Γράφει ο Ν. Κουνενής
Οι ναζί χρησιμοποιούσαν, ένα (κατά τη γνώμη τους) πολύ αποτελεσματικό τρόπο αντιμετώπισης της αντίστασης και παραδειγματισμού των απείθαρχων πληθυσμών: για κάθε ένα γερμανό στρατιώτη που έπεφτε νεκρός, εκτελούνταν εκατό, συνήθως, κάτοικοι, βάσει του κριτηρίου της συλλογικής ενοχής. Εφόσον ουδείς εγνώριζε ή ήταν διατεθειμένος να καταδώσει τους «ενόχους», ο αξιωματικός της Βέρμαχτ ή/και ο κουκουλοφόρος προδότης προχωρούσαν σε φέις κοντρόλ και επέλεγαν τους μελλοθάνατους μεταξύ των, βιαίως συγκεντρωθέντων, κατοίκων.
Στους καιρούς του επιτηρούμενου κυβερνητικού νεοδωσιλογισμού το σύστημα διατηρεί τη λογική της ποσόστωσης, αν και με αντεστραμμένη τη λογική του: προκειμένου να κατευναστεί ο οργισμένος και ρέπων, πλέον, προς την εξέγερση πληθυσμός, είναι απαραίτητο να θυσιαστούν παραδειγματικά ορισμένα μεσαία γρανάζια -ή και απλά κρόσσια- του συστήματος. Οι αναλογίες πρέπει βεβαίως να είναι σταθερές, ευανάγνωστες και -κατά το μέτρο του δυνατού- αξιόπιστες στα μάτια του κοινού.
Τουτέστιν, για ένα εκατομμύριο συνταξιούχους που αποκλείονται ρητώς από κάθε προοπτική στοιχειωδώς αξιοπρεπούς διαβίωσης, θυσιάζονται πομπωδώς εκατό καλολαδωμένοι εφοριακοί, οι περισσότεροι των οποίων αποτελούν σάρκα εκ της σαρκός του κυβερνώντος κόμματος. Για οχτακόσιες χιλιάδες πληττόμενους υπαλλήλους του δημόσιου τομέα, αποκαλύπτονται τα φοροδιαφυγικά έργα ογδόντα μεγαλοδικηγόρων, μεγαλογιατρών και μεσαζόντων. Για μερικά εκατομμύρια ασθμαινόντων εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και ανέργων έρχονται στο φως τα χρέη κάπου διακοσίων καλοπερασάκηδων, ποικίλων κατηγοριών: λυγμωδών αοιδών της νύχτας, τσιφτετελιάριδων καγιενοκατόχων, γκλαμουρόβιων εργολάβων και ούτω καθ’ εξής.
Επειδή, βεβαίως, κάθε επίδειξη αδιάφθορου πνεύματος πρέπει να σημαδεύεται και από κάποιο συμβολικό χάπενινγκ, εν προκειμένω σχετιζόμενο με τη διαφαινόμενη απώλεια χιλιάδων κατοικιών, ένεκα αδυναμίας πληρωμής στεγαστικών τοκοχρεολυσίων, κατεδαφίζεται ένα ερειπωμένο σκυλάδικο. Παρίσταται ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος και δηλώνει πως η παραλία αποδίδεται, πλέον, στον λαό (ώστε να στήσει εκεί τις σκηνές του, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης).
Όπως είναι φανερό, η σύγχρονη λογική των αντιποίνων διαφέρει σαφώς από αυτή των πρώτων διδαξάντων. Εν ονόματι της συλλογικής ενοχής η Βέρμαχτ εκτελούσε εκατοντάδες ανθρώπους, προκειμένου να εκδικηθεί τους θανάτους ελάχιστων μελών της. Η κυβέρνηση ΓΑΠ, αντιθέτως, συλλαμβάνει τώρα ορισμένα από τα διεφθαρμένα παιδιά του συστήματος που (και) το ίδιο το ΠΑΣΟΚ εξέθρεψε, προκειμένου να δικαιολογήσει, εκ των υστέρων, την εν ψυχρώ καταβαράθρωση -εν ονόματι, πάλι, της συλλογικής ενοχής- των εννέα δεκάτων του πληθυσμού της χώρας.
Τα αντίποινα των ναζί αποδείχτηκαν, βεβαίως, μπούμερανγκ. Οι μαζικές εκτελέσεις στις πόλεις και τα χωριά, ενίσχυσαν την απόφαση πολλών χιλιάδων ανθρώπων ν’ ανέβουν στο βουνό και να συμβάλλουν, μαχητικά, στην αντίσταση. Τα αντίστροφα αντίποινα-μαϊμού της κυβέρνησης είναι βέβαιο πως θα οδηγήσουν σε παρόμοιο αποτέλεσμα, τηρουμένων των ιστορικών και γεωγραφικών αναλογιών. Οι τελευταίες άλλωστε είναι, από μια άποψη, σαφώς ευνοικότερες: για να φτάσεις διαδηλώνοντας μέχρι τη Βουλή, δεν απαιτείται να διαβείς κακοτράχαλα ορεινά μονοπάτια. Η οργή και η απόφαση αρκούν, και με το παραπάνω.
