Του Βένιου Αγγελόπουλου
Τα παιδιά παίζουν. Παίζουν και γελούν, παίζουν και μιμούνται. Κάνουν γκριμάτσες, παίζουν κλέφτες κι αστυνόμους, ινδιάνους και καμπόηδες, κάνουν καζούρα στο σχολείο. Αξιοθρήνητος -αν υπάρχει- όποιος δεν έχει κάνει καζούρα σε δάσκαλο.
Οι μεγάλοι δεν παίζουν πια, τουλάχιστον όχι συστηματικά. Ευτυχώς, δεν χάνουν όλοι την ικανότητα να γελούν και να μιμούνται. Σε παρέες αλλά και ομαδικά, μαζικά. Σ’όλες τις φυλές του κόσμου υπήρχαν και υπάρχουν γιορτές και ξεφαντώματα, παραστάσεις και ανατροπές. Γυναίκες που διατάζουν τους άντρες και δούλοι που χλευάζουν τους ελεύθερους. Από τα Διονύσια και τα Κρόνια (ή Σατουρνάλια στη Ρώμη) μέχρι το Καρναβάλι του Ρίο. Υπάρχουν σάτυροι και σάτιρες, υπάρχουν θέατρα του δρόμου, κουκλοθέατρα, θέατρα σκιών, Καραγκιόζης, Πουλτσινέλας και Γκινιόλ.
Το γέλιο ενοχλεί, το θέατρο επίσης, και τα δυο μαζί ακόμα χειρότερα. Ενοχλεί την εξουσία. Ενοχλεί γιατί είναι λυτρωτικό, ανεξέλεγκτο, γιατί βγάζει τον άνθρωπο από την καθημερινή αλυσίδα του χρόνου. Ενοχλεί γιατί μπορεί να αποτελέσει όπλο εναντίον της, όπλο διάβρωσης. Ενοχλεί γιατί όταν σκίζεται το πέπλο της σοβαροφάνειας αποκαλύπτεται πως ο βασιλιάς είναι τσίτσιδος, γιατί ο Μπαρμπαγιώργος δέρνει το Βεληγκέκα κι ο Γκινιόλ το χωροφύλακα. Η εξουσία δεν μπορεί να ανεχτεί την παρωδία.
Ενοχλούνται κάποιοι όταν ένας νεαρός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μετέχει ενεργά σε παραδοσιακό τοπικό καρναβάλι υποδυόμενος τον παπά που κηδεύει το μνημόνιο. Αναμενόμενο: Αφενός ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει για όλα τα δεινά της χώρας, αφετέρου πριν από δέκα χρόνια είχε συρθεί στα δικαστήρια η Δόμνα Σαμίου για «τα αποκριάτικα, ιερά-ανίερα», μια συλλογή «βλάσφημων» παραδοσιακών τραγουδιών που είχε εκδοθεί δέκα χρόνια πριν. Όταν στη θέση της ασπρομαλλούσας Δόμνας βρίσκεται μαυρογένης νέος, και δη ΣΥΡΙΖΑίος, και μάλιστα βουλευτής, η υστερία υψώνεται στο τετράγωνο και στον κύβο.
Το εξωφρενικό είναι αλλού, στην απολογητική στάση παραγόντων του ΣΥΡΙΖΑ, υψηλά ιστάμενων, που δεν δίστασαν να αδειάσουν δημόσια τον Βαγγέλη Διαμαντόπουλο, ανακαλύπτοντας «προσβολή του θρησκευτικού αισθήματος» σε ένα καρναβάλι όπου συμμετείχε όλο το χωριό (μέχρι και μια βουλευτίνα της Νέας Δημοκρατίας, που την πήραν κι αυτήν τα σκάγια και αναγκάστηκε να απολογηθεί δημόσια). Και, απ’ ό,τι κυκλοφορεί, του έγιναν και συστάσεις να μαζευτεί – ενώ σε άλλους, αμάζευτους, χαϊδεμένους των καναλιών, που ανεπαισθήτως (αλλά αισθητότατα) ξηλώνουν τις συλλογικές αποφάσεις, ουδεμία σύσταση έγινε ποτέ.
Βάστα γερά Διαμαντόπουλε! Συνέχισε να ενοχλείς τους κουρασμένους καθωσπρέπει εξηντάρηδες που ψάχνουν μια καρέκλα να καθίσουν, που απολογούνται συστηματικά στους αποπάνω προσπαθώντας να πείσουν ότι δεν είναι -δεν είμαστε- επικίνδυνοι, αυτούς που όταν ο παλιός κόσμος τρίζει συθέμελα ψάχνουν τις γραμμές του τραμ που σκεπάζονται απ’ τα αγριόχορτα. Συνέχισε να κατεβάζεις το μέσο όρο ηλικίας αυτού του κόμματος με την ύπαρξη και τη δράση σου, και φέρε κι άλλους σαν και σένα.
Αλίμονο σ’ όποιον απαρνιέται την παρωδία, σ’ όποιον δε βλέπει πως το γέλιο δίνει φτερά στην ελπίδα και χαλυβδώνει την αντοχή στις κακουχίες. Αλίμονο σ’ αυτόν που δεν θυμάται πως οι φυλακισμένοι αντέχαν με τραγούδια, πως ο λαός μας με ανέκδοτα έκανε αντίσταση στη χούντα μη έχοντας άλλα όπλα.
Ο αρχαίος Κρόνος που έτρωγε τα παιδιά του κατέληξε στα Τάρταρα. Οι σύγχρονοι Κρόνοι που τα μαλώνουν επειδή συμμετέχουν στα Κρόνια, πού θα καταλήξουν;
