γράφει ο θείος Άκης

 

Υπάρχουν κάποιες ομάδες που συνεχίζουν να στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση. Δεν αναφέρομαι ούτε σε αυτούς που δεν καταλαβαίνουν, τυφλωμένοι μέσα στην  δικαιολογημένη αντιπάθειά τους έναντι του παλιού πολιτικού προσωπικού. Ούτε φυσικά στους πασοκοσυριζαίους, το ύστατο δείγμα της ελληνικής παρακμής. Ο λόγος για τα μεσαία και ανώτερα στρώματα που συνεχίζουν αν όχι να επευφημούν, τουλάχιστον να  συμπαθούν τον σύριζα.

Η κατηγορία αυτή, συνήθως κάπου στα –ήντα, άνηκε στα νιάτα της στις πολυπληθείς αριστερές οργανώσεις των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων. Ωρίμασε σε αυτήν την έκρηξη της πολιτικοποίησης μετά τη δικτατορία. Παράλληλα όμως γεύτηκε αυτή την ανάπτυξη και  έκρηξη της τεχνολογίας που εκμηδένισε αποστάσεις και άλλαξε συνήθειες αιώνων. Έτσι έφτασε σε ένα σουρεαλιστικό σημείο να τραγουδάει για φτωχολογιά και για υπόγειες ταβέρνες σε περιβάλλοντα που μόνο εκεί δεν παρέπεμπαν.

Άφωνη για αυτή την κεκτημένη ταχύτητα που άλλαξε άρδην τον κόσμο και χωμένη πλέον σε έναν καπιταλισμό του κερατά, προσπαθεί να ξεπλύνει τις ενοχές της έχοντας εμμονή σε κάποια  δευτερότριτα αριστερά ή διεθνιστικά ζητήματα.   Δίχως να θέλει να συνειδητοποιήσει πως είναι κατ’ εξοχήν φιλελεύθερη υπερτονίζει το αριστερό καρύκευμα που συμπληρώνει τον καπιταλισμό της.  Έτσι την βλέπουμε να ξεσπαθώνει-εκ του ασφαλούς φυσικά-υπέρ των μεταναστών και των φτωχών, χωρίς άχνα για το κράτος πρόνοιας που έχει  κυριολεκτικά διαλυθεί. Όσο δε πιο μεγάλο είναι το σπίτι τόσο μεγαλύτερη και η «ευαισθησία» για δικαιώματα και πολιτική ορθότητα. Φυσικά χωρίς να ανταλλάσει χνώτα ως ίσο προς ίσο με μετανάστες και λοιπούς κατατρεγμένους.

Στα δε ιστορικά θέματα δεν σηκώνει κουβέντα. Αν τολμήσεις να φέρεις  την παραμικρή αντίρρηση σου έρχεται η αυστηρή απάντηση που  σε μεταφέρει ευθύς στην  εμφυλιοπολεμική Αθήνα του 1944. Ξεχνώντας μέσα στην τρικυμία τους οι άκαπνοι επίγονοι των τότε πρωταγωνιστών πως θα βρίσκονταν από την πλευρά των κυβερνητικών στο Κολωνάκι και όχι από την πλευρά του λαού. Αυτών των θρησκόληπτων και απολίτιστων όπως αναφέρουν ξανά και ξανά.

Αναρωτιέμαι  το ρεζίλι τους όταν τοιχοκολλήθηκαν σε όλες τις οργανώσεις που θα διαδήλωναν – σε αυτές που άλλοτε συμμετείχαν –το κυβερνητικό διάταγμα που απαγόρευε τις συγκεντρώσεις τις μέρες της επίσκεψης Ομπάμα. Πράξη που όμοια είχε να γίνει από την εποχή του γέρου Καραμανλή.

Νομίζω πως ούτε καν θα το σκέφτηκαν αφού το μυαλό τους θα ήταν αλλού. Ίσως  τους είδατε να κάνουν σα λιγούρια στην διήμερη επίσκεψη του πλανητάρχη. Όπως οι ιθαγενείς υποδέχονται τους αποικιοκράτες και ας είναι «φονιάδες των λαών». Προτείνω λοιπόν η πορεία του Πολυτεχνείου που άλλοτε τελείωνε στην αμερικάνικη πρεσβεία να τελειώνει πλέον με πανηγυρική δεξίωση στην αμερικάνικη πρεσβεία.

Όταν τους συναντήσω στα εορταστικά τραπέζια που καταφθάνουν και προσπαθήσουν να δικαιολογήσουν την ξεφτίλα τους, λέγοντας περί μεταρρυθμίσεων με προοδευτικό! πρόσημο και άλλες τρίχες, δεν θα τους κάνω τη χάρη να τσακωθώ. Θα φωνάξω συγκαταβατικά «το πολυτεχνείο ζει, ζήτω οι αμερικανοί» κατανοώντας της διαταραχή τους. Προτείνοντας τους κάποιον καλό ψυχολόγο, αφήνοντας να συνομιλήσουν με πιο ειδικούς για τις ψυχώσεις τους. Πηγαίνοντας να παίξω με τα παιδιά, κοιτάζοντας το μέλλον και όχι τα ενοχικά φαντάσματά τους.

Σχόλια

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!