1 Οταν λείπεις καιρό, κλείνεις κινητά, υπολογιστές και τηλέφωνα και μπαίνεις σε τροχιά παραθεριστικής αμεριμνησίας, το facebook διαμαρτύρεται. «΄Εχει περάσει καιρός από την τελευταία σας δημοσίευση». Βρε δεν πας στα τσακίδια, κέρατο βερνικωμένο. Που μας εγκαλείς, επειδή δεν φλυαρήσαμε αρκετά στους τοίχους σου. Θα «δημοσιεύσω» όποτε μου γουστάρει, και όταν θα έχω κάτι να πω. Μέχρι τότε, τουμπεκί ψιλοκομμένο.
2 Οποιος θέλει να μελετήσει την παθολογία της ελληνικής οικογένειας, οφείλει να κάνει επιτόπια έρευνα παραλίας. Ο μπαμπάς τσαντοκουβαλητής, το τρίγωνο γιαγιά-μαμά-παιδί, οι κουβέντες, τα παρακάλια, οι φωνές, τα τάπερ. Και το τσίρκο Μεντράνο να ωχριά.
3 Ο Τσίπρας και τα λοιπά βοοειδή δεν μου έλειψαν καθόλου. Μπορώ μια χαρά και χωρίς αυτούς. Ειλικρινά.
4 Τα βιβλία δεν έχουν χάσει δράμι από τη γοητεία τους. Πλην όμως, δεν υπάρχει ιδανικότερος τρόπος αφομοίωσης από το διάβασμα και τις σημειώσεις έξω, τον αναστοχασμό όσων διάβασες μέσα –κάνοντας μακροβούτι ή ξαπλώνοντας με κλειστά μάτια στην επιφάνεια του νερού. ΄Οσοι μάλιστα μονολογούν, όπως εγώ, μπορούν να βγάλουν το άχτι τους στα ανοιχτά.
5 Τα μουσικά γούστα των νεοελλήνων δεν άλλαξαν καθόλου. Για καλά, είναι χάλια. Αλλά για χάλια, καλά είναι (Δεν θα ξεχάσω το τραγούδι που στραπατσάρισε μια μέρα έναν από τους ωραιότερους μεσημεριανούς μου ύπνους: «Κι εσύ τι έκανες να με κρατήσεις; / Μια λίστα έφτιαχνες, με απαιτήσεις». Μου θύμισε το «και κάνεις και ζημιές / και κάνεις και ζημιές / και έχεις απαιτήσεις / τραπέζι πίστα θες» του Τόλη Τσιμογιάννη).
6 Τα παιδιά προτιμούν να παίζουν στην άπλα και στη θάλασσα, παρά να αποβλακώνονται στο κινητό τους. ΄Οταν κάνουν το δεύτερο, είναι μάλλον γιατί τους λείπει η άπλα και η θάλασσα. Είναι μάλλον γιατί ασφυκτιούν μέσα στις σκουπιδοπόλεις και τα διαμερίσματα που τα έχουμε κλείσει σαν σαρδέλες.
7 Οταν ακούω για «οργανωμένο τουρισμό», το μυαλό μου πηγαίνει συνειρμικά στο οργανωμένο έγκλημα.
8 Το μίσος μου για την αισθητική της ξαπλώστρας και τον παραλιακό στρατωνισμό παραμένει άσβεστο. Αλλά ευτυχώς υπάρχουν ακόμα –και θα υπάρχουν πάντα– παραλίες που αντιστέκονται στην ανάπτυξη.
9 Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο γελοίο θέαμα από το flyboarding. Οι τεράστιοι σωλήνες που εκτινάσσουν νερό και σε κάνουν να αιωρείσαι σαν τερατόμορφο χταπόδι, μου θυμίζουν τους σωλήνες των μηχανοστασίων στο Brazil, του Τέρι Γκίλιαμ –ξέρετε, εκείνους που ο ντε Νίρο συνέδεσε με τις αποχετεύσεις.
10 Μονάχα όταν λείψεις καιρό από την Αθήνα, καταλαβαίνεις πόσο άσχημη πόλη είναι. Μονάχα τότε συνειδητοποιείς την τεράστια ποσότητα οπτικού ρύπου στον οποίο είμαστε εκτεθειμένοι. Διαμαντόπετρα στη Γης το δαχτυλίδι; Μάλλον λεκάνη στης Γης την τουαλέτα. Και οι σύντροφοι ατενίστες να με συμπαθούν.
Καλό φθινόπωρο, σύντροφοι. Εμπνευσμένο, δημιουργικό και επαναστατικό.
