Ήταν 3ης Σεπτέμβρη του 2018.
«Πρέπει να αφήσουμε τις διαφωνίες του παρελθόντος και να καταλήξουμε στις προοδευτικές συγκλίσεις του μέλλοντος. Ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε με τον Αλέξη, από εκεί που το άφησε ο Αντρέας»
Τάδε έφη ο υπουργός Σπίρτζης, σοβαρός παράγοντας, κατά πως φημολογείται, του παλαιού ΠΑΣΟΚ και του νέου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Κάτι παραπάνω θα ξέρει, το στέλεχος.
Αναρωτιέμαι, μαζί με πολλούς άλλους, από «πού το άφησε ο Αντρέας» και από πού σχεδιάζει να το συνεχίσει ο Αλέξης κι έχω ένα μεγάλο φόβο.
Νομίζω μετά βεβαιότητας, πως ο Αλέξης ήδη το «έχει πιάσει» εδώ και πολύ καιρό, από εκεί το «είχε αφήσει» ο αείμνηστος γιος του «γέρου της Δημοκρατίας».
Το «έχει πιάσει» πολύ καλά και τόσο καλά, που ακόμα και ο original σοσιαλιστής θα τον ζήλευε.
Θα έλεγα πως για να βρούμε μιαν άκρη στο ερώτημα, καλό είναι να πάμε στην ομιλία του Αντρέα, στο τελευταίο του υπουργικό συμβούλιο.
2 Δεκέμβρη του 1993. Πριν 25 χρόνια, δηλαδή.
Έλεγε τότε ο Αντρέας:
«Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά της, βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πρώτου μεγέθους κρίση στα οικονομικά του Δημοσίου.
Την κρίση αυτή δεν την προκαλέσαμε εμείς. Βρισκόταν εκεί και μας περίμενε. Χωρίς να είμαστε υπεύθυνοι για την δημιουργία της, είχαμε την ευθύνη για την αντιμετώπισή της.»
Λέει σήμερα ο Αλέξης:
«Αφήνουμε πίσω μας τη μνημονιακή νύχτα, αλλά δεν ξεχνάμε…
Δεν ξεχνάμε τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ που, άφησαν πίσω τους ένα δημόσιο τομέα αποδυναμωμένο, εχθρικό προς τους πολίτες και το δημόσιο συμφέρον.»
Έλεγε το 1993 ο Αντρέας:
« Οι επιχειρήσεις συρρικνώνονται. Οι εργαζόμενοι χάνουν τις δουλειές τους. Η οικονομία στο σύνολό της φτωχαίνει και πλουτίζουν μόνον ορισμένοι μεγάλοι ομολογιούχοι. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε αυτήν την κατάσταση.»
Λέει το 2018, ο Αλέξης:
«Η έξοδος της χώρας από το μνημόνιο γεμίζει τον ελληνικό λαό με προσδοκίες για βελτίωση των συνθηκών ζωής, για μια καλύτερη καθημερινότητα και ανακούφιση από τα βάρη και την αγωνία της μνημονιακής εποχής.»
Μας υπόσχεται ο Αντρίκος με το ζιβάγκο, το ’93:
«Στο αναπτυξιακό μέρος, κλειδί της επιτυχίας είναι οι επενδύσεις και η άνοδος της παραγωγικότητας. Μειώνοντας το χρέος και τα ελλείμματα, απελευθερώνουμε πόρους για τις επενδύσεις και κοινωνικές παροχές.»
Μας διαβεβαιώνει ο άνευ γραβάτας, Αλέξης, το 2018:
«Έχει κλείσει ο κύκλος της επιτροπείας, των μειώσεων και των περικοπών και μπορεί να ανοίξει ο κύκλος των ελαφρύνσεων, των πολιτικών κοινωνικής στήριξης, ο ενάρετος κύκλος της δίκαιης ανάπτυξης. Προϋπόθεση για την ανάκτηση της εργασίας είναι η δημιουργία ενός φιλοεπενδυτικού περιβάλλοντος.»
Και κλείνει, ο Αντρέας.
25 χρόνια πριν:
«Η κυβέρνηση, με πλήρη ευθύνη, στηριγμένη στην εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας και προσβλέποντας στο συμφέρον του συνόλου του ελληνικού λαού, γυρίζει μια νέα σελίδα στη ζωή του τόπου.»
Και ξανακλείνει, 25 χρόνια μετά, ο Αλέξης:
«Σήμερα ξεκινάει μια νέα περίοδος για την κοινωνία.
Μια νέα μέρα ξημερώνει.»
Από εκεί που το άφησε ο Αντρέας, λοιπόν…
Μια «αριστερά» που μας υποσχέθηκε έναν «άλλο κόσμο», αντιγράφει τον παλιό σαπισμένο κόσμο.
Η «κυβερνώσα αριστερά», αντιγράφει το «σοσιαλισμό» που είχε στόχο «να πάει την Αριστερά στο 5%» και υπουργοποιεί πρωταγωνιστές του.
Τα «φως και το σκότος» του Μένιου, επαναλαμβάνεται από το ευρωπαϊκό asset της Κουμουνδούρου, το γνωστό Δημήτρη.:.
«Ο δρόμος των συνεργασιών είναι υποχρεωτικός», κάλεσε τη Φώφη να δει «τα μηνύματα που στέλνουν στο κινητό της οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές» και ζήτησε από τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης να διαλέξουν ανάμεσα «στον προοδευτικό και τον συντηρητικό πόλο».
Οι αιώνιοι κύκλοι αναπαραγωγής του συστήματος, η αιώνια διαπάλη της εξουσίας:
Ή εμείς ή αυτοί.
Και το αιώνιο ερώτημα:
Τούτος ο «κύκλος», από ποιους και πως θα σπάσει;
Κάποιος πρέπει κάποτε να το απαντήσει.
Πειστικά.
