Πριν ολοκληρωθούν τα πειράματα και εκτεθούν σε κοινή θέα τα πειραματόζωα προς παραδειγματισμό, σχεδόν ολόκληρη η Ευρωζώνη τυλίχθηκε σε μια κρίση, όχι ακριβώς κρίση χρέους, αλλά μια βαθύτατη παρατεταμένη κρίση (ξανά) ολόκληρου του τραπεζικού συστήματος και φυσικά του νομίσματος που την στήριζε, του ευρώ.
Τώρα, πλέον, το πρόβλημα δεν είναι η άτακτη και απείθαρχη Ελλάδα, ούτε τα PIGS, αλλά, ολόκληρη η τύχη της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. συνολικά. Θα διαλυθεί, θα καταρρεύσει η Ευρωζώνη, ποια η πορεία του ευρώ; Θα εκδιωχθούν χώρες του Νότου, θα αναγκαστεί η ΕΚΤ σε σοβαρές αναδιαρθρώσεις;
Φτάνουμε σε μια εντελώς οριακή κατάσταση-υπόσταση της Ευρωζώνης και έχουμε ήδη φτάσει στο τέλος του «ευρωπαϊσμού» και του «ευρωπαϊκού κεκτημένου»: ο πόλεμος περιτριγυρίζει γειτονιές και εδάφη της Ευρώπης – άρα δεν είναι ήπειρος χωρίς πολέμους και στρατιωτικούς ανταγωνισμούς. Οι κοινωνίες δεν είναι πλέον κοινωνίες ευμάρειας και κοινωνικού κράτους, αυτό πλέον έχει τελειώσει. Η δημοκρατία και οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί έχουν αντικατασταθεί από ένα υπερσυγκεντρωτικό υπερκρατικό μόρφωμα, με επικεφαλής ένα διευθυντήριο που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, καταλύει συντάγματα, εφαρμόζει οικονομική διακυβέρνηση.
Η κρίση της Ευρωζώνης οδηγεί σε έκρηξη όλων των αντιθέσεων που ενυπήρχαν. Ο «ζωστήρας» δεν αντέχει να συγκρατήσει αντιτιθέμενες και συγκρουόμενες στρατηγικές επιδιώξεις και φυσικά, οι συμβιβασμοί που θα προκύψουν, όταν προκύψουν, θα στηριχθούν σε μια διαφορετική οικονομική και πολιτική κατάσταση σε ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο.
Αυτή η υπαρξιακή κρίση της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, αλλά φυσιολογική εξέλιξη ενός μορφώματος που αποτέλεσε την πιο προχωρημένη εκδοχή μονοπωλιακής ένωσης που συνέδεσε κράτη (διακρατική μονοπωλιακή ένωση) και προχώρησε στην οικοδόμηση ενός παγκόσμιου χρήματος, του ευρώ, που θα ανταγωνιζόταν το δολάριο. Το ευρωπαϊκό διευθυντήριο θέλησε να δημιουργήσει «υπερεθνικό» νόμισμα με παγκόσμια ισχύ, κάτι που κανένα εθνικό νόμισμα από μόνο του δεν θα μπορούσε να πετύχει. Θέλησε επιπλέον να παρακάμψει τις πολιτικές προϋποθέσεις του εγχειρήματος, ώστε να αποφύγει τα παρεπόμενα της αναγκαστικής συλλογικοποίησης. Ταυτόχρονα, το ευρώ αποκαλύπτεται παγκοσμίως ως ιεραρχικό νόμισμα, ιδιότητα σύμφυτη με την ουσία και τις αφετηρίες του. Άλλες δυνάμεις το κατευθύνουν κι άλλες προσκολλώνται σε αυτό, οδηγώντας σε μια διπλή διαφοροποίηση κέντρου και περιφέρειας, πρώτα εντός της ίδιας της Ευρωζώνης και σε συνέχεια ευρύτερα από αυτήν. Ιδιαίτερο μηχανισμό για αυτό αποτέλεσε το ιδιωτικό και δημόσιο χρέος των χωρών.
Το βάθεμα της κρίσης οδηγεί σε αποκλίνουσες στρατηγικές και μεγέθυνση των αντιθέσεων εντός της Ε.Ε., εντός του διευθυντηρίου και αυτό τινάζει στον αέρα τον ευρωζωστήρα, και βεβαίως το νόμισμα που τον συγκροτούσε.
Οι όρκοι Παπαδήμου και οι υπογραφές όλου του αστικού κόσμου στο ευρώ, είναι δείγματα της ευρωδουλείας και της ευρωυποτέλειας, στις οποίες είναι βουτηγμένος ο αστικός πολιτικός κόσμος. Ο νεοραγιαδισμός σε όλο του το μεγαλείο. Πρόθυμοι να θυσιάσουν ολόκληρη την κρατική υπόσταση, όλο τον πλούτο, όλες τις παραγωγικές δυνατότητες για την απομύζηση-αφαίμαξη και το ξεπούλημα του εργαζόμενου λαού και της χώρας αντί πινακίου φακής.
Η διέξοδος της χώρας -πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά- βρίσκεται, μπορεί να βρεθεί σε αντίθετη τροχιά: χωρίς το πολιτικό καθεστώς που έχει επιβληθεί από το διευθυντήριο της Ε.Ε., χωρίς τους καταναγκασμούς οικονομικούς και πολιτικούς, στην τροχιά μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης και κοινωνικής αναγέννησης. Δεν θα κλάψουμε για την πιθανή ανατίναξη της Ευρωζώνης ή και της ίδιας της Ε.Ε. Θα αγωνιστούμε για μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη!
Φτάνουμε σε μια εντελώς οριακή κατάσταση-υπόσταση της Ευρωζώνης και έχουμε ήδη φτάσει στο τέλος του «ευρωπαϊσμού» και του «ευρωπαϊκού κεκτημένου»: ο πόλεμος περιτριγυρίζει γειτονιές και εδάφη της Ευρώπης – άρα δεν είναι ήπειρος χωρίς πολέμους και στρατιωτικούς ανταγωνισμούς. Οι κοινωνίες δεν είναι πλέον κοινωνίες ευμάρειας και κοινωνικού κράτους, αυτό πλέον έχει τελειώσει. Η δημοκρατία και οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί έχουν αντικατασταθεί από ένα υπερσυγκεντρωτικό υπερκρατικό μόρφωμα, με επικεφαλής ένα διευθυντήριο που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, καταλύει συντάγματα, εφαρμόζει οικονομική διακυβέρνηση.
Η κρίση της Ευρωζώνης οδηγεί σε έκρηξη όλων των αντιθέσεων που ενυπήρχαν. Ο «ζωστήρας» δεν αντέχει να συγκρατήσει αντιτιθέμενες και συγκρουόμενες στρατηγικές επιδιώξεις και φυσικά, οι συμβιβασμοί που θα προκύψουν, όταν προκύψουν, θα στηριχθούν σε μια διαφορετική οικονομική και πολιτική κατάσταση σε ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο.
Αυτή η υπαρξιακή κρίση της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, αλλά φυσιολογική εξέλιξη ενός μορφώματος που αποτέλεσε την πιο προχωρημένη εκδοχή μονοπωλιακής ένωσης που συνέδεσε κράτη (διακρατική μονοπωλιακή ένωση) και προχώρησε στην οικοδόμηση ενός παγκόσμιου χρήματος, του ευρώ, που θα ανταγωνιζόταν το δολάριο. Το ευρωπαϊκό διευθυντήριο θέλησε να δημιουργήσει «υπερεθνικό» νόμισμα με παγκόσμια ισχύ, κάτι που κανένα εθνικό νόμισμα από μόνο του δεν θα μπορούσε να πετύχει. Θέλησε επιπλέον να παρακάμψει τις πολιτικές προϋποθέσεις του εγχειρήματος, ώστε να αποφύγει τα παρεπόμενα της αναγκαστικής συλλογικοποίησης. Ταυτόχρονα, το ευρώ αποκαλύπτεται παγκοσμίως ως ιεραρχικό νόμισμα, ιδιότητα σύμφυτη με την ουσία και τις αφετηρίες του. Άλλες δυνάμεις το κατευθύνουν κι άλλες προσκολλώνται σε αυτό, οδηγώντας σε μια διπλή διαφοροποίηση κέντρου και περιφέρειας, πρώτα εντός της ίδιας της Ευρωζώνης και σε συνέχεια ευρύτερα από αυτήν. Ιδιαίτερο μηχανισμό για αυτό αποτέλεσε το ιδιωτικό και δημόσιο χρέος των χωρών.
Το βάθεμα της κρίσης οδηγεί σε αποκλίνουσες στρατηγικές και μεγέθυνση των αντιθέσεων εντός της Ε.Ε., εντός του διευθυντηρίου και αυτό τινάζει στον αέρα τον ευρωζωστήρα, και βεβαίως το νόμισμα που τον συγκροτούσε.
Οι όρκοι Παπαδήμου και οι υπογραφές όλου του αστικού κόσμου στο ευρώ, είναι δείγματα της ευρωδουλείας και της ευρωυποτέλειας, στις οποίες είναι βουτηγμένος ο αστικός πολιτικός κόσμος. Ο νεοραγιαδισμός σε όλο του το μεγαλείο. Πρόθυμοι να θυσιάσουν ολόκληρη την κρατική υπόσταση, όλο τον πλούτο, όλες τις παραγωγικές δυνατότητες για την απομύζηση-αφαίμαξη και το ξεπούλημα του εργαζόμενου λαού και της χώρας αντί πινακίου φακής.
Η διέξοδος της χώρας -πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά- βρίσκεται, μπορεί να βρεθεί σε αντίθετη τροχιά: χωρίς το πολιτικό καθεστώς που έχει επιβληθεί από το διευθυντήριο της Ε.Ε., χωρίς τους καταναγκασμούς οικονομικούς και πολιτικούς, στην τροχιά μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης και κοινωνικής αναγέννησης. Δεν θα κλάψουμε για την πιθανή ανατίναξη της Ευρωζώνης ή και της ίδιας της Ε.Ε. Θα αγωνιστούμε για μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη!
Σχόλια
