Ο Πατρίς Λουμούμπα στο Κονγκό και ο Αμιλκάρ Καμπράλ στο Πράσινο Ακρωτήρι, είναι μόνο δύο από τους ήρωες του αντιαποικιοκρατικού αγώνα που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από τους ιμπεριαλιστές. Όχι μόνο Άγγλους και Γάλλους, αλλά και Βέλγους, Ολανδούς, Πορτογάλους και άλλους δημοκρατικούς Ευρωπαίους. Οι Γερμανοί και οι Γιαπωνέζοι είχαν ηττηθεί και τις αποικίες τους καταλάμβαναν όπου δεν έβρισκαν επαρκή αντίσταση οι νικητές, με πρώτους τους Αμερικάνους, ο οποίοι μάλιστα αναλάμβαναν και τις χώρες που οι σύμμαχοί τους δεν είχαν πια τα μέσα και τις δυνάμεις να κρατούν υποταγμένες, όπως έγινε στην Ινδοκίνα, αλλά, μην πηγαίνουμε μακριά, και στην Ελλάδα.
Ανεξάρτητα καθεστώτα σε απομόνωση
Εκείνα τα χρόνια, γύρω από τη Μεσόγειο, αναδείχτηκαν πολύ σημαντικά κινήματα, εθνικοαπελευθερωτικά, όπως το Μπάαθ, απ’ το οποίο προερχόταν και το κόμμα του Σαντάμ Χουσεΐν, τα οποία κατάφεραν να δημιουργήσουν εθνικά κράτη, με πολύ μεγάλη καθυστέρηση λόγω της αποικιοκρατίας. Αυτά τα κινήματα ανέτρεψαν τους βασιλιάδες που ήταν πιόνια των ξένων, και εγκαθίδρυσαν ιδιόμορφα καθεστώτα, κοσμικά και όχι θρησκευτικά, σε χώρες με πολύ φυσικό πλούτο, αλλά ρημαγμένες από την πολυετή κατοχή και εξαθλίωση.
Αυτή η αποτίναξη της αποικιοκρατίας δεν έγινε εύκολα και απλά. Έγινε με πολύ μεγάλες θυσίες. Μερικοί λαοί αγωνίζονταν με το όπλο στο χέρι επί δεκαετίες. Αλλά κι όταν κατάφερναν να διώξουν τους ιμπεριαλιστές, αυτοί δεν τους άφηναν ήσυχους να προχωρήσουν στην ανοικοδόμηση. Από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι η εισβολή των Άγγλων, Γάλλων και Ισραηλινών στην Αίγυπτο για την κατάληψη της διώρυγας του Σουέζ, το 1956, επειδή ο Νάσερ μετά την ανατροπή του βασιλιά Φαρούκ, δημιούργησε ένα λαϊκό εθνικό κράτος και εθνικοποίησε την εκμετάλλευση της διώρυγας. Άλλη χαρακτηριστική περίπτωση είναι η με σχέδιο και μεθόδευση των Άγγλων εμφύτευση του κράτους του Ισραήλ στην καρδιά της Παλαιστίνης, ως το μακρύ χέρι των ιμπεριαλιστών, όπως φάνηκε μέχρι σήμερα, μέσα στον εξεγερμένο αραβικό κόσμο. Αργότερα, και ο Καντάφι ανέτρεψε με αναίμακτο τρόπο το σαθρό καθεστώς του βασιλιά Ιντρίς και εγκαθίδρυσε ένα επίσης ιδιόμορφο εθνικό λαϊκό κράτος, που διατήρησε την ανεξαρτησία του, όχι χωρίς εμπόδια και προσπάθειες ανατροπής του.
Όμως, αυτά τα καθεστώτα, που έπαιξαν ένα προοδευτικό ρόλο στον αγώνα εναντίον της αποικιοκρατίας, η οποία επεξέτεινε την εποχή που οι δυτικοί υφάρπαζαν εκατομμύρια ανθρώπους για να τους κάνουν δούλους στις φυτείες, δεν είχαν την ίδια εξέλιξη. Γιατί διαμορφώθηκαν ανάλογα με τις τοπικές ιδιαιτερότητες και ιδίως την επιθετικότητα των ξένων απέναντί τους, η ένταση της οποίας καθοριζόταν σε μεγάλο βαθμό από το στρατηγικό ρόλο κάθε χώρας. Οι περιοχές με πλούσια κοιτάσματα ορυκτών ήταν πάντα στο επίκεντρο των ιμπεριαλιστικών επιβουλών και επιθέσεων.
Έτσι, βλέπουμε κράτη που έμειναν στάσιμα στο εσωτερικό και εδραιώθηκαν σαν κατ’ εξοχήν αυταρχικά καθεστώτα, όπως του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ, και όπως του Καντάφι σήμερα. Η αμυντική τους απομόνωση, παράλληλα με τη μακρόχρονη άσκηση της εξουσίας, γέννησε εκφυλιστικά φαινόμενα μέσα στα ίδια τα καθεστώτα που είχαν προκύψει από τους αγώνες ενάντια στην αποικιοκρατία, όπως οικογενειοκρατία, γραφειοκρατία, διαφθορά, ανισότητες κ.λπ. υπονομεύοντάς τα εκ των έσω. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το πόσο καλός ή κακός ήταν ο ηγέτης στην κάθε χώρα. Κατά τη γνώμη μου, οι αδιάκοπες ξένες επεμβάσεις, οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές, καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τη διαμόρφωση όλου του πολιτικού τοπίου πέριξ της Μεσογείου.
Οι δυτικοί εμποδίζουν τον εκδημοκρατισμό
Η υποκρισία των δυτικών, πραγματικά, δεν έχει όρια. Γιατί κάθε προσπάθεια που έγινε για την μετεξέλιξη των καθεστώτων που προέκυψαν από τον αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία, εμποδίστηκε και καταπνίχτηκε με μεγάλη βία. Αν δούμε την πορεία εκδημοκρατισμού, αστικού εκδημοκρατισμού, των καθεστώτων, κάτι για το οποίο υποτίθεται ότι πρωτίστως ενδιαφέρονται οι δυτικοί, οι μητροπόλεις έπραξαν ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή, ανέτρεψαν ή υπονόμευσαν κάθε προσπάθεια εκδημοκρατισμού στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Οι Αμερικανοί ανέτρεψαν τον δημοκρατικά εκλεγμένο Μοχάμαντ Μοσαντέκ στο Ιράν, το 1953, επειδή εθνικοποίησε τα πετρέλαια, και εγκαθίδρυσαν τη δικτατορία του Σάχη που εξαφάνισε κάθε μορφή δημοκρατίας με τη φοβερή Σαβάκ, την οποία έστησαν και εκπαίδευσαν Αμερικανοί και Ισραηλινοί.
Οι Αμερικανοευρωπαίοι υπέθαλψαν όλες τις εμφύλιες συγκρούσεις στο δημοκρατικό Λίβανο μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων και οι Ισραηλινοί εισέβαλαν δύο φορές, βομβάρδισαν και κατέστρεψαν τις υποδομές της χώρας δολοφονώντας χιλιάδες ανθρώπους, το 1982, (ας θυμηθούμε και τη σφαγή 3.000 ψυχών στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα από Ισραηλινούς και νεοναζί χριστιανούς) και το 2006. Επίσης, είναι πια βέβαιο από την τροπή των πραγμάτων, ότι η δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Χαρίρι εκτελέστηκε από τις μυστικές υπηρεσίες που απέβλεπαν –φορτώνοντάς της το φόνο- στην εκβιαστική απόσυρση της Συρίας από το Λίβανο. Εν συνεχεία δε, μετά την επίτευξη του αρχικού τους στόχου, κατηγορούν την Χεζμπολά για το φόνο, προκειμένου να την εμποδίσουν να κυβερνήσει τη χώρα μέσα από καθαρές εκλογές.
Στην Αλγερία, συνέβησαν ακόμα χειρότερα πράγματα. Όταν, το 1991, με ελεύθερες –σύμφωνα με τους διεθνείς παρατηρητές- εκλογές, νίκησαν οι μουσουλμάνοι, η δυτικόφιλη εξουσία και ο στρατός, ενθαρρυμένοι και υποστηριγμένοι από τη Δύση, εξαπέλυσαν ένα από τα φοβερότερα πογκρόμ στην ιστορία, σφάζοντας πάνω από εκατό χιλιάδες ανθρώπους που ζητούσαν να ισχύσουν τα εκλογικά αποτελέσματα. Για την ακρίβεια, διεθνείς οργανισμοί υπολογίζουν τους νεκρούς του πογκρόμ (1992 – 2002) σε 160.000 ανθρώπους! Ασύλληπτο, κι όμως αληθινό! Σήμερα, οι δυτικοί είναι ευτυχείς με τον δικτάτορα Αμπντελαζίζ Μπουτεφλίκα. Το ίδιο έγινε στην Παλαιστίνη, μετά την καθαρή εκλογική νίκη της Χαμάς, το 2006. Το Ισραήλ όχι μόνο δεν αποδέχτηκε το αποτέλεσμα, συνεπικουρούμενο από ΗΠΑ, Ευρώπη και Άραβες δικτάτορες, αλλά απήγαγε και συνέλαβε βουλευτές και υπουργούς της νόμιμης κυβέρνησης, δολοφόνησε στελέχη και, επειδή οι εκκαθαρίσεις δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, κατέστρεψε ολοκληρωτικά τη Γάζα σφάζοντας άλλους 1.400 ανθρώπους. Κι όμως, σ’ αυτή την κραυγαλέα και πέραν πάσης αμφιβολίας περίπτωση, η «διεθνής κοινότητα», παρ’ όλο που η επιτροπή του ΟΗΕ συνέταξε την καταδικαστική έκθεση Γκόλντστοουν για τα εγκλήματα του Ισραήλ στη Γάζα, δεν έλαβε κανένα μέτρο κατά του Ισραήλ, ούτε παρέπεμψε τους Ισραηλινούς πολιτικούς και στρατιωτικούς στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπως έσπευσε να κάνει με τον Καντάφι.
Ναι στον Μουμπάρακ, όχι στον Καντάφι
Η Τουρκία αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα, γιατί οι ιμπεριαλιστές δεν κατάφεραν ποτέ να την υποτάξουν. Προερχόμενη από τα σπλάχνα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, είναι η μόνη χώρα που απέκρουσε τις αλλεπάλληλες επιθέσεις του ιμπεριαλισμού και προχώρησε μόνη της, αργά και επίπονα, στην οικοδόμηση ενός κοσμικού κράτους βασισμένου σε ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Μαζί με την Τουρκία, Ιράν, Λίβανος, Παλαιστίνη και Αλγερία θα ήταν οι μόνες στην ευρύτατη περιοχή της νότιας Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής δημοκρατίες -κατά τα δυτικά πρότυπα- εάν αφήνονταν στην ησυχία τους. Γιατί όλα τα άλλα κράτη είναι δεσποτικά, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ που δεν πληροί τους όρους μιας σύγχρονης αστικής δημοκρατίας, αφού κατέχει παράνομα την Παλαιστίνη, εφαρμόζει καθεστώς ρατσιστικών διαχωρισμών και διακρίσεων τύπου άπαρτχαϊντ, δεν αναγνωρίζει κανένα δικαίωμα σε εκατομμύρια Παλαιστίνιους και μεταχειρίζεται τους Άραβες με ισραηλινή υπηκοότητα που ζουν στο Ισραήλ ως πολίτες με στάτους β΄ κατηγορίας.
Αυτά λοιπόν, τα καθεστώτα που δοκίμασαν από εσωτερικές διεργασίες να εκδημοκρατιστούν, πολεμήθηκαν και πολεμούνται άγρια, με αποτέλεσμα κάθε άλλη απόπειρα εκδημοκρατισμού που ενδεχομένως θα ακολουθούσε, να αποθαρρύνεται και να αποτρέπεται, αναγκάζοντας και αυτές τις δημοκρατίες, με τα δυτικά πάντα κριτήρια, να γίνονται πιο εσωστρεφείς και φοβικές.
Ας σκεφτεί κανείς για λίγο σαν Ιρανός. Δηλαδή, να ζεις σε μια χώρα που απειλείται μονίμως με μαζικό βομβαρδισμό από το Ισραήλ και εισβολή τύπου Ιράκ από τους Αμερικανούς. Με δεδομένο ότι το Ισραήλ είχε βομβαρδίσει το Ιράκ, πριν την εισβολή και κατοχή της χώρας, και τη Συρία πιο πρόσφατα, χωρίς καμία διεθνή αντίδραση. Είναι αυτονόητο, ότι αυτή η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα δεν ευνοεί τις τάσεις παραπέρα εκδημοκρατισμού και φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση όλες τις δυνάμεις που αγωνίζονται γι’ αυτήν, γιατί με τη διαρκή εξωτερική απειλή και την ανάμειξη των δυτικών, οι δυνάμεις τού παραπέρα εκδημοκρατισμού αναπόφευκτα συνδέονται με τη σκοτεινή και υπονομευτική δράση των ξένων κέντρων.
Περιττό να υπενθυμίσω ότι όλα τα πιο αυταρχικά και αντιλαϊκά καθεστώτα που είναι φιλοαμερικάνικα, όπως της Σαουδικής Αραβίας, της Ιορδανίας, του Μπαχρέιν, του Ομάν κ.λπ. έχουν την αμέριστη υποστήριξη Αμερικανών, Ευρωπαίων και Ισραηλινών, γι’ αυτό οι λαϊκές κινητοποιήσεις σ’ αυτές τις χώρες υποβαθμίζονται από τις δυτικές κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ.
Οι καπιταλιστικές μητροπόλεις μόνο για τη δημοκρατία δεν ενδιαφέρονται. Θέλουνε μόνο χώρες εξαρτημένες, δημοκρατικές ή δικτατορικές. Γι’ αυτό προστατεύουν τον Μουμπάρακ και επιτίθενται στον Καντάφι. Γι’ αυτό, με τις παρεμβάσεις τους, εμποδίζουν τον πραγματικό εκδημοκρατισμό τόσο στην Αίγυπτο όσο και στη Λιβύη.
