γενναία σου φύση
το ηρωικό –και ξοφλημένο ερωτικό– “θαρσείν χρή” σου
για την ικανότητά σου
να κυκλοφορείς
να κυοφορείς
να οπλοφορείς…
κανείς δε μίλησε για όλα αυτά
όλοι μιλούν για την προκλητικότητα της κοντής μου φούστας»
Η Αφροδίτη χειρίζεται απόλυτα τις λέξεις, παίρνοντας από αυτές αυτό ακριβώς που θέλει, κι αν δεν το πάρει, τις αναπλάθει.
«Αποψένωση»
«Η βασιλεία των ουραγών»
«Μαρξ Φάκτορ»
«Αγαπαγωγή»
«Ρήξη μνημίσκου»
«Στυμφαλίδες όρθιες»
«Αγχωνάκι φράουλα»
Στην ποίησή της χωράει ο Ντιέγκο.
«Το χέρι του θεού
Θα μπω μια μέρα μέσα σου…
όπως τα ξεραμένα φύλλα
του χειμώνα σου
τριπλάρουν
σαν αριστερό εξτρέμ
τις άμυνες
της κάμαράς σου.»
Χωράει η Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση.
«Με ρώτησαν
γιατί πηγαίνω στις πορείες
…
Τους έδειξα εκείνο το τρικάκι
με τη φωτογραφία μου
που ’γινε προλετάριο χαλάκι
έξω απ’ το σπίτι σου.»
Χωράει μιαν επανάσταση ολάκερη, πάντοτε ως απόρροια ενός μεγάλου πάθους.
«ΕΑΜ ΓΕΛΑΣ
Κι αν ερωτεύτηκες τον Μαρξ
Κι αν σκαλίζεις τώρα πάθη με άλλη σαρξ
όταν αρδεύεται στα χείλη σου
η εργατική τάξη
Βάρκιζα
άοπλη
παραδίνομαι
γυμνή
στα Δεκεμβριανά σου.»
Η ποίηση της Αφροδίτης διαλέγει σαφή στρατόπεδα, είναι φύσει και δυνάμει στρατευμένη, όχι σε πολιτικές και ψηφοθηρικές συγκυρίες, όχι, ούτε καν προσεγγίζει τέτοιες επικίνδυνες ατραπούς. Αυτό που κάνει είναι να δένει, να συμπλέει, να συμπορεύει ανθρώπους κάθε χρώματος και επιλογών, δίνοντας βάση στον κοινό τους γνώμονα: τη φερέλπιδα προσπάθεια μετατροπής της «επιβιωτικής» συμπεριφοράς τους πάνω σε αυτόν τον κόσμο, που τυχαία βρέθηκαν, σε μια ζωή πιο ελεύθερη και πιο παθιασμένη.
Οι σάρκες που στάζουν στα μπαλκόνια το αποκαλόκαιρο, ψάχνουν ένα μικρό κλικ, για να πηδήξουν προς τα πάνω..
Μικρή περίληψη για το βιβλίο
Για τις κυριακάτικες βάρδιες που θα ’ναι πάντα ένα έγκαυμα ανεπούλωτο στο στήθος, για τα αγέλαστα κορίτσια που περιμένουν μες στο κρύο το λεωφορείο, για τους «μεροκάματους που λαχταρούν ακόμη» – πότε με ασθμαίνοντα ρυθμό αργόσυρτου, σαρακατσάνικου τσάμικου και πότε έκρυθμου, αστικού τρεχαλητού, για τους έρωτες που πλημμυρίζουν αδιέξοδοι στις μεσοτοιχίες, για τ’ ασφυκτικά, τριάντα, αγωνιακά τετραγωνικά, για τους προλετάριους και τις πορείες που λιποθυμούν κάτω απ’ το σπίτι σου και για όσα η σάρκα στάζει στο ξεφλουδισμένο σου μπαλκόνι.
Η Αφροδίτη Κατσαδούρη
Η Αφροδίτη Κατσαδούρη κατάγεται από τη στέρφα ύπαιθρο του ορεινού Βάλτου. Σπούδασε κλασική φιλολογία. Ζει, αναπνέει ασθμαίνοντας και εργάζεται στην Αθήνα. Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί στο ποιητικό τεύχος του εξαμηνιαίου λογοτεχνικού περιοδικού Τεφλόν και σε ηλεκτρονικά μέσα. Έχει συμμετάσχει με ένα μικροδιήγημά της στην Ανθολογία μικροδιηγήματος «100 ώρες για τη Σχεδία» (εκδόσεις Παρατηρητής της Θράκης) και σε μια συλλογική έκδοση «Ημερολόγια ποίησης 2021 – Με το βλέμμα των παιδιών», εκδ. Άπαρσις. Το 2020 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή «Ανθρωπίνα» από τις εκδόσεις Αμείλιχος. Τον Ιανουάριο του 2024 εξέδωσε τη δεύτερη ποιητική της συλλογή «Η σάρκα στάζει το μπαλκόνι», εκδ. Έναστρον.
Πού θα το βρείτε
- Έναστρον βιβλιοκαφέ, Σόλωνος 101, Αθήνα
- Πολιτεία βιβλιοπωλείο, Ασκληπιού 1-3, Αθήνα
- Ιανός βιβλιοπωλείο, Σταδίου 24, Αθήνα
- Πρωτοπορία βιβλιοπωλείο, Γραβιάς 3, Αθήνα
- Αλφειός βιβλιοπωλείο, Χαριλάου Τρικούπη 22, Αθήνα
- Εκδόσεις των Συναδέλφων, Καλλιδρομίου 30, Αθήνα
- Επί λέξει βιβλιοπωλείο, Ακαδημίας 32, Αθήνα
- Κομπραί, Διδότου 34, Αθήνα
- Ακυβέρνητες Πολιτείες, Αλ. Σβώλου 28, Θεσσαλονίκη
- Ιανός βιβλιοπωλείο, Αριστοτέλους 7, Θεσσαλονίκη
- Πίξελbooks, Κανακάρη 185, Πάτρα
- Κώτση Δήμητρα, Το Ξενόγλωσσο Βιβλιοπωλείο, Καζαντζή 25, Αγρίνιο
- Μικροί Γαλαξίες, Μαλβαζία 20, Μονεμβασιά
