https://misteram.blogspot.com/
Επιλέγει και παρουσιάζει η Τασία Σταματοπούλου.
Πότε με διάθεση εξομολογητική, πότε με ιστορίες «φανταστικές», πότε σε ρόλο ρεπόρτερ ο κ. «ΑΜ» με τα κείμενά του είναι αδύνατο να μην αγγίξει ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη. Καθημερινός, ευαίσθητος αλλά και ρεαλιστής, πολιτικοποιημένος ο κ. ΑΜ πηγαινοέρχεται από το χθες στο σήμερα μέσα από προσωπικές ιστορίες αλλά και κοινωνικά επίκαιρα θέματα.
Χαρακτηριστικές θεματικές ενότητες στο μπλογκ του, μετανάστευση, πολιτική, πρόσωπα, πολιτική – φωτιά στα μπατζάκια μας, σκόρπια, τα δικά μου…
Νοσταλγία, πικρία, αγωνία για το σήμερα και το αύριο, ταξική ματιά στα κοινωνικοπολιτικά κι ένα τάλαντο γραφής που το βελτιώνει όλο και περισσότερο. Μπορεί ο κ. ΑΜ να μην είναι από τις «βεντέτες» του Διαδικτύου, είναι όμως μια αληθινή φωνή στη δημοσιογραφία των πολιτών.
Σαράντα μέρες… ντρέπομαι…
(ημέρες Υπατίας)
Στέκομαι με το πόδι σε ετοιμότητα. Παίζει ανάμεσα στο συμπλέκτη και το γκάζι, λες και είναι αυτός ο τρόπος για να μπορέσω να αποφύγω το βλέμμα τους. Μα δεν γίνεται. Όσο αδιάφορα κι αν κοιτάζω γύρω μου, ψάχνοντας κάτι που δεν ξέρω τι, όσο αμήχανα κι αν ανάβω το τσιγάρο, με κάποια άλλα μάτια, τους βλέπω εκεί. Άλλες φορές να στέκονται και να με κοιτάνε παρακλητικά, σπρώχνοντας με το λιπόσαρκο σκούρο τους χέρι, ένα πακέτο χαρτομάντιλα, άλλες φορές εκλιπαρώντας για ένα γρήγορο καθάρισμα στα τζάμια του αυτοκινήτου, κολλώντας ένα μάτσο πολύχρωμα λουλούδια που στάζουν…
Ντρέπομαι να τους αντικρίσω. Τα καθαρά μου ρούχα, τα ερμητικά κλειστά και θολά συνάμα παράθυρα, το ποτήρι με τον ξεχασμένο καφέ και το κουλούρι στην άλλη άκρη του καθίσματος, φαντάζουν πλούτος γι’ αυτούς.
Σαράντα μέρες σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Σαράντα μέρες και δεν ξέρω τι θα τους ξημερώσει αύριο. Δεν ξέρει κανείς, μόνο ίσως αυτοί και ο Θεός τους.
Ντρέπομαι…
Οργίζομαι…
Απόσπασμα από μια «φανταστική» ιστορία για την Αριστερά
Ο χρόνος κυλούσε μέρα τη μέρα, βδομάδα τη βδομάδα και όλα στρέφονταν γύρω από συζητήσεις για το τι θέλουμε και πώς τη θέλουμε την συν-Αριστερά. Δεν θα προλάβαινε…
Τον τσάντισε, είναι η αλήθεια, αυτό που άκουγε από τα επίσημα χείλη της για στάσεις αναμονής και για προγραμματικές αντιπολιτεύσεις.
Τι ήταν πάλι αυτό ;
Αυτός δεν ήθελε να κοιτάει πίσω. Δεν τον ενδιέφερε αν τον ακολουθούν. Ήξερε πως θα τον ακολουθήσουν, αν τους έκανε να πιστέψουν, ότι ξέρει που θέλει να πάει.
Αυτός ήθελε να κοιτάει μπροστά, πάντα μπροστά, ακόμα κι αν το παρεϊστικο σινάφι, συνέχιζε να πίνει τον καφέ του στα in στέκια, κουβεντιάζοντας για δήθεν θέματα και δήθεν ζητήματα που ανακύπτανε από την πολιτιστική παρέμβαση κ.λπ. κ.λπ.
Ήθελε, η συν-Αριστερά, επιτέλους, να δώσει την μάχη, εκεί που θα έβρισκε τους πραγματικούς της φίλους.
Θα το πάλευε, έστω και μόνος του αν χρειαζόταν, αλλά γαμώτο του, η Αριστερά δεν ήταν στην πλατεία. Η Αριστερά, βρισκόταν στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στα γραφεία των πολυεθνικών, στις ουρές του ΟΑΕΔ, εκεί δηλαδή που η συν-Αριστερά, απουσίαζε.
Αυτό τον πίκραινε πιο πολύ απ’ όλα.
Philips portable μοντέλο του ’50
Όλα ξεκίνησαν όταν η κυρία Χ. μ’ έπεισε να μεταφέρω τον υπολογιστή κι όλα τα συμπράγκαλα σε άλλο χώρο, απελευθερώνοντας έτσι την μικρή κρεβατοκάμαρα και δίνοντάς μου την αίσθηση πως στον καινούργιο χώρο, θα είχα το απόλυτο κουμάντο εγώ και την ευθύνη, φυσικά. Αμ δε! Η κυρία Χ., δεν λέω, καλή, χρυσή, άγια, αλλά σαν την σκούπα Hoover τρυπώνει παντού…
Από τις πρώτες ηλεκτρικές συσκευές που μπήκαν στο σπίτι με τα κεραμίδια, ήταν ένα ραδιόφωνο. Νομίζω πως ήταν και η μοναδική ηλεκτρική συσκευή.
Έψαξα πολύ όλο το πρωί να βρω μια φωτογραφία του. Ακριβώς το ίδιο! Philips, portable, μοντέλο του ’50. Είχε έρθει από την Αίγυπτο. Δώρο γάμου ήταν, της γιαγιάς μου στα νιόπαντρα παιδιά της.
Τι περίεργα παιγνίδια σού παίζει η ζωή. Απ’ αυτό το ραδιόφωνο, ο πατέρας μου, όσο ήταν στην Αίγυπτο, άκουγε την «Φωνή της Ελλάδας» κι όταν ήρθε στην Ελλάδα, άκουγε μονίμως Κάιρο! Τον θυμάμαι με τις ώρες, τα βράδια κυρίως, να απλώνει την συρμάτινη του κεραία και να συντονίζει την βελόνα στο Κάιρο και να ακούει, συχνά αμίλητος, πότε-πότε κουνώντας το κεφάλι του, την αγαπημένη του…
