Του Νίκου Γουρλά.
Στην πρόσφατη συνέντευξή του, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, αναπτύσσοντας τις θέσεις της ΠΑΣΚΕ, προσπάθησε να πείσει τους εργαζόμενους ότι είναι ενάντια στο Μνημόνιο – μάλιστα, όχι ανεύθυνα σαν την «επάρατη» Δεξιά ούτε σαν την αδιέξοδη «αντιφάσκουσα και αμήχανη» Αριστερά, αλλά σαν μια υπεύθυνη δύναμη που προτείνει «δομική αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας», «αλλαγή του ρόλου και της πολιτικής της ΕΚΤ», «έκδοση ευρωομολόγου και μεταφορά του δημόσιου χρέους των κρατών», «αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου», «ομόσπονδη Ευρώπη»!
Έτσι, κατά τα συνήθη, βγάζει λάδι την κυβέρνηση, αφού αυτά τα μέτρα τα «επέβαλαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι των δανειστών». Ουσιαστικά αναπαράγει τη γραμμή κυβερνητικών υπουργών και βουλευτών, που «ειλικρινώς λυπούνται» για αυτά τα μέτρα, άλλα, φευ, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Ακόμα και ο πιο καλόπιστος εργαζόμενος θα σκεφτεί: Άραγε και η κυβέρνηση δεν επικαλείται την ανταγωνιστικότητα και τα ελλείμματα; Ο διευθύνων σύμβουλος της ΝΕΟΓΑΛ την ανταγωνιστικότητα δεν επικαλέστηκε για την περικοπή 9% των μισθών των εργαζομένων; Τα αντεργατικά μέτρα η κυβέρνηση δεν τα βαφτίζει «περιστολή της σπατάλης και δίκαιη κατανομή βαρών»; Πού, λοιπόν, διαφωνεί η ΠΑΣΚΕ; Η απάντηση είναι ότι πάλι πάει να παιχτεί το χιλιοπαιγμένο έργο που βγάζει από τη δύσκολη θέση όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, το έργο που λέει «άλλο κυβέρνηση, άλλο ΠΑΣΚΕ».
Μόνο που, αυτή τη φορά, ο λύκος είναι εδώ και αλυχτά και, απ’ ό,τι φαίνεται, το παραμύθι που προσπαθούν να μας σερβίρουν ξανά δεν το πιστεύουν πια ούτε οι ίδιοι. Με τη συνέντευξη αυτή ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και η κυβερνητική ΠΑΣΚΕ προσπαθούν να περιχαρακώσουν και να τροφοδοτήσουν ιδεολογικά τη βάση τους, από τη μια, ενώ, από την άλλη, κλείνουν το μάτι προς τους «εταίρους» ΣΕΒ, Μίχαλο και λοιπές… δημοκρατικές δυνάμεις, δηλώνοντας ότι «μην ανησυχείτε, εμείς είμαστε εδώ για να ενσωματώσουμε ξανά (όπως το ’85) την όποια με πολιτικούς όρους δραπέτευση από το μαντρί του υποταγμένου κυβερνητικού συνδικαλισμού».
Οι λεονταρισμοί του προέδρου της ΓΣΕΕ αυτοδιαψεύδονται, αφού μόλις λίγους μήνες πριν υπέγραφε την ΕΓΣΣΕ, που για το 2010 προέβλεψε 0% αύξηση, όταν ο επίσημος πληθωρισμός του έτους έκλεισε στο 4,7%. Στην καλύτερη περίπτωση, δηλαδή, είχαμε ονομαστική μείωση των κατώτερων μισθών κατά 4,7%, ενώ έδινε τη συναίνεσή του στην Κατσέλη για το ν. 3899, που κατήργησε ουσιαστικά τις συλλογικές συμβάσεις. Παρά τις προσχηματικές ψευτοδιαφοροποιήσεις του, κυβέρνηση και τρόικα έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια ακόμα και τη γελοία «κόκκινη γραμμή» που έβαζε, ότι δηλαδή η όποια επιχείρηση, για να μειώσει τους μισθούς, θα πρέπει αποδεδειγμένα να μην είναι κερδοφόρα. Τέλος, η «αντιμνημονιακή» ΠΑΣΚΕ δεν είπε κουβέντα για τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες, που με ηρωισμό και αυταπάρνηση δίνουν τη μάχη ουσιαστικά μόνοι τους.
Τα αδιέξοδα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και ο θάνατος του σοσιαλδημοκρατικού κοινωνικού κράτους
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ δεν έχει καταλάβει πως οι καιροί της διαμεσολάβησης του μαχητικού ρεφορμισμού της σοσιαλδημοκρατίας των δεκαετιών ’80-’90 με την εργατική τάξη έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Η κυρίαρχη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΔΕΚΟ, που παρήγαγε βουλευτές και υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, στέκεται αμήχανη και τρομοκρατημένη από τις διεργασίες που συντελούνται στη βάση των εργαζομένων. Ένα κύμα αμφισβήτησης από τα κάτω και, το κυριότερο, μέσα από τον κόσμο της βάσης της ΠΑΣΚΕ, με αντιφατικά πολιτικά χαρακτηριστικά, απειλεί να τους πετάξει στα σκουπίδια, ενώ το αξιοθρήνητο φάντασμα του Παναγόπουλου δεν τολμά να εμφανιστεί σε εργατική συγκέντρωση εδώ και ένα χρόνο. Η ίδια η κυβέρνηση τον «δίνει» για τις συμφωνίες που πήγε να υπογράψει κάτω από τον τραπέζι με τον ΣΕΒ. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ είναι η χαρακτηριστική περίπτωση του «συνδικαλισμού» που σαπίζει μαζί με τον ξενιστή του, αυτόν του πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατικού κοινωνικού κράτους.
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και η παράταξή του έχουν την κύρια ευθύνη για τον κατακερματισμό αιτημάτων και στόχων, για τη λογική της «συνυπευθυνότητας», «της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας», τη λογική του μικρότερου «κακού», που καλλιεργούσαν την περίοδο της σημιτικής διακυβέρνησης αλλά και προηγούμενα οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ. Όλες αυτές οι λογικές αφόπλισαν το εργατικό κίνημα από αιτήματα και μορφές πάλης, το αποπροσανατόλισαν από τους πολιτικούς σκοπούς του, καθιστώντας το φερέγγυο «θεσμικό» συνομιλητή-εταίρο στη διαχείριση του καπιταλισμού. Η πλήρης γραφειοκρατικοποίηση όχι μόνο της ηγεσίας της ΓΣΕΕ αλλά και των παρακάτω οργάνων, ομοσπονδιών, εργατικών κέντρων ακόμα και πρωτοβάθμιων σωματείων, η απομαζικοποίηση των συνδικάτων, η ανύπαρκτη σχεδόν συνδικαλιστική οργάνωση στον ιδιωτικό τομέα, ο κομματισμός και η παραταξιοποίηση είναι τα αποτελέσματα μιας πορείας που οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να σβήσουν από τη μνήμη τους. Και βασικός φορέας αυτών των αντιλήψεων και αυτής πρακτικής ήταν η ΠΑΣΚΕ.
Δεν είναι μακριά η κατάπτυστη συναίνεση που επιδείχτηκε στο θέμα των Ειδικών Επιχειρησιακών Συμβάσεων, που ουσιαστικά αποτελεί συντριπτικό χτύπημα θατσερικού χαρακτήρα στον πυρήνα των εργατικών δικαιωμάτων, σηματοδοτώντας μια τεράστια οπισθοδρόμηση, που θα υποθηκεύσει το μέλλον της εργατικής τάξης για πολλές γενιές. Δεν θα είναι μακρινοί οι καιροί που θα φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια «κίτρινα» εργοδοτικά σωματεία στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, εκεί που όλα τα «σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά». Θα έχουμε ένα νέο είδος εργοδοτικού συνδικαλισμού, όπου οι μάνατζερ και οι προϊστάμενοι θα κρίνονται και στο αν μπορούν να στήσουν επιχειρησιακό σωματείο, που θα υπογράφει συμβάσεις, κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της κάθε εργοδοσίας. Τα παραδείγματα της ΝΕΟΓΑΛ αλλά και άλλων τέτοιων πρόθυμων «συνδικαλιστών» είναι φανερό ότι θα πληθύνουν, όσο κι αν τα ξορκίζουν οι γραφειοκράτες. Είναι δικό τους δημιούργημα, φέρουν την υπογραφή και τη συναίνεσή τους. Οι συνδικαλιστές που υπογράφουν τέτοιες κατάπτυστες συμβάσεις έχουν πολιτική αναφορά στην ΠΑΣΚΕ, είναι εκλεγμένοι σε εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες με τα ψηφοδέλτιά της.
(Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα www.aristerovima.gr, όπου μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Νίκου Γουρλά)
