Δεν μπορεί να υπάρξει ένα ικανοποιητικό σχήμα ερμηνείας όσων έγιναν στη χώρα μας, τα τελευταία 6 χρόνια, χωρίς αξιολόγηση δύο σύνθετων διαδικασιών που καθόρισαν τις εξελίξεις: α) η άνοδος και η φθορά, η έξαρση και η υποστροφή του ριζοσπαστισμού που έθεσε κομβικά ζητήματα και επέφερε μεγάλες ανακατατάξεις και αλλαγές στους συσχετισμούς και β) οι διαδικασίες κεντροαριστεροποίησης της πολιτικής ζωής με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως με την πετυχημένη ποδηγέτηση του ριζοσπαστισμού στα ανώδυνα κοινοβουλευτικά κανάλια. Ο συνυπολογισμός των δύο αυτών παραγόντων με τις ασφυκτικές πιέσεις και την πολιτική των κανονιοφόρων των δανειστών επέφεραν ή οδήγησαν στη συνθηκολόγηση-ήττα του περυσινού καλοκαιριού. Οι βάσεις αυτών των διεργασιών μπαίνουν στο δίχρονο 2012-2014, αλλά το έργο εκτυλίσσεται και κορυφώνεται τους πρώτους 6 μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με πρώτο σταθμό την 20ή Φλεβάρη, όπου έκλεισαν τα ζητήματα και τα deals.
Το πιο απίθανο σενάριο είναι η Αριστερά να αυτοϊαθεί. Η σχέση της με την πολιτική και το κράτος, η σχέση της με τις μάζες, η σχέση της με τον άνθρωπο είναι προβληματικές έως εντελώς προβληματικές. Τα εργαλεία, οι αντιλήψεις, τα στερεότυπα τα μοντέλα και η σχέση της με την εξουσία δεν της παρέχουν τα περιθώρια αυτοΐασης. Για αυτό και η πρόταση για «ενότητα της Αριστεράς», ως όρο για ουσιαστικά προχωρήματα, δεν μπορεί να είναι πειστική.
Α. Χρειαζόμαστε επειγόντως
* Αναγνώριση του βάθους της ήττας και των λόγων που οδήγησαν σε αυτήν.
* «Ματιά»-«οπτική» που να συνδυάζει και να συνυπολογίζει τα τοπικά, ιδιαίτερα ελλαδικά με όσα γίνονται στην περιφέρειά μας.
* Ένταξη της όποιας νέας προσπάθειας στο πλαίσιο μιας ευρύτερης εναλλακτικής πρότασης.
* Συνεχής προσπάθεια οικοδόμησης ενός πολιτικού κινήματος διεξόδου της χώρας.
* Αναγνώριση της ύπαρξης ενός «στρατηγικού πλουραλισμού» με την έννοια ότι πολλοί θα συμβάλλουν γιατί οι δυνάμεις είναι διασκορπισμένες.
* Εμβάθυνση στις υποκειμενοποιητικές διαδικασίες και προσπάθεια ανταπόκρισης στα διακριτά επίπεδα που, έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν. Τα «πάνω», τα «κάτω», την «ηγεσία», τη συμμετοχή. Έμφαση στην χειραφετητική συμμετοχή, σε αντιπαράθεση με κάθε λογής ανάθεση.
* Αναζητείται μια χαλαρή πολιτική συσσωμάτωση που να χωρά μια πολύτροπη διαδικασία πολλαπλών παρεμβάσεων. Κάτι που δεν είναι κόμμα και πολύ περισσότερο αρχηγική παλαιοκομματικής κοπής δομή.
* Μια επιλογή πέρα από την ενσωμάτωση στο σύστημα και την καταγγελτική στάση της Αριστεράς που δεν κατανοεί καν την ανάγκη εναλλακτικής πρότασης και κινείται σαν να τα ξέρει όλα και να τα προβλέπει όλα («τα λέγαμε εμείς» κ.λπ.).
* Διατήρηση, με κάθε τρόπο, της δυνατότητας πολιτικής παρέμβασης, εφημερίδες, έντυπα, πρωτοβουλίες, Διαδίκτυο, συναντήσεις κ.λπ.
* Να διατηρηθεί και να ισχυροποιηθεί ιδεολογικά, πολιτικά, πρακτικά, να έχει ικανότητες δηλαδή, ένα δυναμικό που να μπορέσει να πάρει μέρος σε ενδιαφέροντα εγχειρήματα και ιστορικά κινήματα.
Τι δεν πρέπει να κάνουμε (άμεσα)
* Να δημιουργούμε κόμματα με κύριο στόχο την εκλογική-κοινοβουλευτική παρουσία.
* Να δημιουργούμε αρχηγικά κόμματα, γιατί αυτά είναι καθυστερημένες μορφές ανάθεσης και αναπαραγωγής παλαιοκομματικών μορφών.
* Να ενισχύουμε τον ακτιβισμό, χωρίς καμιά γενικότερη αναφορά ή τον κινηματισμό που αδιαφορεί για τα πολιτικά καθήκοντα που υπάρχουν.
* Να αναγορευόμαστε ή να ανεχόμαστε να αναγορεύονται κάποιοι ως «αποκλειστικοί εκφραστές».
* Να υποκλινόμαστε στην αυτό-αναφορικότητα.
* Να θεωρούμε αρετή τη διαρκή υποτίμηση της θεωρίας και της έρευνας.
Είναι εφικτά όλα αυτά;
Είναι αναγκαία στην παρούσα φάση και πρέπει να κωδικοποιηθούν ως μια επιλογή που δημιουργεί χώρο ισχύος απέναντι στις δυνάμεις που μας επιτίθενται. Δημιουργούν όρους αλλαγής των συσχετισμών, δημιουργούν όρους προχωρημάτων. Είναι κάλεσμα και καθήκον ταυτόχρονα.
Υπάρχουν πολλές δυνάμεις στην ελληνική κοινωνία που θα συσπείρωναν μια νέα προσπάθεια. Τέτοιες που ούτε καν τις φανταζόμαστε κλεισμένοι στα όρια μιας μίζερης κατάστασης.
Εν κατακλείδι
Η αφετηρία ενός νέου ξεκινήματος, μιας επανεκκίνησης έχει ως προϋπόθεση τα ακόλουθα βασικά χαρακτηριστικά:
* Αυτοκριτική βαθιά.
* Πάλη ενάντια στον καπιταλισμό και κυρίως κατανόησή του στις σημερινές διαστάσεις του.
* Αναζήτηση. Όχι φόβος απέναντι στο καινούργιο, όχι κλείσιμο σε κλισέ και σε νοσταλγία παρελθόντος.
* Εντοπιότητα. Θέσεις και εκτιμήσεις για τον χώρο δραστηριοποίησής μας. Ελλάδα, ιστορία της, κράτος, κοινωνία, ταξική πάλη, μεγάλοι αγώνες, ριζοσπαστισμός, πολιτισμός της κ.λπ. κ.λπ.
* Απόκτηση κοινής οπτικής για βασικά ζητήματα όπως: Μετάβαση, υποκειμενοποιητικές διαδικασίες, πολιτική, λαϊκό κίνημα, Αριστερά, ενδιαφέροντα εγχειρήματα, ιστορικά κινήματα, εθνικό-ταξικό στοιχείο και αλληλοσυσχέτισή τους κ.λπ. κ.λπ.
* Άνοιγμα θεματικών με ιδιαίτερη σημασία. Το ανθρωπολογικό πρότυπο στον καπιταλισμό και η εξέλιξή του. Συνειδητοποίηση της ανάγκης της πάλης ενάντια στην αλλοτρίωση και επιμονή στο ότι η χειραφετητική πάλη αποτελεί όρο για την ανθρωποποίηση του ανθρώπου!
