όσα θάφτηκαν

■  Όσο κι αν είναι δεδομένο πως για την κατανόηση μιας ολοένα και πιο σύνθετης πραγματικότητας, τίποτα το παραγωγικό δεν εξασφαλίζει το αναμάσημα των στερεοτύπων της μαρξιστικής ορολογίας, άλλο τόσο ισχύει πως ένας σχετικά απλός, ακόμη κι αν θεωρηθεί στοιχειακός, λόγος θα αρκούσε για να πιστοποιήσει το ενεργητικό φορτίο δυναμικής τής, διαρκώς θαμμένης και εξορισμένης από το δημόσιο λόγο, πάλης των τάξεων. «Ξύλινη» όσο δεν παίρνει, γιατί δεν παύει ποτέ να είναι αυτή ο «μοχλός που κινεί την Ιστορία».
Στατιστικά στοιχεία, που χωρίς ενδοιασμούς, ανερυθρίαστα δημοσιεύουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ, με βάση αδιαμφισβήτητα πορίσματα εξειδικευμένων(!) ερευνητικών ινστιτούτων, αποτυπώνουν τα περιουσιακά στοιχεία των ελίτ αυτού του δύστυχου κόσμου. Ε, λοιπόν, όπως προκύπτει από την τελευταία καταγραφή, στην Ελλάδα της ολοσχερούς καταστροφής περίπου 18.000 οικογένειες δεν φτάνει που διαθέτουν πάνω από 1 εκατ. ευρώ -προσοχή!- μόνο για επενδύσεις σε ενεργητικά των ελληνικών τραπεζών, αλλά ακόμη περισσότερο αύξησαν σε αυτά τα χρόνια τα πλούτη τους. Και για τα κεφάλαια που αυτή η ολιγαρχία της… ολιγαρχίας συγκεντρώνει εκτός συνόρων, ο υπολογισμός προσεγγίζει τα 140 δισ., τα οποία δεν αφορούν καταθέσεις, όπως συνήθως θεωρείται, αλλά βραχυπρόθεσμες τοποθετήσεις σε ένα ιλιγγιώδες κυνήγι κέρδους. Είναι, συνεπώς, «λογικό» μέσα στη λίστα των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη, οι οποίοι παγκοσμίως αυξήθηκαν κατά 60%, από 1.360 άτομα το 2009, σε 2.170 το 2013 και αναμένεται να φτάσουν τα 2.356 το 2014, να καταχωρούνται και 9 Έλληνες, ενώ 550 ακόμα… συμπατριώτες, καρπώνονται πάνω από 30 εκατ. δολάρια, ο καθένας τους. Καρπώνονται - αυτή η λέξη με την έννοια του σφετερισμού, της λεηλασίας και της αρπαγής αποδίδει πιο πιστά, το πώς αναπαράγεται τις τελευταίες δεκαετίες ένα σύστημα που τρώει, στην κυριολεξία, τις σάρκες του.
Γιατί το εντυπωσιακό δεδομένο που προκύπτει είναι πως σε αυτά τα χρόνια της αδυσώπητης κρίσης και μιας εφαρμοσμένης πολιτικής, που συνειδητά απαξιώνει κάθε παραγωγική δραστηριότητα της εθνικής οικονομίας, ακόμα κι αυτής της καπιταλιστικής ληστρικής οικονομίας, τούτοι οι 559 ντόπιοι εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι αύξησαν τον τελευταίο χρόνο τα πλούτη τους κατά 20%, ενώ και ο αριθμός τους αυξήθηκε κατά 11%. Άραγε, τι άλλο χρειάζεται, ώστε να μην υφίσταται πια καμία αμφιβολία πως εδώ δεν λαμβάνει χώρα καμία… «δημιουργική καταστροφή»... Από τη φρίκη της απόλυτης καταστροφής απομυζά τα υπερκέρδη της η πιο παρασιτική ολιγαρχία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Κι όσο για τους «Έλληνες κροίσους»; Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά! Κι ως γνωστόν, όπου δεν πίπτει λόγος… το λόγο έχει η πάλη των τάξεων. Η συνέχεια στα επόμενα.

Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69

Τα πολλά αποσιωπημένα περί Ουκρανίας, κυρίως, στοχεύουν στην αποδόμηση του αντιπάλου.

Διαβάζεις αυτό: «Απειθαρχία στις συνθήκες, ρήξη και έξοδος από την Ε.Ε., για την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων». Διαβάζεις και τούτο: «Η πάλη για την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων μας φέρνει αναγκαστικά σε ρήξη με την Ε.Ε.». Πρόκειται για αποσπάσματα από δύο διαφορετικά κείμενα. Ποιος εχέφρων νους θα θεωρούσε πως οι φορείς των εν λόγω απόψεων, όχι μόνο δυσκολεύονται να συγκλίνουν, αλλά επιπλέον εξ αφορμής τέτοιου… δυσαναπλήρωτου ιδεολογικού χάσματος, τα πνεύματα οξύνονται, το «ωραίο κλίμα» χαλάει κι ανταλλάσσονται χαρακτηρισμοί; «Ολισθηρός δρόμος», «παρελκυστικές τακτικές» και άλλα τέτοια ανασύρονται από το συρτάρι όπου είναι τακτοποιημένα για την «κατάλληλη περίπτωση που…». Ενώ, ας πούμε, αν επιτυγχάνονταν σύγκλιση, τότε δώσ’ του τα αντίστοιχα πανηγυρικά για «πολυπόθητη ενότητα», «αναγκαίο μέτωπο», «τρίτος πόλος».
Το αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το Σχέδιο Β’, εν προκειμένω, θα καταλήξουν σε κοινή εκλογική στάση, μικρή σημασία έχει πλέον. Κι αυτό, όχι λόγω προεξοφλημένης εμβέλειας του εκκολαπτόμενου ενωτικού εγχειρήματος. Ζούμε εποχές που έρχονται στην κυριολεξία τα πάνω-κάτω. Ποιος μπορεί να προδικάσει τα όρια μιας γνήσιας ριζοσπαστικής και -γιατί να το φοβηθούμε;- επαναστατικής πολιτικής δύναμης που συγκροτείται, συγκεντρώνει δυνάμεις και διεκδικεί την αυτονομία της και το ρίζωμα στην κοινωνία; Αλλού είναι το αγκάθι. Όχι στην «έξοδο από την Ε.Ε.». Πώς μια Αριστερά κατάντησε «ευρώπληκτη», όμως, με εντελώς ανάποδη έννοια από όσα η ίδια ξόρκιζε;
Σε ορισμένα μυαλά τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μάλιστα, δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτιμούν, ακόμη και σήμερα, ως καθοριστική «χαμένη ευκαιρία» την αποτυχία συμμαχίας παραμονές των εκλογών του Μάη του 2012, με όσους τότε μόλις είχαν αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίοι -σημειωτέον- παλινδρόμησαν τον Ιούνη, μετά κολύμπησαν σε χίλια κύματα ωσότου βρήκαν πυξίδα στο Σχέδιο Β’ και… καπετάνιο, επίσης. Κι έτσι πέρασε ο καιρός κι εντελώς συμπτωματικά φτάσαμε ξανά σε εκλογές. Ε, μη χαθεί κι αυτή η ευκαιρία! Γράφτηκε, άλλωστε, πως ο κόσμος της αντίστασης αναμένει με αγωνία την έκβαση των διαπραγματεύσεων μεταξύ ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Σχεδίου Β’.
Κανείς δεν δικαιούται ούτε το τεκμήριο της ορθής εκτίμησης, ούτε την μονοπώληση της λαϊκής έκφρασης. Το κυριότερο ζητούμενο των καιρών, ο εκ θεμελίων επαναπροσδιορισμός της ίδιας της έννοιας της πολιτικής, αφορά και το περιεχόμενό της και την εκδήλωσή της στη ζωή των κοινών ανθρώπων, εντέλει τη χρησιμότητά της. Πού αλλού θα κριθεί η χειραφέτηση της πολιτικής, παρά στις πηγές της ηθικής και της αλήθειας;
Κι οι ΣΥΡΙΖΑίοι να μη χασκογελάνε, τα θέματα μεταξύ Αντάρσυων και Αλαβανικών δεν τους είναι και τόσο ξένα…

Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69

■  Διαβάζοντας για την απρόσμενη παρέμβαση του Γ. Χάμπερμας σε κεντρική εκδήλωση των Σοσιαλδημοκρατών, ενόψει των Ευρωεκλογών, σκοντάψαμε στο γρίφο Gro Ko(;).

Το δημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών για το εσωτερικό έγγραφο της Επιτροπής Λοιμώξεων των συγχωνευθέντων Νοσοκομείων Νίκαιας και «Αγ. Βαρβάρα» με την ένδειξη «Κατεπείγον», έμεινε αναξιοποίητο στις μέσα σελίδες.

Δεν είναι εύκολη η κατάληξη σε ένα κρυστάλλινο συμπέρασμα παρατηρώντας τις στατιστικές που σκιαγραφούν την εξέλιξη της παγκόσμιας, μέχρι πριν μόλις λίγα χρόνια, απειλητικής μάστιγας του AIDS.

Ο Α. Λοβέρδος τώρα έχει εκπέσει, μα βρήκε άξιο διάδοχο στον Α. Γεωργιάδη.

Ήταν πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση η Eπιχείρηση «Θέτις» για να λάβει τη δημοσιότητα που θα της έπρεπε.

Είναι άραγε το πνεύμα των Χριστουγέννων;

(Αριστερής και στοιχειώδους, βεβαίως).

Οργασμός άνευ προηγουμένου, τους τελευταίους μήνες στην Aριστερά.
Συνέδρια, συνδιασκέψεις, συσκέψεις, συνεδριάσεις, άρθρα, αναλύσεις, ακόμα και νέα κόμματα.
Κι όλα να καταλήγουν σε κάτι όμορφα λόγια, που να σου κόβεται η ανάσα: