του Βασίλη Γρετσίστα*
«“Μπροστά οι δικές μας ανάγκες!”. Με αυτό το αποφασιστικό σύνθημα, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, απεργοί από μια σειρά κλάδων και χώρων δουλειάς, άνεργοι, συνταξιούχοι, μαζί με αυτοαπασχολούμενους, μικρομεσαίους αγρότες, νέους, έδωσαν το “παρών” την Τετάρτη στις απεργιακές συγκεντρώσεις σε πάνω από 65 πόλεις σε όλη τη χώρα τα Εργατικά Κέντρα, οι Ομοσπονδίες και τα Συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.» Ριζοσπάστης, 1/6/2018.
«Οι αντιδραστικές απεργίες και οι “εθνικές φιέστες” δεν “ταξικοποιούνται”, όπως τόνισαν στις αποφάσεις τους αρκετές ταξικές δυνάμεις και συλλογικότητες… Στις 30 Μάη πάντως, που ορίστηκε από τη συμμαχία εργοδοτών-γραφειοκρατών ως “μέρα πανεθνικής δράσης” στάλθηκε ένα ηχηρό και πολύμορφο μήνυμα ενάντια στον υποταγμένο συνδικαλισμό, για συνδικάτα και απεργίες στα χέρια των εργαζόμενων.» ΝΑΡ, 30/5/2018.
Δεν χωρά αμφιβολία ότι η Πανεθνική Μέρα Δράσης, όπως βαπτίσθηκε η απεργία, δεν μπόρεσε να κρύψει την αναποτελεσματικότητα της συνδικαλιστικής αντίληψης και πρακτικής που επικρατεί. Απομαζικοποίηση της συνδικαλιστικής πράξης και συμμετοχής ταυτόχρονα με την εκτόξευση της εικόνας, των ανακοινώσεων και της αυταρέσκειας των διοργανωτών όλων των αποχρώσεων και συνθέσεων .
Αφού όλοι δώσαν το παρών, σε κάτι που πάντα αποφάσιζε η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, αλλά αυτή τη φορά όχι κάτω από τη δική τους πίεση (;), η αντιπαράθεση αφορούσε πλέον το διαχωρισμό από την λεγόμενη κοινωνική συμμαχία. Δηλαδή βρήκαμε πάλι, μεταξύ μας, προς το παρόν, νόημα στη πολιτική μας. Και δώστου-πάρτου ποιος δούλεψε για την απεργία και ποιος όχι.
Η συμμετοχή σε μια απεργία, πανελλαδική, κυριαρχείται πλέον απόλυτα από το «ιδιωτικό» κίνητρο των οργανωμένων δυνάμεων που παίρνουν μέρος σε αυτή. Θυμίζει λίγο τα «ιδιωτικά» ταξίδια του υπουργού Άμυνας, την «ιδιωτική» επίσκεψη του Τούρκου αρχηγού της αντιπολίτευσης στη Θράκη. Ίσως και τις «ιδιωτικές» και προσωπικές συμφωνίες πρωθυπουργών για θέματα της Βαλκανικής. Όλα με γνώμονα το παρόν και την επόμενη μέρα μετά από μια εκλογική εμπειρία. Αν αυτή βέβαια αρέσει στους θεσμούς.
Αποκτά πλέον αποκρουστικά χαρακτηριστικά, αυτή, η επιδεικτική προβολή του παρόντος τρόπου αγώνα και ύπαρξης, σύμπτωμα του παρασιτισμού δίπλα στην άνευ προηγουμένου εικόνα αδιεξόδου και οκνηρία της σκέψης.
Κάπου στο βάθος και μια μικρή λεπτομέρεια πλέον. Κοινός τόπος, με διαφορετικό τρόπο στους συμμετέχοντες, η χαρά που δεν εμφανίστηκαν οι εθνολαϊκιστές στις συγκεντρώσεις. Σίγουρα η σκέψη δεν ήταν ότι αυτοί θα ήταν απλά περισσότεροι. Ούτε πως η παρουσία του λαού εκδηλώνεται μονάχα από αυτές τις «κινητοποιήσεις». Σημάδι και αυτό των καιρών.
Ενώ έχουμε αλλάξει σελίδα –δεν είμαστε πια στην εποχή μνημόνιο-αντιμνημόνιο και η χώρα μας είναι εκτεθειμένη σε μια σειρά από κινδύνους– είναι σαφές ότι δεν υπάρχουν δύο διαμορφωμένα κοινωνικά μπλοκ με σαφή ταξική οριοθέτηση και στρατοπέδευση (εργατικό και αστικό μπλοκ). Μια απάντηση, μια κίνηση, σε μια τέτοια κατάσταση, προς όφελος των εργαζομένων, θα είναι το παραγόμενο ενός ευρύτατου κοινωνικού μπλοκ στο οποίο θα πάρουν μέρος μεγάλα ριζοσπαστικά κομμάτια από όλα τα στρώματα, γύρω από στόχους δημοκρατικούς, ανεξαρτησιακούς, κοινωνικής δικαιοσύνης, πολιτισμού κ.λπ. Προς το παρόν, όμως, τα ζητήματα αυτά αφορούν τους φορείς…
*Ο Βασίλης Γρετσίστας είναι πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων στο ΚΕΘΕΑ
