του Χάρη Μαντινιώτη
Πολύς λόγος γίνεται, από διάφορες πηγές αλλά και θεσμικούς παράγοντες, για τις εξαιρετικές επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας που ανακάμπτει, που σημειώνει καλύτερες επιδόσεις από τους μέσους όρους της Ε.Ε. και που έχει επανέλθει στην κανονικότητα μετά από μια δεκαετία δημοσιονομικών προσαρμογών και μέτρων.
Στο πλαίσιο αυτό, έχει αναθερμανθεί τους τελευταίους μήνες η συζήτηση για την εκ νέου απόκτηση από την χώρα μας της επενδυτικής βαθμίδας, με τα βλέμματα να στρέφονται αρχικά στην νέα αξιολόγηση του διεθνούς οίκου Fitch στις 09 Ιουνίου και στην συνέχεια στις αντίστοιχες αξιολογήσεις των λοιπών μεγάλων οίκων που αναμένονται έως το τέλος του 2023.
ΩΣΤΟΣΟ κανείς δεν συζητά το τι σημαίνει στην πράξη επενδυτική βαθμίδα και τις προϋποθέσεις που αυτή έχει. Καμία κουβέντα επίσης για το πώς η χώρα με την τρίτη χειρότερη επίδοση στον κόσμο στον δείκτη χρέους / ΑΕΠ (Πίνακας 1) και της οποία το χρέος αυξάνεται σταθερά κάθε χρόνο (ενδεικτικά το 2022 αυξήθηκε κατά 12 δισ. περίπου) και έχει ξεπεράσει πλέον τα 400 δισ. ευρώ, μπορεί να θεωρείται αξιόπιστη από τους διεθνείς οίκους.
Η βασική αντιπαράθεση σήμερα έχει ξεσπάσει μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, με την Ν.Δ. να δηλώνει ότι η επενδυτική βαθμίδα αποτελεί αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων και της οικονομικής της πολιτικής, με τον ΣΥΡΙΖΑ να αντιλέγει λέγοντας πως εάν κυβερνούσε ο ίδιος, η επενδυτική βαθμίδα θα είχε έρθει ήδη προ πολλού…
ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ στοιχείο είναι ότι και τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν δίκαιο. Η επενδυτική βαθμίδα –που δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από την ικανότητα της χώρας να χρηματοδοτεί το χρέος της με νέο χρέος, φορτώνοντας τις επόμενες γενιές με τεράστια τοκοχρεολύσια– θα έρθει ως αποτέλεσμα της πλήρους σύμπλευσης της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής και των δύο κομμάτων με τις επιταγές της ευρωκρατίας και των λοιπών θεσμικών παικτών-επενδυτών.
Άλλωστε, μπορεί οι δημοσιονομικές και λοιπές δεσμεύσεις της χώρας να ξεχάστηκαν εν μέσω πανδημίας και του πολέμου στην Ουκρανία, λόγω και της ανοχής της Ε.Ε. στους προϋπολογισμούς των κρατών-μελών για την περίοδο 2020-2022, όμως παραμένουν πάντα καρφωμένες στην πλάτη της ελληνικής κοινωνίας (τις υπενθύμισαν με συνεντεύξεις τους προεκλογικά τόσο ο Στουρνάρας όσο και η Λαγκάρντ). Ενδεικτικά αναφέρονται:
- Η επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων 2,2% έως το 2060
- Η υπαγωγή της δημόσιας περιουσίας στο Υπερταμείο για ακόμα 93 έτη
- Η υπαγωγή όλων των νέων ελληνικών ομολόγων στο αγγλικό δίκαιο έναντι του ελληνικού (το αγγλικό δίκαιο προβλέπει τη δυνατότητα ιδιωτών να κατάσχουν κρατική περιουσία σε αντίθεση με το ελληνικό)
- Η μεταβίβαση εξουσιών από την κυβέρνηση σε διάφορες «ανεξάρτητες αρχές» των οποίων οι διοικήσεις συνδιορίζονται με την Κομισσιόν (π.χ ΑΑΔΕ, ΤΧΣ, Υπερταμείο)
- Η απρόσκοπτη λειτουργία των funds τα οποία κατέχουν πλέον το 85% των κόκκινων δανείων (86 από τα 101 δισ.) αλλά και ένα πολύ σημαντικό ποσοστό κανονικά εξυπηρετούμενων δανείων (άνω του 40% από τα συνολικά 50 δισ.) και τα οποία πλέον δεν έχουν καμία υποχρέωση να έχουν εγκατάσταση στην Ελλάδα αλλά αρκεί να έχουν υποκατάστημα εντός ΕΟΧ ή σε συνεργάσιμο φορολογικά κράτος. Μάλιστα τα 27 δισ. από τα 101 των κόκκινων δανείων, περιέχουν και εγγύηση του ελληνικού δημοσίου και αυξάνουν το δημόσιο χρέος.
- Η υποχρέωση πληρωμής τοκοχρεολυσίων ύψους 10-13 δισ. ετησίως για τα επόμενα τουλάχιστον 10 έτη, χωρίς να υπολογίζονται οι νέες εκδόσεις ομολόγων. Τα αντίστοιχα ποσά για την διετία που έκλεισε ήταν περίπου τα μισά.
Στα παραπάνω θα πρέπει να συνυπολογίσουμε το πλήθος προαπαιτουμένων (άνω των 550) που προκύπτουν από το Ταμείο Ανάκαμψης, η εφαρμογή του οποίου στην Ελλάδα ονομάζεται σχέδιο «Ελλάδα 2.0» και των οποίων το 40% έχει ήδη ψηφιστεί, αρκετές φορές με στήριξη και των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ. Από τα 550 προαπαιτούμενα, άξια ιδιαίτερης αναφοράς είναι:
- Η θέσπιση πλήθους φορολογικών και λοιπών κινήτρων για εξαγορές και συγχωνεύσεις (δηλαδή για ενίσχυση των μεγαλύτερων επιχειρήσεων έναντι των μικρών)
- Η ψηφιοποίηση όλων των δημόσιων υπηρεσιών και η διακοπή της προσωπικής επαφής κράτους-πολίτη
- Η θέσπιση διαφόρων χαρατσιών και απαιτήσεων για την «πράσινη» μετάβαση επιχειρήσεων και νοικοκυριών
- Η απλοποίηση της διαδικασίας εγκατάστασης ξένων επενδυτών και επιχειρήσεων
- Η ενσωμάτωση τεχνολογιών Industry0 στη λειτουργία και παραγωγική διαδικασία των επιχειρήσεων
- Η πλήρης απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και η αναδιάρθρωση του ΟΑΕΔ (πλέον Δ.ΥΠ.Α.)
- Η κατάργηση των συναλλαγών με μετρητά και η αυτοματοποίηση – πλήρη ψηφιοποίηση των φορολογικών ελέγχων
Τα προαπαιτούμενα αυτά παρουσιάζονται με ιδιαίτερο θράσος από κόμματα, ΜΜΕ και διαφόρους «ειδικούς» ως αναγκαίες πολύ θετικές μεταρρυθμίσεις, για να μπορέσει να απολαύσει ο ελληνικός λαός τα 31,16 δισ. που θα μοιράσει η Ε.Ε. Αγνοείται πλήρως η κατεύθυνση των κονδυλίων αυτών κυρίως στους λίγους ολιγοπωλιακούς ομίλους (κατασκευαστικές, μεγάλες βιομηχανίες κ.λπ.) καθώς οι μικρότεροι αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις που τίθενται από το ίδιο το σχέδιο για την απορρόφηση των κονδυλίων. Αποκρύπτεται επίσης ότι η απουσία σχεδίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα, οδηγεί τα κονδύλια αυτά πίσω στους μεγάλους κατά βάση γερμανικούς πολυεθνικούς ομίλους, τροφοδοτώντας ουσιαστικά τη γερμανική βιομηχανία.
Τα σχέδια των ελίτ για την χώρα υλοποιούνται ήδη και σίγουρα δεν περιμένουν τα αποτελέσματα των αυριανών εκλογών
ΟΛΑ ΤΑ παραπάνω καταδεικνύουν την πλήρη ενσωμάτωση της ελληνικής οικονομίας στις επιταγές και στις τάσεις της παγκοσμιοποιητικής λογικής που συνοψίζονται στην ταχεία μετάβαση στο «πράσινο»-άυλο, αδιαφορώντας πλήρως για το ανθρώπινο κεφάλαιο. Χονδρικά η νέα λογική, οδηγεί στον πλήρη αποκλεισμό όλων όσων (ανθρώπων, επιχειρήσεων, χωρών) δεν θα συμβαδίζουν με τις αποφάσεις της παγκοσμιοποιητικής λαίλαπας.
Η αποδοχή της ενσωμάτωσης αυτής από τα βασικά κόμματα, την εγχώρια ελίτ και τους εντολοδόχους της (ΜΜΕ, επιμελητήρια, επιστημονικοί φορείς κ.λπ.), αλλά και η πλήρης απουσία εναλλακτικού σχεδίου από τον προοδευτικό χώρο, ο οποίος έχει παραμείνει σε συνθήματα και συζητήσεις προηγούμενης δεκαετίας, δημιουργούν μια αίσθηση ασφάλειας στους εκπροσώπους της ευρωατλαντικής επικυριαρχίας οι οποίοι δεν μοιάζουν να αγχώνονται για την επόμενη ημέρα μετά τις εκλογές. Αυτό προκύπτει από όλες τις πρόσφατες τοποθετήσεις των βασικών θεσμικών παραγόντων, Στουρνάρας, Λαγκάρντ, Μπλίνκεν κ.λπ. που οδηγούν και στην επίκαιρη επιβράβευση από τα διάφορα κοράκια / διεθνείς οίκους αξιολόγησης.
Με αυτά τα δεδομένα γίνεται αντιληπτό πως απλές τεχνοκρατικές λύσεις, εύκολες υποσχέσεις για ρήξη και συνθήματα μιας προηγούμενης περιόδου δεν αρκούν ως απαντήσεις.
Η ΕΘΝΙΚΗ κυριαρχία και η διέξοδος της χώρας απαιτεί αρχικά την εκ νέου ανάλυση και κατανόηση της σημερινής πραγματικότητας και των στοχεύσεων των παγκοσμιοποιημένων ελίτ που μέρα με τη μέρα βυθίζουν τη χώρα σε μεγαλύτερη εξάρτηση. Έπειτα, την ειλικρινή παρουσίαση των προβλημάτων στην κοινωνία χωρίς λειάνσεις, υπεκφυγές και ανέξοδες υποσχέσεις για τεχνοκρατική ρήξη. Τέλος, απαιτεί το ακόνισμα των μυαλών, την πραγματική συζήτηση και την προετοιμασία, για ένα οραματικό σχέδιο με βασικές αρχές την παραγωγική ανασυγκρότηση, την σύγκρουση με τις παρασιτικές ελίτ, την επανελληνοποίηση της οικονομίας σήμερα και όχι σε κάποιο αβέβαιο μέλλον. Στο φινάλε τα σχέδια των ελίτ για την χώρα υλοποιούνται ήδη και σίγουρα δεν περιμένουν τα αποτελέσματα των αυριανών εκλογών.
