Του Κώστα Γκιώνη
artπόλεμος στο δεξιό μαντρί καλά κρατεί. Κι όταν μιλάμε για πόλεμο μέσα στην παράταξη, εννοούμε οικονομικά συμφέροντα με διεθνείς προεκτάσεις. Το πού θα καταλήξει αυτό κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά: τα συμφέροντα φαίνεται ότι είναι τεράστια. Ίσως ο μόνος τρόπος για να φύγει η δεξιά λαίλαπα από την εξουσία είναι να αλληλοφαγωθούν. Μια ηγεσία που μένει αγκιστρωμένη στην εξουσία με νύχια και με δόντια, και μια αντιπολίτευση ανύπαρκτη: ο μόνος τρόπος για να πέσει είναι εκ των έσω.
Ο ηγέτης και η στενή ομάδα πέριξ αυτού κάνουν χοντρές δουλειές, τρώνε σαν να μην υπάρχει αύριο, δεν αφήνουν ούτε σουσάμι να τους ξεφύγει. Οι υπόλοιποι γύρω τους μένουν δυσαρεστημένοι – τόσο πολύ, που ψάχνουν την ευκαιρία να τραβήξουν το χαλάκι του πολυχρονεμένου, με τη βοήθεια ντόπιων και ξένων συμφερόντων. Η αύξηση του κατώτατου μισθού δεν είναι ούτε καν οι γυαλιστερές χάντρες που έδιναν οι κονκισταδόρες στους ιθαγενείς. Είναι σαν κάποιος να σου έχει πάρει 1.000 ευρώ, να σου δίνει πίσω τα 100, και να πρέπει να του χρωστάς και χάρη για το πόσο κιμπάρης είναι.
Κι αυτό δεν είναι μια προσωπική εμμονική άποψη ενός αρνητή της «ανάπτυξης». Ένας Αλγερινός φίλος, ο Φαρίντ, μου είπε ότι εντάξει, εμείς στην Αλγερία είμαστε 3ος κόσμος, αλλά και η Ελλάδα 3ος κόσμος είναι, με λίγο χρώμα. Αυτό το χρώμα είναι που μας ξεγελάει και μας δίνει την ψευδαίσθηση μιας ψευδεπίγραφης ευτυχίας. Ότι δηλαδή ζούμε σε μια χώρα που λούζεται από το φως του ήλιου και το γαλάζιο της θάλασσας, κι αυτό δεν αγοράζεται με τίποτα.
Κατά τ’ άλλα, για άλλη μια φορά πέσαμε από τα σύννεφα με τη δολοφονία της κοπέλας μπροστά στο αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων. Αστυνομία στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο υπηρεσίες οι οποίες λειτουργούν ως σεκιούριτι των πολιτικών, των οικογενειών τους, επιχειρηματιών, πλατειών, γηπέδων κ.ά. Πληρώνουμε τεράστια ποσά, και καμία υπηρεσία δεν παρέχουν στους πολίτες. Είμαστε η χώρα που ό,τι κι αν γίνει, κανείς δεν φέρει ευθύνη. Πάντα φταίει η κακιά στιγμή και ότι κάποιος μας έχει μουτζώσει. Αλλά για τα πάντα υπάρχει λύση στη χώρα της ανατέλλουσας ανάπτυξης: ένα καλό ξεμάτιασμα κι ένα τρισάγιο κι όλα θα πάνε καλά…
Κάποια στιγμή όμως τα φυλακισμένα όνειρα θα ξεφύγουν ανάμεσα από τις γρίλιες της τηλεοπτικής φυλακής τους κι ελεύθερα θα υψώσουν το ανάστημά τους στους σκερβελέδες αυτής της χώρας. Το μπόι τους θα είναι τέτοιο που κανένα γκλομπ της ανασφάλειάς μας δεν θα μπορεί να μας φτάσει, και τότε όλοι θα συνειδητοποιήσουν τη σκουληκότητα όλων αυτών που μας κυβερνάνε.
