Στη φωτογραφία :
Η ΝΑΤΟϊκή αρμάδα στα «ΝΑΤΟϊκά ύδατα». Στη δύναμη της ΝΑΤΟϊκής αρμάδας συμμετέχουν πλοία των εξής χωρών: Γερμανία, Ιταλία, Καναδάς, Τουρκία, Ελλάδα, Ολλανδία και Γαλλία
Η καθολικότητα της κρίσης απαιτεί συνολικές προσεγγίσεις και εναλλακτικές
Κάτι βαθύ συμβαίνει στη χώρα μας. Ξεριζώνεται μέρος της υπόστασης και της κυριαρχίας της, μετατρέπεται σε κάτι άλλο. Το γεγονός αυτό δεν έχει συνειδητοποιηθεί πλήρως ακόμα, αλλά ολοένα και περισσότεροι το διαισθάνονται υπό τον πυκνό βομβαρδισμό ειδήσεων, γεγονότων, τετελεσμένων.
Μέσα σε ελάχιστους μήνες, έκλεισαν τα σύνορα, εγκλωβίστηκαν περίπου 50.000 πρόσφυγες, κατασκευάζονται στρατόπεδα «χρόνιας διαμονής», η NATOϊκή αρμάδα αφίχθη, ενώ η κυριαρχία αμφισβητείται στο μισό -τουλάχιστον- Αιγαίο και στα νησιά που υποδέχονται πρόσφυγες. Τέσσερις χιλιάδες ξένοι δικαστές, αστυνομικοί και διερμηνείς (μεταξύ των οποίων και Τούρκοι) υπό τον κ. Φερβέι αναλαμβάνουν τον έλεγχο. Η Ελλάδα είναι κοντά στη ζώνη του πολέμου που διεξάγεται στην Μ. Ανατολή κι έχει ειδικό ρόλο: Βάση ανεφοδιασμού και ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, περιοχή αποθήκευσης προσφύγων, φράκτης ανθρώπων που αναζητούν μια καλύτερη τύχη.
Ο «υπερ-πατριώτης» υπουργός Άμυνας Καμμένος, αίρει την εμπιστοσύνη του στον Μουζάλα γιατί είπε τη λέξη «Μακεδονία» (την οποία φυσικά χρησιμοποιούν όλοι οι «σύμμαχοι») και την άλλη στιγμή βρισκόμενος στις ΗΠΑ για «εθνική αποστολή», δηλώνει ξεδιάντροπα αναφερόμενος στη Βάση της Σούδας ότι «πρόκειται για ένα αεροπλανοφόρο που δεν μπορεί να βυθιστεί και οι σύμμαχοι μπορούν να την χρησιμοποιήσουν χωρίς να χρειάζεται να εμπλακούν σε τουρκικά παζάρια».
Η επίσης ξεδιάντροπη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας (που εμφάνισε η κυβέρνηση Τσίπρα ως μια ακόμη επιτυχία…) επικυρώνει τον ρόλο της Ελλάδας ως αποθήκης-στρατοπέδου προσφύγων και αφαιρεί, ουσιαστικά, κυριαρχία από τη χώρα, αφού ο έλεγχος, οι αποφάσεις και η άσκηση Διοίκησης εκχωρούνται πλέον σε μια πολυεθνική δύναμη 4.000 ανθρώπων υπό τον Μάαρτεν Φερβέι, τον διορισμένο συντονιστή της συμφωνίας. Η «κυβέρνηση» αναφέρεται σε όλα αυτά τα ζητήματα στη Διοίκηση του ΝΑΤΟ και στον κ. Φερβέι. Δεν μπορεί να πάρει μόνη της καμία απόφαση. Έμμεσα, με την παρουσία στρατιωτικών, αστυνομικών και πρακτόρων της Τουρκίας στα νησιά, παραχωρεί κι άλλα κυριαρχικά δικαιώματα.
Υβρίδιο χώρας
Όποιος έχει αμφιβολίες, θα αρκούσε να ξανακούσει τις δηλώσεις Γιούνκερ και Νταβούτογλου. Ο πρώτος αναφέρθηκε σε «ελληνικά νησιά», ο δεύτερος έκανε λόγο για «νησιά του Αιγαίου». Το Αιγαίο είναι, λοιπόν, μια θάλασσα με «ουδέτερα» ψάρια και νησιά η «θάλασσά μας» που είπε κι ο Τσίπρας στην Σμύρνη, απευθυνόμενος στον «φίλο Αχμέτ». Τόσο ωραία στήνεται ο διαμελισμός της χώρας, η παραχώρηση εδάφους χωρίς φασαρίες, σοβαρές εμπλοκές και πόλεμο. Όπως χωρίς πόλεμο χάθηκε το 25-30% του ΑΕΠ, μια «επίδοση» που συναντάται συνήθως σε εμπόλεμες χώρες, έτσι και τώρα χωρίς άμεσο πόλεμο, μετατρέπεται ουσιαστικά σε γκρίζα ζώνη μεγάλο μέρος της επικράτειας. Η «κυβέρνηση» (τα εισαγωγικά είναι απαραίτητα) νομίζει ότι θα κρυφτεί στις καμπάνιες συμπόνιας και ανέξοδου ανθρωπισμού, στις στημένες εικόνες μιας ανύπαρκτης «μάχης με τη διαπλοκή». Νομίζει ότι θα κρύψει έτσι την αλήθεια. Η πραγματική κυβέρνηση της Ελλάδας βρίσκεται στο Hilton. Εκεί δίνονται οι εγκρίσεις και εκδίδονται οι αποφάσεις, εκεί περνούν από «οντισιόν» όλοι οι υπουργοί που παριστάνουν πως κυβερνούν.
Σε όλη τη χώρα «φυτεύονται» κατά παραγγελία κλειστοί χώροι εγκλεισμού-στρατόπεδα προσφύγων. Μικρές πολιτείες υπό επιτήρηση και με συνθήκες τέτοιες που κάνουν την ύπατη αρμοστεία του ΟΗΕ να αποχωρεί και πλείστες οργανώσεις να καταγγέλλουν την συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας που τινάζει στον αέρα διεθνές δίκαιο και δικαιώματα. Νησίδα ευρωπαϊσμού, λοιπόν, η Ελλάδα κατά τον «κυβερνήτη» Τσίπρα. Μάλλον εξομοίωση της Ελλάδας σε ειδικό ρόλο στα πλαίσια της παραγερασμένης ηπείρου…
Τι μένει μετά από όλα αυτά; Ποιο το καθεστώς της Ελλάδας; Υβρίδιο χώρας που μετατρέπεται σε «χώρο» δοκιμών. Κάτι από αποικία ή στρατόπεδο. Χώρα-αποικία ειδικού σκοπού και ρόλου. Χώρα περιορισμένης κυριαρχίας, διοικούμενη από ειδικές δυνάμεις διεθνών οργανισμών, με άμεση στρατιωτική παρουσία και πολεμικές απειλές.
Η Αριστερά περί άλλα τυρβάζει…
Συμπέρασμα; Αντιμετωπίζουμε πρόβλημα συνολικής υπόστασης της χώρας, κι όχι πώς απλώς θα απεμπλακούμε από τις επιπτώσεις του χρέους ή του ευρώ. Η «μονοκαλλιέργεια» στην ανάλυση και εκτίμηση της κατάστασης οδηγούσε πάντα σε απώλεια της ικανότητας προσανατολισμού. Η λέξη «κατοχή» δεν άρεσε ποτέ στους «political correct» αριστερής, κεντροαριστερής και δεξιάς εκδοχής. Ήθελαν να έχουν την ψευδαίσθηση μιας αναπτυγμένης χώρας, ίσως και ιμπεριαλιστικής, που απλά αντιμετωπίζει ορισμένα προβλήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε τον όρο «αποικία χρέους» με σχεδόν όλο το κόμμα να βγάζει φλύκταινες για αυτόν, για να τον εγκαταλείψει στη συνέχεια όταν κυριαρχήθηκε από την ιδέα της «διαπραγμάτευσης χωρίς ρήξη»…
Η Αριστερά έχει εξοστρακίσει από τον εννοιολογικό της κόσμο την έννοια της εξάρτησης, μηχανεύεται καμπάνιες και εκλογικά ποσοστά, δηλώνει απλά την αλληλεγγύη της σε όσους πλήττονται, μιλά για δικαιώματα. Αδυνατεί να δει σχεδιασμούς και τετελεσμένα, δεν θέλει και δεν μπορεί να συλλάβει και να προωθήσει μια εναλλακτική πρόταση διεξόδου. Όταν πρωτοήρθε το Μνημόνιο, δεν είδε ότι πρόκειται για ένα ειδικό καθεστώς αλλά καλούσε σε διεκδικήσεις («να μην περάσουν τα μέτρα»). Τώρα, που συμβαίνουν όλα αυτά, καλεί σε αγώνα να μην περάσει το ασφαλιστικό, τσακώνεται για το ποιος έχει πιο ανατρεπτική γραμμή και για το αν αρκεί μόνο η έξοδος από την ευρωζώνη ή πρέπει να γίνει και έξοδος από την Ε.Ε.
Συμπέρασμα πιο ειδικό: Η κυβέρνηση Τσίπρα όχι μόνο δεν έδιωξε την τρόικα, αλλά επί των ημερών της, η κρατικότητα της τρόικας γιγαντώνεται στο εσωτερικό και σε πεδία πέρα από την οικονομία. Δεν είναι απέναντί μας μόνο ένα πολιτικό σύστημα-εξάρτημα του νέου καθεστώτος αποικίας και γκέτο. Οικοδομείται και λειτουργεί μαζί με αυτό, και ένα παράλληλο διεθνικό αποικιοκρατικό μόρφωμα κρατικότητας. Μαζί πρέπει να σαρωθούν και από τώρα να βρίσκονται στο στόχαστρο ενός κινήματος ελευθερίας που πρέπει να οικοδομηθεί.
