Ήμασταν ανέκαθεν διχασμένοι ως λαός ή είναι καινούργια διάσταση; Δεν θα κάνω κοινωνιολογική ανάλυση βεβαίως, αλλά σε στιγμές περισυλλογής και ενδοσκόπησης αναρωτιέμαι πώς γίνεται να είσαι μεροκαματιάρης, να ζεις με x pass –διάβασα πως έκαναν αίτηση πάνω από μισό εκατομμύριο πολίτες– και να ψηφίζεις τον Άδωνι-Σπυρίδωνα, φέρνοντάς τον στην πρώτη θέση των εκλεγμένων βουλευτών. Απορώ πώς είναι δυνατόν να είσαι σύγχρονη γυναίκα, εργαζόμενη και χειραφετημένη και να επιβραβεύεις τον Ανδρέα Λοβέρδο με το γνωστό και μαύρο παρελθόν του.
Η επιλογή πολιτικών ηγετών δεν είναι, ξέρετε, όπως οι προτιμήσεις στη μουσική: Μεγάλωσα με ροκ μουσική, αλλά τρελαίνομαι για Βασίλη Καρρά· να το ξεχωρίζουμε αυτό. Γιατί παρατηρώ ένα είδος… ψυχασθένειας στην εκλογή των αντιπροσώπων μας στη Βουλή, λες και κάτι δεν καταλαβαίνουμε, λες και αμφισβητούμε την αλήθεια που μας τρίβουν στη μούρη καθημερινά, λες και το κάνουμε επίτηδες, βρε παιδί μου, να δούμε πώς είναι ο πάτος του πηγαδιού – που μπορεί να μην έχει κιόλας, οπότε άδικος κόπος η κόντρα ψήφος μας…
Διαβάζουμε ότι η Σοφία Νικολάου κατηγορείται πως έχει ζημιώσει το Δημόσιο με 2 εκατομμύρια, αλλά εσείς λέτε «άντε καλέ, σιγά το πράγμα… μήπως είναι η πρώτη ή η τελευταία». Μπαίνει υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο του Πατούλη ένας κατηγορούμενος για παιδοβιασμό (να ήταν και ο μόνος…) και δεν ανοίγει μύτη… Βουλευτές εκλέγονται με ένα κόμμα και ξαφνικά πηγαίνουν σε άλλο κι όπου κάτσει η μπίλια, κρατώντας φυσικά την έδρα τους σφιχτά μην τους φύγει, αλλά εμείς εκεί, σταθεροί και ακλόνητοι, τους χειροκροτάμε. Όμως, υπάρχει και το φαινόμενο Καρατζαφέρης που ενώ πήγαινε σε μάγισσες και χαρτορίχτρες προκειμένου να λιώσει σαν κερί ο Μητσοτάκης, ώπα, νάτος στη Ν.Δ. Τα καλύτερα έχει να πει ο άτιμος τώρα και είμαι σίγουρη πως εκεί στο μητσοτακέικο, ψωμί κι αλάτι, βρε!
