Η προκλητική επέμβαση στα πολιτικά πράγματα της χώρας που σημειώθηκε χτες και η οποία παραπέμπει στις πιο σκοτεινές περιόδους, αποκαλύπτει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τι παίζεται, πώς παίζεται και τι θα ακολουθήσει.
Η Μέρκελ ζήτησε τηλεφωνικά από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μαζί με τις εκλογές της 17ης Ιούνη να γίνει και δημοψήφισμα με το ερώτημα κατά πόσον επιθυμούν οι Έλληνες πολίτες την παραμονή στην Ευρωζώνη. Νωρίτερα, ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Γερμανός σοασιλδημοκράτης, Μάρτιν Σουλτς, που συναντήθηκε με τον κ. Παπούλια και με τους πολιτικούς αρχηγούς, τόισε ότι το Μνημόνιο δεν επαναδιαπραγματεύεται και με περίσσιο κυνισμό απείλησε ότι “οι Ευρωπαίου εταίροι δεν πρόκειται να κάτσουν με σταυρωμένα χέρια.
Με τη χαρακτηριστική άνεση των επικυρίαρχων και μπροστά στην κατάρρευση του υποτελούς πολιτικού συστήματος της χώρας μας παρεμβαίνουν χωρίς να τηρούν πλέον ούτε τα προσχήματα. Ορίζουν το διακύβευμα των εκλογών και απειλώντας ωμά τον ελληνικό λαό, επιχειρούν με πρωτοφανή κυνισμό να σώσουν τα συμφέροντά τους και τους ντόπιους υπηρέτες τους.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ναι αυτός είναι ο τίτλος του Κ. Παπούλια, μετέφερε κανονικότατα τις επιταγές της καγκελαρίας στον Έλληνα πρωθυπουργό κι εκείνος ενημέρωσε τους πολιτικούς αρχηγούς. Η προεκλογική περίοδος, λοιπόν, ξεκίνησε με βουτιά στο πιο σκοτεινό παρελθόν.
Με γοργούς ρυθμούς αναδύονται τα πραγματικά διλήμματα κι έτσι προβάλλει η μοναδική ευκαιρία να λάβουν απελευθερωτικό χαρακτήρα. Ποιος (θα) κυβερνάει αυτόν τον τόπο; Ακούγεται κοινότοπο και χιλιοειπωμένο; Όμως περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Ποιος; Το γερμανικό ιμπέριουμ, με το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, όμηρος της χρηματοπιστωτικής μαφίας στον αυτόματο πιλότο της καταστροφής; Ή ο ίδιος ο κυρίαρχος λαός σε μία πορεία χειραφέτησης, κατοχύρωσης της δημοκρατίας και κατάκτησης της ανεξαρτησίας, μέσω της παραγωγικής ανοικοδόμησης, αποτινάσσοντας τα δεσμά της χρέωσης και τη μέγγενη των μνημονίων;
Η 6η Μάη ήταν κεραυνός για το πολιτικό σύστημα. Υπό «κανονικές συνθήκες», με τέτοια συντριβή, οι ηγεσίες του γκρεμισμένου δικομματισμού θα έπρεπε να είχαν ήδη εξαφανισθεί από τον πολιτικό χάρτη. Αντιθέτως, λυσσαλέα μηχανεύτηκαν (Σαμαράς και Βενιζέλος) να διασώσουν το καθεστώς επιχειρώντας να θέσουν σε ομηρία τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι όταν απέτυχαν, δεν αποτόλμησαν το πραξικόπημα της οικουμενικής. Το λαϊκό πλειοψηφικό ρεύμα ανατροπής και αλλαγής που εκδηλώθηκε και στις κάλπες, έχει ήδη κατοχυρώσει νέες θέσεις μάχης. Αποκαθηλώθηκε ο δικομματισμός και αποτράπηκε μία νέα νόθα συγκυβέρνηση.
Το καθεστώς κλυδωνίζεται και επιστρατεύει τον Σαμαρά της εξευτελιστικής ήττας, για να σαλπίσει προσκλητήριο «εθνικοφροσύνης», υπαγορευμένο στη γερμανική διάλεκτο του στυγερού Μνημονίου, αλλά μαγνητοφωνημένο στα μαύρα χρόνια του αντικομμουνισμού και της πατριδοκαπηλίας.
Απροκάλυπτα οι Γερμανοί ευρωκράτες και η διεθνής των αγορών θα επιδιώξουν να βιάσουν, με κάθε μέσο, την αδέσμευτη έκφραση της λαϊκής συνείδησης. Πρωτοσέλιδα πανίσχυρων ξένων εκδοτικών συγκροτημάτων, δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων, κερδοσκοπικά στησίματα, είναι μόνο η αρχή. Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκριθεί λυτρωτικά για το λαό στο αίτημα της ενότητας και της προοπτικής, τον έταξε στη θέση τιμής να βρίσκεται σήμερα στο στόχαστρο των καταιγιστικών πυρών του βρόμικου και σάπιου συστήματος. Έχει τώρα, όμως, την ευθύνη και την υποχρέωση, όπως και όλη η Αριστερά να ανταποκριθεί στο επόμενο στάδιο της μάχης του λαού.
Βοά πλέον η διακύβευση της επικείμενης πολιτικής μάχης των εκλογών της 17ης Ιούνη. Τα μέτωπα δε θα μπορούσαν να είναι πιο ξεκάθαρα. Το δίπολο- παγίδα «ευρώ ή καταστροφή» δεν μπορεί για πολύ ακόμη να συσκοτίζει την ωμή κατοχική επιβολή. Είναι ώρα μάχης για τη Δημοκρατία και την ανεξαρτησία.
Ποιος θα κυβερνά αυτόν τον τόπο; Η γερμανική μπότα ή ο λαός;
Με τη χαρακτηριστική άνεση των επικυρίαρχων και μπροστά στην κατάρρευση του υποτελούς πολιτικού συστήματος της χώρας μας παρεμβαίνουν χωρίς να τηρούν πλέον ούτε τα προσχήματα. Ορίζουν το διακύβευμα των εκλογών και απειλώντας ωμά τον ελληνικό λαό, επιχειρούν με πρωτοφανή κυνισμό να σώσουν τα συμφέροντά τους και τους ντόπιους υπηρέτες τους.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ναι αυτός είναι ο τίτλος του Κ. Παπούλια, μετέφερε κανονικότατα τις επιταγές της καγκελαρίας στον Έλληνα πρωθυπουργό κι εκείνος ενημέρωσε τους πολιτικούς αρχηγούς. Η προεκλογική περίοδος, λοιπόν, ξεκίνησε με βουτιά στο πιο σκοτεινό παρελθόν.
Με γοργούς ρυθμούς αναδύονται τα πραγματικά διλήμματα κι έτσι προβάλλει η μοναδική ευκαιρία να λάβουν απελευθερωτικό χαρακτήρα. Ποιος (θα) κυβερνάει αυτόν τον τόπο; Ακούγεται κοινότοπο και χιλιοειπωμένο; Όμως περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Ποιος; Το γερμανικό ιμπέριουμ, με το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, όμηρος της χρηματοπιστωτικής μαφίας στον αυτόματο πιλότο της καταστροφής; Ή ο ίδιος ο κυρίαρχος λαός σε μία πορεία χειραφέτησης, κατοχύρωσης της δημοκρατίας και κατάκτησης της ανεξαρτησίας, μέσω της παραγωγικής ανοικοδόμησης, αποτινάσσοντας τα δεσμά της χρέωσης και τη μέγγενη των μνημονίων;
Η 6η Μάη ήταν κεραυνός για το πολιτικό σύστημα. Υπό «κανονικές συνθήκες», με τέτοια συντριβή, οι ηγεσίες του γκρεμισμένου δικομματισμού θα έπρεπε να είχαν ήδη εξαφανισθεί από τον πολιτικό χάρτη. Αντιθέτως, λυσσαλέα μηχανεύτηκαν (Σαμαράς και Βενιζέλος) να διασώσουν το καθεστώς επιχειρώντας να θέσουν σε ομηρία τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι όταν απέτυχαν, δεν αποτόλμησαν το πραξικόπημα της οικουμενικής. Το λαϊκό πλειοψηφικό ρεύμα ανατροπής και αλλαγής που εκδηλώθηκε και στις κάλπες, έχει ήδη κατοχυρώσει νέες θέσεις μάχης. Αποκαθηλώθηκε ο δικομματισμός και αποτράπηκε μία νέα νόθα συγκυβέρνηση.
Το καθεστώς κλυδωνίζεται και επιστρατεύει τον Σαμαρά της εξευτελιστικής ήττας, για να σαλπίσει προσκλητήριο «εθνικοφροσύνης», υπαγορευμένο στη γερμανική διάλεκτο του στυγερού Μνημονίου, αλλά μαγνητοφωνημένο στα μαύρα χρόνια του αντικομμουνισμού και της πατριδοκαπηλίας.
Απροκάλυπτα οι Γερμανοί ευρωκράτες και η διεθνής των αγορών θα επιδιώξουν να βιάσουν, με κάθε μέσο, την αδέσμευτη έκφραση της λαϊκής συνείδησης. Πρωτοσέλιδα πανίσχυρων ξένων εκδοτικών συγκροτημάτων, δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων, κερδοσκοπικά στησίματα, είναι μόνο η αρχή. Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκριθεί λυτρωτικά για το λαό στο αίτημα της ενότητας και της προοπτικής, τον έταξε στη θέση τιμής να βρίσκεται σήμερα στο στόχαστρο των καταιγιστικών πυρών του βρόμικου και σάπιου συστήματος. Έχει τώρα, όμως, την ευθύνη και την υποχρέωση, όπως και όλη η Αριστερά να ανταποκριθεί στο επόμενο στάδιο της μάχης του λαού.
Βοά πλέον η διακύβευση της επικείμενης πολιτικής μάχης των εκλογών της 17ης Ιούνη. Τα μέτωπα δε θα μπορούσαν να είναι πιο ξεκάθαρα. Το δίπολο- παγίδα «ευρώ ή καταστροφή» δεν μπορεί για πολύ ακόμη να συσκοτίζει την ωμή κατοχική επιβολή. Είναι ώρα μάχης για τη Δημοκρατία και την ανεξαρτησία.
Ποιος θα κυβερνά αυτόν τον τόπο; Η γερμανική μπότα ή ο λαός;
Σχόλια
