Τις μεγάλες αλήθειες τις μαθαίνουμε συνήθως από τους «απλούς ανθρώπους», αυτούς που κοπιάζουν για να ζήσουν και να αφήσουν κάτι πίσω τους, σεβόμενοι την ιστορία και τον τόπο τους. Ο απλός άνθρωπος, λοιπόν, νοιώθει τεράστια αποξένωση από το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Ακόμα κι όταν αναγκάζεται να παρακαλέσει για μια δουλειά, ένα επίδομα, έναν απλήρωτο λογαριασμό, ένα κόκκινο δάνειο. Ακόμα κι αν πρέπει να ψηφίσει κάποιον από υποχρέωση ή ανάγκη. Κάποτε, έστελναν ένα καλάθι στην πρωτεύουσα στο γραφείο του πολιτευτή, γυρίζονταν και μια καλή κωμωδία για τους μαυρογυαλούρους, έπεφτε και κάνα φάσκελο.
Απέχουμε πολύ πια από εκείνη την εποχή, που φαίνεται σήμερα πιο «αγαθή». Τώρα, ο κυνισμός είναι στο φόρτε του παντού, ακόμα και στη λαϊκή πλευρά. Ποδοπατήθηκε πολλές φορές η ελπίδα και η προσμονή, ενώ το δούλεμα έσπασε όλα τα κοντέρ. Πιο πολλοί ελπίζουν πλέον σε ένα άθλιο τηλεπαιχνίδι, παρά σε κάποιο «ρουσφετάκι». Για αυτό και οι ουρές στα προποτζίδικα μεγαλώνουν και πλήθος περιμένει τις διαδοχικές κληρώσεις του ΚΙΝΟ. Μισό ευρώ η κλήρωση, ποντάρεις 2 ευρώ και περιμένεις 4 κληρώσεις, μια ωρίτσα εκεί καθηλωμένος…
Ο τριπλός ασφυκτικός εναγκαλισμός
Πριν 8 χρόνια, είδαμε να γκρεμίζεται η οικονομία της χώρας και να επιβάλλεται ένα μνημονιακό ειδικό καθεστώς. Ένα νέο καθεστώς επικυριαρχίας εδραιώνονταν. Τρόικα, Χίλτον, Μνημόνια, Βουλή-μαριονέττα. Αρχικά, νομίσαμε πως αφορούσε μόνο οικονομικές πλευρές της ζωής μας και προβάλλαμε διεκδικήσεις και αιτήματα ως αντίσταση. Έπρεπε να γίνουν πολλά για να φανεί πόσο πιο μπροστά ήταν τα «θέλω» του λαού (πραγματική δημοκρατία, τιμωρία και καταγγελία του πολιτικού συστήματος κ.λπ.). Αργότερα, δοκιμάστηκε η «πρώτη φορά Αριστερά». Για να θαφτούν όλες οι αυταπάτες, να φανεί το πραγματικό πρόσωπο της ευρωκρατίας και σιγά-σιγά να προβάλλουν στο προσκήνιο οι πραγματικοί σχεδιασμοί των Μνημονίων, που δεν ήταν οικονομικοί αλλά γεωπολιτικοί. Η Μέρκελ έρχεται σε λίγες μέρες για να δείξει την επικυριαρχία της ευρωκρατίας στην Ελλάδα.
Σιγά-σιγά, καταλάβαμε πως ο διαμελισμός της χώρας και η μακρόχρονη υποθήκευσή της στους δανειστές, διασταυρωνόταν με ενεργειακούς δρόμους και επαναχαράξεις συνόρων. Ο ανατολικός «κακός γείτονας», το φώναζε κραυγαλέα: Η συνθήκη της Λωζάνης έχει τελειώσει, τώρα έρχονται «τα σύνορα της καρδιάς μας» και η «γαλάζια πατρίδα». Με τη Συμφωνία των Πρεσπών, η Βόρεια Ελλάδα από Θράκη έως Αδριατική γίνεται κάτι άλλο, μια ζώνη, ένας χώρος. Η απειλή του τούρκικου επεκτατισμού εκτινάσσεται, τώρα που καταπίπτει η αυταπάτη της Ελλάδας ως χώρας πρώτης γραμμής για τις ΗΠΑ. Η αποχώρησή τους από τη Συρία και η επαναπροσέγγιση Τραμπ-Ερντογάν, προσθέτει στο μενού σημαντικό μέρος από Κύπρο και Αιγαίο υπέρ της Τουρκίας. Ο Αποστολάκης δεν τρελάθηκε με τις δηλώσεις που έκανε, ούτε ο Σγουρίδης έγραφε σενάρια επιστημονικής φαντασίας με τις δικές του. Ο εξ ανατολών κίνδυνος είναι τεράστιος. Ας μην τον βλέπουν τα «παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ» στη Βουλή κι ας κυνηγά δικαστές και «βοθροκάναλα» ο ντελικανής (μάλλον από το «κανίς») άλτερ-έγκο του Τσίπρα.
Ακριβώς εκεί βρισκόμαστε. Επικυριαρχία ευρωκρατίας και ΗΠΑ, θανάσιμοι κίνδυνοι από ανατολικά και βόρεια, με ανοικτό περίπου πόλεμο στις θάλασσες, με πολιτικό εκπεσμό, μεταμοντέρνα πραξικοπήματα και με μια κυβέρνηση υπό αναχώρηση, αλλά δεσμευμένη απόλυτα να τηρήσει τα υποσχεθέντα
Άρα, ο δεύτερος εναγκαλισμός, επικίνδυνος και αδίστακτος, είναι αυτός του τουρκικού επεκτατισμού. Όσες τριπλές συμμαχίες και να κάνουμε στον Νότο, αυτός έχει ισχυρές διασυνδέσεις με Σκόπια και Τίρανα, ενώ και σε θάλασσα, αέρα και ξηρά εξοπλίζεται. Εξαναγκάζει έτσι όλους τους ισχυρούς να αντιμετωπίζουν την Τουρκία όχι σαν ανερχόμενο περιφερειακό παίκτη, αλλά ως ισχυρή και μεγάλη δύναμη.
Ο τρίτος εναγκαλισμός γίνεται από το ασπόνδυλο (αλλά δυνατό, γιατί και το χταπόδι είναι ασπόνδυλο) πολιτικό σύστημα επί της κοινωνίας. Αυτό συμβαίνει με βασικό μοχλό έναν κρατικό, οικονομικό και διοικητικό μηχανισμό που ρεγουλάρεται και λαδώνεται από πολλές μεριές. Κυρίως, από ευρωκρατικές δομές, μηχανισμούς και συμβούλους που με σεμινάρια μεθόδων φορομπηχτικής απομύζησης και κάθε άλλη μέθοδο, απορροφούν ό,τι υπάρχει ως οικονομία.
Μπήκαμε σε χρονιά εκλογών, και δη τετραπλών. Η χαρά των κομμάτων, διαφημιστών, δημοσκόπων, ακόμα και των μεγάλων τυπογράφων και χαρτέμπορων. Ένας νέος πολιτικός χάρτης θα προκύψει από την κοπτοραπτική (ή και κοπροραπτική…) που θα ακολουθήσει. Θα έχουμε μια κομματική αναμέτρηση σε συνθήκες όπου έχουν ξεφύγει τα μέτρα, ιδιαίτερα μπροστά σε όλους τους κινδύνους.
Επιστρατεύονται μάλιστα όλοι οι μηχανισμοί του κράτους και τους παρακράτους και θα ανακατευτούν στην «ιερή μάχη» των εκλογών. Δικαστές, στρατιωτικοί, πρεσβείες, μεγαλοεπιχειρηματίες, υπόκοσμος, μίντια, καναλάρχες και δημοσιογράφοι, προσφέρουν μαζί με τους πολιτικούς και τις κουστωδίες τους, ένα σκηνικό πολιτικής σήψης άνευ προηγουμένου. Ένας οχετός από βρωμερές υποθέσεις, όπως αυτή της Novartis, με τα πάντα έτοιμα να τιναχθούν στον αέρα, φτάνει αυτό να εξυπηρετεί ορισμένους εκλογικούς σχεδιασμούς. Χωρίς να λογαριάζονται εθνικοί κίνδυνοι και απειλές, χωρίς να νοιάζονται αν τα 2/3 της κοινωνίας βουλιάζουν χωρίς επιστροφή.
Ακριβώς εκεί βρισκόμαστε
Επικυριαρχία ευρωκρατίας και ΗΠΑ, θανάσιμοι κίνδυνοι από ανατολικά και βόρεια, με ανοικτό περίπου πόλεμο στις θάλασσες, με πολιτικό εκπεσμό και μεταμοντέρνα πραξικοπήματα (κυβέρνηση δια της ανοχής, αφού δεν υπάρχει δεδηλωμένη, κι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, καραμανλικός παράγων, να τα προσυπογράφει όλα…) και με μια κυβέρνηση υπό αναχώρηση, αλλά δεσμευμένη απόλυτα να τηρήσει τα υποσχεθέντα. Και έναν πολιτικό κόσμο, μικρό σε ανάστημα, πλήρως ενσωματωμένο στα γυρίσματα των καιρών και με μοναδικό μπούσουλα το ίδιον συμφέρον, έστω κι αν τα κύματα κτυπούν συνεχώς τη χώρα στα βράχια.
Χρειάζεται ένα γνήσιο λαϊκό ρεύμα διεξόδου και επιβίωσης της χώρας και της κοινωνίας. Η χώρα δεν κινδυνεύει από κάποιον προ των πυλών φασισμό και την Ακροδεξιά, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για να μαζέψει ψήφους εκβιαστικά. Κινδυνεύει από τον τριπλό εναγκαλισμό και την άρνηση να τον δουν και να τον αντιμετωπίσουν όσοι έχουν κάθε λόγο να το κάνουν.
Θα το επαναλάβουμε: Μεταβαίνουμε σε έναν κύκλο πολιτικής επιτάχυνσης, στον οποίο το σύστημα, όντας ανελαστικό, δεν έχει ικανότητες και δυνατότητες ενσωμάτωσης. Δεν πάμε προς την «κανονικότητα», αλλά περισσότερο περπατάμε πάνω στον Βεζούβιο. Είναι καιροί μετάβασης. Πρώτα εμείς πρέπει να το καταλάβουμε και να βρούμε τον ρόλο μας μέσα σε αυτούς. Τα χθεσινά σχήματα τέλειωσαν. Μόνο μια ενεργή χώρα μπορεί να διασωθεί.
Αλλά τι μπορεί να σημαίνει ο προσδιορισμός «ενεργή χώρα» για την περίπτωση της Ελλάδας; Το σημείωμα αυτό, στο πρώτο φύλλο του χρόνου, τελειώνει με το ερώτημα αυτό.
