Του Σωκράτη Μαντζουράνη. Ήταν, όντως, ένα από κάθε άποψη, πολύ ενδιαφέρον Συνέδριο και ίσως να αποδειχθεί και σημαντικό.
Μπορεί να γίνει και ιστορικό.
Όχι γιατί απλά υπήρξε ιδρυτικό ενός αριστερού κόμματος, αλλά γιατί έδωσε σαφείς αριστερές απαντήσεις στον νέο ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζεται να γίνει κυβέρνηση.
Το πρώτο ζήτημα που «έλυσε» το Συνέδριο, με συντριπτική πλειοψηφία, ήταν το ποιος κάνει «κουμάντο» στο νέο κόμμα.
Ο σ. Αλέξης, με δημοκρατικές διαδικασίες και την αβίαστη θέληση της πλειοψηφίας, αναδείχτηκε πανηγυρικά πρόεδρος.
Αναδείχτηκε από το λαό του νέου ΣΥΡΙΖΑ, όπως αρμόζει σε κάθε λαϊκό ηγέτη, σε κάθε λαοπρόβλητο μελλοντικό πρωθυπουργό.
Από την άλλη, ο σ. Παναγιώτης, με ενισχυμένα ποσοστά, καθιερώθηκε ως το μόνο υπολογίσιμο «αντίπαλο δέος» του προεδρικού μπλοκ, ως η μόνη αυθεντική «αριστερή φωνή» του νέου «ενιαίου» κόμματος της Αριστεράς, ως η δεύτερη «δύναμη» που δικαιούται μερίδιο εξουσίας.
Άλλο σοβαρό ζήτημα που έλυσε τούτο το ιστορικό συνέδριο, ήταν το κοινό αίτημα για «κόμμα των μελών».
Επιβεβαιώθηκε με απλό και κατανοητό τρόπο ότι τούτο το κόμμα ανήκει στα μέλη του, στα απλά μέλη, που βέβαια οφείλουν να ανήκουν σε κάποια «λίστα», σε κάποια «τάση», σε κάποια «συνιστώσα», αν θέλουν να έχουν λόγο και δυνατότητα εκλογής και συμμετοχής σε κάποιο κομματικό «πόστο».
Όσοι, δε, επιμένουν να παριστάνουν ακόμα τους «ανένταχτους», αν δε διαλέξουν στρατόπεδο, αν δεν ενταχθούν άνευ όρων, τους έφαγε η μαρμάγκα και χαιρετίσματα στην εξουσία.
Λύθηκε με σοφό και συντροφικό τρόπο, το μέγα θέμα της διάλυσης των «συνιστωσών», για το οποίο τόση κουβέντα έγινε, τόσες δηλώσεις και «νταϊλίκια» είδαμε.
Φτιάχτηκαν τάσεις και συλλογικότητες προβληματισμού και λίστες και ομάδες, παρέες και «αριστερές κοινότητες» τόσες και τέτοιες, που το ερώτημα του σ. Μανώλη (τι θα κάνετε με μας που δεν θέλουμε να αυτοδιαλυθούμε;), απαντήθηκε εύκολα.
– Πάρτε το χρόνο σας.
Πράγμα που, σε απλά ελληνικά, ακόμα και στην Αριστερά, σημαίνει «χεστήκαμε τώρα, αν και πότε θα διαλυθείτε».
Σε τούτο το Συνέδριο υπήρξε, αναμφισβήτητα, καθημερινός και πλούσιος προβληματισμός μέχρι τα άγρια χαράματα.
Ονόματα, σταυροδοτήσεις, προτάσεις, εναλλακτικά σενάρια, συμφωνίες, παζάρια, αμοιβαίες υποχωρήσεις, εκβιασμοί, οτιδήποτε τέλος πάντων πρέπει να απασχολεί ένα αριστερό κόμμα που πάει προς την κυβερνητική εξουσία, για να αλλάξει την Ελλάδα και την Ευρώπη.
Η γείωση με την κοινωνία, που λέμε.
Δεν έλειψε καθόλου και ο πολιτικός ρεαλισμός που είναι απαραίτητος για όποιον θέλει να πάρει ή να του επιτρέψουν να πάρει, την κυβέρνηση.
Οι αναγκαίες «προσαρμογές» έτυχαν ευρείας αποδοχής από το σώμα και ευτυχώς οι «ακρότητες» απορρίφθηκαν μετά βδελυγμίας.
Αποφασίστηκε, λοιπόν, πως το ευρω είναι το νόμισμα μας, η Ευρωζώνη το σπίτι μας, η διαγραφή του μισού χρέους μας είναι αρκετή για να έχουμε μέλλον, κάτι περί ιδιωτικοποίησης τραπεζών που λέγαμε, «εντάξει τώρα», άντε και ’σεις οι «πατριώτες» χωράτε, βάλτε πλάτη να πάρουμε την κυβέρνηση.
Ελάχιστα παρακολούθησα το Συνέδριο, άλλωστε δεν ήμουν αντιπρόσωπος.
Δεν το παρακολούθησα από επιλογή και από ένα αίσθημα «αυτοπροστασίας» από τον παραλογισμό, την αυτολύπηση και τον ευτελισμό πραγμάτων που αγαπώ.
Ίσως και για να κρατήσω αλλιώς στο μυαλό μου τον τελευταίο μαυροσκούφη του Άρη.
Πήγα για λίγο και μετά πήρα τη μηχανή και βγήκα μια βόλτα στη Παραλιακή.
Τρόμαξα όταν συνειδητοποίησα πόσο μικρή είναι η «απόσταση» Φάληρο-Βάρκιζα.
Δυστυχώς…
