Θητεία τυμβωρύχου εκτελεί ο Ιοβόλος
Αρχίζει η νύχτα. Το ’ξερα από πάντα ότι φέρνει μαζί της τη μαγεία. Οι άνθρωποι σ’ όλα τα γεωγραφικά πλάτη έκαναν όλη μέρα ό,τι ήταν δυνατόν και τώρα μπορούν να γείρουν.
Ανάβουν οι λάμπες φθορισμού. Για λίγο, μέχρι να χαθεί εντελώς το φως της μέρας, οι λάμπες δεν φωτίζουν, αλλά είναι μόνο χρώμα με φόντο το βαθυγάλανο ουρανό. Μια τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο φως το ηλεκτρικό και το τελευταίο φως της μέρας. Σε μια στιγμή είναι πια σκοτάδι και μόνο τότε, από τις λάμπες αρχίζει να βγαίνει φως. Από παντού εμφανίζονται γυναίκες με παιδιά. Ψάχνουν να βρουν ρούχα, σκηνές και υπνόσακους απ’ τις υπηρεσίες, ένα αδιάκοπο πήγαινε-έλα. Παντού ανάβουνε φωτιές. Γέλια και φωνές μες το σκοτάδι. Και ξάφνου, εμφανίζεται το τραίνο. Αργά διαβαίνει ο συρμός, ατέλειωτα βαγόνια σφραγισμένα- τραίνο φορτηγό. Ποτέ δεν σταματάει ο κόσμος του εμπορίου. Δεν νοιάζεται για τον πόνο κανενός.
Ξαναζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μου τα «Σταφύλια της Οργής». Ο Τζων Στάιμπεκ, μακρινός πατέρας. Το Dust Bowl, το σύννεφο της σκόνης που σκέπασε την Οκλαχόμα και τις Μεσοδυτικές Πολιτείες. Ο Τομ. Ο Κέηζι, ο ιερέας που έχασε την πίστη του για να βρει μια άλλη. Η μάνα. Η καταστροφή της Αγροτιάς 90 χρόνια πριν. Η φυγή. Ο δρόμος.
…….
Μένω κατάπληκτος από τη μεταμόρφωση της Ειδομένης και με κάποια λύπη σκέφτομαι πως σαν τελειώσει όλο αυτό, πόσο μόνα θα μείνουν τα χωράφια, πόσο σιωπηλά, πόσο μοναχικό το χώμα.
Όλοι τούτοι οι άνθρωποι είχαν την ατυχία (ή την εξαιρετική τύχη) να τρακάρουν με την Ιστορία. Και δεν έχει καμιά σημασία πλέον αν είναι Ιρανοί, Σύριοι ή Αφγανοί. Ερυθραίοι, Αλγερίνοι ή Μαροκάνοι. Είναι μάζα αδιαφόρετη, μέλη του Παγκοσμίου Έθνους των Προσφύγων. Που κινείται σαν ποτάμι και ανοίγει δρόμο σαν νερό. Τελεσίδικα θ’ αλλάξει το τοπίο.
Ούτε έχει σημασία η νομική υπόστασή τους: πρόσφυγες ή μετανάστες; Ξεριζωμένοι! Σε μια εποχή γενικού ξεριζωμού.
(Μεταμεσονύκτια Ημερολόγια)
Φωτογραφία : Μάριος Λώλος
