Αλήθεια, τι είναι τελικά για την Ελλάδα η 6η Δεκεμβρίου του 2008;
Μια χαμένη ευκαιρία…
Ο κόσμος τελματωμένος μέσα στο βούρκο της κάλπικης ευημερίας του, κοιτούσε αποχαυνωμένος τους μαθητές να πλημμυρίζουν τους δρόμους ενώ παράλληλα μειδιούσε και μονολογούσε «δε βαριέσαι, ευκαιρία να χάσουν μάθημα». Οι μικροαστικές τους υπάρξεις κλείνονταν το βράδυ στο σπίτι για να δουν σε απευθείας σύνδεση τις μάχες στους δρόμους της ίδιας τους της πόλης, σιχτιρίζοντας ταυτόχρονα τους «κακούς» που καίνε τις περιουσίες των πολιτών, τους κακούς που τους χαλούσαν την υπέροχη υπερκαταναλωτική χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Μα πώς μπόρεσαν οι «βέβηλοι» να κάψουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Νικήτα… Ο Νικήτας όμως όρθωσε το ανάστημά του και είπε «εγώ θα το ξαναφτιάξω το δέντρο». Όχι μόνο το ξανάφτιαξε, αλλά το στόλισε με μπάτσους γύρω-γύρω να το φυλάνε. Ούτε αυτό όμως μας ξένισε. Πάνω από όλα η χριστουγεννιάτικη νιρβάνα μας.
Μια μεγάλη ευκαιρία χάθηκε…
Το μαθητικό κίνημα ήταν στους δρόμους. Το μέλλον αυτής της χώρας ήταν στους δρόμους, διεκδικώντας όχι απλά καλύτερη παιδεία, αλλά το αυτονόητο – δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη. Έβλεπαν κάτι τότε τα παιδιά που το κοιμισμένο μυαλό των ενηλίκων δεν μπορούσε να δει. Γιατί τον Αλέξη δεν τον σκότωσε απλά ένα ανεγκέφαλος μπάτσος, αλλά η λογική ενός συστήματος που δομήθηκε επί χρόνια και τελικά ενσαρκώθηκε και εκφράστηκε μέσω του οργάνου του κράτους. Σε τι διαφέρει άραγε αυτός ο δολοφόνος, με τους εν δυνάμει δολοφόνους των ματ και των υπόλοιπων δυνάμεων καταστολής, που πνίγουν τον κόσμο στα χημικά και χτυπούν ανελέητα όποιον βρεθεί στο διάβα τους; Μόνο από τύχη δεν έχουμε θρηνήσει νεκρούς τα τελευταία 2,5 χρόνια.
Το σύστημα όμως νίκησε…
Κατάφερε να θυμόμαστε από εκείνες τις μέρες, μόνο τους κουκουλοφόρους του παρακράτους και το καμένο τοπίο.
Αλλά δεν ήταν αυτό ο Δεκέμβρης του ’08…
Ήταν τα δάκρυα των παιδιών για τον Αλέξη, ήταν οι φωνές τους για ένα καλύτερο αύριο, η αγωνία τους για την απειλή που ερχόταν αλλά δεν τη βλέπαμε.
Το σύστημα όμως νίκησε…
Κατάφερε να αποκοιμίσει τα παιδιά – και ένα ενεργό κομμάτι της νεολαίας, τώρα που όλα αυτά που φοβόταν είναι μπροστά του, είναι χαμένο στις δαιδαλώδεις διαδρομές των κοινωνικών δικτύων κάνοντας like στις φωτογραφίες του παλιού του εαυτού.
Η Αριστερά δεν στήριξε όσο θα έπρεπε το κίνημα των μαθητών. Απομονωμένη, λόγω της αστικής υπεροπλίας, δεν κατάφερε να περάσει το λόγο της και βρέθηκε κυρίως να απολογείται για τις καταστροφές, που στο κάτω-κάτω ήταν δουλειά του παρακράτους.
Τώρα, όμως, που η κοινωνία έστρεψε το βλέμμα της και άνοιξε τα αφτιά της στη ριζοσπαστική Αριστερά, αυτή οφείλει να συνάψει μαζί της συμμαχία, για νέους κοινωνικούς αγώνες, χωρίς φόβο, χωρίς απολογία στα ακροδεξιά κατάλοιπα των άλλοτε κραταιών αστικών κομμάτων και στη συμβιβασμένη κυβερνώσα «Αριστερά».
Ας μη μείνει ο Δεκέμβρης του ’08 μια ανάμνηση, αλλά ας γίνει η σπίθα για την ανατροπή.
Αντώνης Ντάσιος
