Της Μαρίας Κουτσουρίδου
Φέτος για πολλούς από μας, τους καθηγητές σε διαθεσιμότητα, η σχολική χρονιά ξεκίνησε τον Νοέμβρη. Με δυο μήνες καθυστέρηση μετά από δικαστικές προσφυγές για ασφαλιστικά μέτρα, βρεθήκαμε πίσω στα σχολεία της επαγγελματικής εκπαίδευσης χωρίς να ξέρουμε για πόσο. Ποιες ήταν οι πρώτες μας εντυπώσεις;
Βρήκαμε διαλυμένα σχολεία με «κακοποιημένους» μαθητές. Το σχέδιο για την πλήρη απαξίωση του δημόσιου σχολείου καλά κρατεί. Συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, υποχρεωτικές μετατάξεις καθηγητών, αύξηση ωραρίου με αποτέλεσμα να υπάρχουν εκπαιδευτικοί «λάστιχο» σε τρία σχολεία καθημερινά, αύξηση του αριθμού των μαθητών στην τάξη, τεράστιος αριθμός κενών σε κάθε σχολείο. Όσο για τον χαρακτηρισμό «κακοποιημένοι», τι άλλο πρέπει να υποστεί ένας μαθητής όταν στερείται και το τελευταίο δικαίωμα που οφείλουν να του παρέχουν, τους καθηγητές του; Όταν προσπαθούν να τον πείσουν ότι είναι φυσιολογικό μια ολόκληρη χρονιά να μην κάνει τα μαθήματα της ειδικότητας του; Ότι είναι φυσιολογικό να νιώθει ότι φταίει ο ίδιος για την ειδικότητα που επέλεξε και που χωρίς λόγο την κατάργησαν; Ότι είναι φυσιολογικό να παρακαλά για τα δικαιώματά του και όχι να τα διεκδικεί; Ότι είναι φυσιολογικό να περιμένει σπίτι του να τον ειδοποιήσουν αν και πότε θα κάνει μάθημα, όταν η υποκρισία περισσεύει για τις «χαμένες ώρες» από τις καταλήψεις και τις απεργίες; Ότι είναι φυσιολογικό να μην έχει θέρμανση, εργαστήρια και υλικά για να δουλέψει;
Το αποτέλεσμα που θέλουν να πετύχουν είναι απλό: Ένας μαθητής που θεωρεί όλα τα παραπάνω φυσιολογικά, είναι πάρα πολύ εύκολο να θεωρεί σε λίγο καιρό φυσιολογικό να μη βρίσκει δουλειά, φυσιολογικό αν τη βρει ποτέ να μην πειράζει που θα είναι απλήρωτη ή κακοπληρωμένη, φυσιολογικό να μην έχει σταθερό ωράριο, φυσιολογικό αυτή η δουλειά να είναι ανασφάλιστη, φυσιολογικό να παρακαλά και να φοβάται αντί να οργανώνεται και να διεκδικεί τη ζωή του!
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον επιστρέψαμε πολύ διαφορετικοί όμως. Έχοντας υποστεί το δόγμα του σοκ βρεθήκαμε απαλλαγμένοι από το φόβο, κάναμε ξεκάθαρο σε μαθητές και γονείς ότι επιστρέψαμε όχι επειδή η κυβέρνηση αναγνώρισε το λάθος της αλλά το αντίθετο· επειδή προσφύγαμε δικαστικά ενάντια στις αποφάσεις της κυβέρνησης! Και επιστρέψαμε όχι όλοι, επιστρέψαμε προσωρινά χωρίς να είναι σίγουρο ότι θα είμαστε για όλη την υπόλοιπη χρονιά. Τίποτα, λοιπόν, δεν έχει τελειώσει. Όπως και τίποτα δεν κερδίζεται μόνο με δικαστικούς αγώνες. Οι δικαστικοί αγώνες λειτουργούν επικουρικά στους κινηματικούς, λειτουργούν ως μετόπισθεν σε αγώνες που οφείλουμε να δίνουμε καθημερινά, μαζικά και στοχευόμενα.
Οι μαθητές μας, μας είδαν ως λύτρωση σε μια απίστευτη ταλαιπωρία που φρόντισαν με τόσο χυδαίο τρόπο να τους υποβάλλουν. Ως καθηγητές τους, οφείλουμε να τους παρέχουμε το μάθημα που στερήθηκαν, να τους προετοιμάσουμε όσο μπορούμε καλύτερα για τις εξετάσεις τους και για τις Πανελλήνιες. Αρκούν αυτά; Σ’ αυτή την τόσο περίεργη χρονιά, και γι αυτούς και για μας, οφείλουμε κυρίως να κάνουμε μαθήματα αξιοπρέπειας, να δείχνουμε με τη στάση μας δρόμους, τη στιγμή που όλοι τους δείχνουν αδιέξοδα, να βρισκόμαστε κάθε στιγμή δίπλα τους και αυτοί δίπλα μας. Οφείλουμε να παλέψουμε μαζί ενάντια στη χυδαιότητα, στον παραλογισμό και στην απαξίωση. Νομίζω πως αυτή τη χρονιά θα κάνουμε το καλύτερο μάθημα!
*Η Μαρία Κουτσουρίδου είναι εκπαιδευτικός
σε διαθεσιμότητα, ΠΕ1801, Γραφικών Τεχνών
