Ξεκίνησε την Παρασκευή το 12ο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Μοιάζει να έχει περάσει βέβαια ανεπιστρεπτί η εποχή που τα συνέδρια των κομμάτων, ακόμα και των «αστικών», είχαν κάτι έστω από συμμετοχή μιας «βάσης» και συζητούσαν, όσο συζητούσαν, προγράμματα και κατευθύνσεις. Τώρα αυτά είναι σχετικά προκαθορισμένα. Ειδικά στην Ελλάδα του 2018, έρχονται έτοιμα «απ’ έξω». Μένει η επικοινωνιακή διαχείριση, το «προφίλ» και τα συνθήματα που είναι έργο «ειδικών της επικοινωνίας» και δίνονται για έγκριση στον αρχηγό και κάποια στελέχη γύρω του.
Τα ίδια τα συνέδρια, εντάσσονται στην επικοινωνιακή στρατηγική και αποτελούν κυρίως στιγμές της. Δεν λείπουν βέβαια και περιπτώσεις έντασης ανάμεσα σε φατρίες που διεκδικούν την ηγεσία. Δεν είναι αυτή η περίπτωση του συνεδρίου της Ν.Δ. Το γενικό κλίμα που προσπαθεί να προωθήσει το συνέδριο είναι η ενότητα μπροστά στις επερχόμενες κάλπες. Ο Μητσοτάκης είναι σχετικά «φρέσκος» αρχηγός και δεν έχει δώσει άλλη εκλογική μάχη, άρα κανείς δεν τον αμφισβητεί, και κυρίως οι πολλαπλές εκλογές λειτουργούν συσπειρωτικά για το δεξιό κόμμα.
Έτσι, από το συνέδριο παρελαύνουν (live ή σε γιγαντοοθόνες) οι προηγούμενοι αρχηγοί. Ο αντίπαλος του Μητσοτάκη στις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές, ο Β. Μεϊμαράκης, είναι τιμητικά πρόεδρος της διαδικασίας, ο Α. Σαμαράς μιλάει το Σάββατο, ενώ μέχρι και ο Κ. Καραμανλής έσπασε τη συνήθη «σιωπή» του και δήλωσε «στην πρώτη γραμμή»…
Στα ουσιαστικά θέματα, δεν αναμένονται εκπλήξεις. Όλα περιστρέφονται γύρω από το «ερχόμαστε» και το ανέβασμα των αντιπολιτευτικών τόνων στο πλαίσιο της, ρηχής από άποψη περιεχομένου, πόλωσης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό προδιέγραψε και η χθεσινή ομιλία Μητσοτάκη που διαπεράστηκε από το «ομπαμικής» κοπής «Ελλάδα, μπορούμε». Στο στόχαστρο, βέβαια, σταθερά ο λαϊκισμός-εθνολαϊκισμός, η συμμόρφωση με τα διεθνή ρεύματα και ο δογματικός «ευρωπαϊσμός», όσο κι αν όλες οι εξελίξεις, και κυρίως αυτές στη Γαλλία, μοιάζουν να τον περιγελούν.
