του Πέτρου Πιζάνια
«Ούτ’ εδύνατο να πιστεύση [ο εχθρός] το, όπου συναθροισμένοι άνθρωποι έχοντες τον πατριωτισμόν οδηγόν, τίποτις δεν τους δαμάζει…»
Σπυρομίλιος
Μέρες τέτοιες, γεμάτες αίμα στην Παλαιστίνη, θεώρησα σκόπιμο να υπενθυμίσω λόγια με αντίκρισμα από τη δική μας Επανάσταση, ως απάντηση στον κυρίαρχο λόγο των καθεστωτικών ΜΜΕ:
Πέτρος Μαυρομιχάλης: «…Αι χείρες ημών αι δεδεμέναι μέχρι του νυν από τας σιδηράς αλύσσους της βαρβαρικής τυραννίας, ελύθησαν ήδη, και υψώθηκαν μεγαλοψύχως και έλαβον τα όπλα προς μηδενισμόν της βδελυράς τυραννίας. Οι πόδες ημών οι περιπατούντες εν νυκτί και ημέρα εις τας εναγκαρεύσεις τας ασπλάχνους τρέχουν εις απόκτησιν των δικαιωμάτων μας. Η κεφαλή μας η κλίνουσα τον αυχένα υπό τον ζυγόν τον απετίναξε και άλλο δεν φρονεί, ει μη την Ελευθερίαν. Η γλώσσα μας η αδυνατούσα εις το να προφέρη λόγον, εκτός των ανωφελών παρακλήσεων, προς εξιλέωσιν των βαρβάρων τυράννων, τώρα μεγαλοφώνως φωνάζει και κάμνει να αντηχή ο αήρ το γλυκύτατον όνομα της Ελευθερίας. Εν ενί λόγω απεφασίσαμεν, ή να ελευθερωθώμεν, ή να αποθάνωμεν…»
Ιωάννης Φιλήμων: «…Προκειμένου περί πατρίδος, πέμπουσιν ούτοι εις κόρακας και χαράτσια ραγιά και φερμάνια εξουσίας, σχίζουσιν της υποκρίσεως και της ταπεινοφροσύνης το δυσειδές προσωπείον, περιφρονούσι και τας απειλάς συνάμα και τας υποσχέσεις εξουσίας συγκροτούσης την σχολήν της εσχάτης διαφθοράς και απανθρωπίας, και, αντί προσώπων μεσολαβούντων μέχρι του νυν μεταξύ τυραννούντων και τυραννουμένων, γίνονται κατά των πρώτων οι αρχηγοί της σωτηρίας των δευτέρων … ζώνυνται την ρομφαίαν επί τον μηρόν εαυτών, και προς καταστροφήν των τυράννων οδηγούσι τα πλήθη».
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «…Πατριώται, βλέπετε, ότι η σωτηρία μας στέκει εις τα όπλα μας. Με τα όπλα μας θα γλυτώσωμεν εαυτούς, γυναίκας, παιδιά και την Πατρίδα μας. Και όσον μεν δια τον λαόν ηξεύρω ότι όταν τον κινήσωμεν κινείται δια την σωτηρίαν του… Μη νομίσετε ότι είμεθα παντελώς εγκαταλελειμμένοι. Ελπίζομεν να βοηθηθώμεν από τον χριστιανικόν κόσμον … πλην όχι ως ημείς το θέλομεν… Περισσότερα δεν σας λέγω ειμή μόνον επιμεληθείτε να κινήστε τα άρματα, να είναι εις το ποδάρι…».
Γεώργιος Σισίνης: «…Εις μάτην φείδεται της ζωής του όστις είναι καταδικασμένος εις θάνατον∙ ημείς είμεθα ήδη καταδικασμένοι, ο δε σφαγεύς ημών… δεν θα βάλη την μάχαιράν του εις την θήκην αν δεν μας κατασφάξη άπαντας ωσάν πρόβατα. Πού, τάχα, θα καταφύγωμεν; Αλλού δεν ευρίσκομεν ασφάλειαν παρά εις τα όπλα μας και εις το σύνθημά μας “Ή ελευθερία ή θάνατος”… (Είμεθα) εξολοθρευταί των τυράννων…».
Louis Maxime Raybaud: «…οι Έλληνες βγάζουν μια λαρυγγική κραυγή όταν πλησιάζουν τον εχθρό. Αλλά αυτή η κραυγή παίρνει μια άλλη απόχρωση όταν υψώνουν το γιαταγάνι… η πικρή ειρωνεία της νίκης, ο θυμός της εκδίκησης, η απάνθρωπη χαρά του αίματος εκφράζονται ταυτόχρονα στην κραυγή και μαζί ένα σαρδόνιο, άγριο γέλιο όχι λιγότερο τρομερό…».
Γεώργιος Καραϊσκάκης: «Αξιωματικοί μου, τιμήν και Σταυρούς από εκείνους όπου δίδουν οι άλλοι δεν έχει το έθνος να σας δώση. Το βραβείον εκάστου θέλει είναι η αναμεταξύ της συντροφιάς μας ανωτέρα υπόληψις. Τούτο μάς φθάνει δια τώρα, και αν πρόκειται να πεθάνωμεν ακόμη».
Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος: «…Αφού οι Έλληνες πεθαίνουν αλλά δεν παραδίδονται, όπως είναι αποδεδειγμένο από τόσα παραδείγματα, [οι εχθροί] θα χρειαστούν ατελείωτο χρόνο, ποτάμια αίματος, πόνο και αμέτρητα έξοδα για να μας κατακτήσουν… και τελικά δεν θα μας κατακτήσουν ποτέ[…], τα βουνά, τα σπήλαια, τα σκιερά δάση της Ελλάδας θα αποτελούν καταφύγια γενναίων και απελπισμένων [αγωνιστών] που δεν θα επιδιώκουν παρά την εκδίκηση, και θα την επιτύχουν. Αυτοί οι γενναίοι… θα γίνουν τελικά οι κύριοι της Ελλάδας. Διότι είναι τόσο αληθινό ότι ένας στρατός μπορεί να καταστραφεί αλλά ποτέ ένας λαός ολόκληρος…».
