του Ηρόστρατου
Με τους Έλληνες μαθητές στο Βουκουρέστι
Θα ήθελα να γράψω ένα «κανονικό» άρθρο με όλα τα στοιχεία και τα δεδομένα. Να όμως που θα έχανα έτσι τα πιο σημαντικά. Δύσκολο να περιγράψεις και να μεταδώσεις τη συγκίνηση που ένιωσες χωρίς να είσαι «εθνικιστής». Πόσο γλυκιά μου φάνηκε η μελωδία της ελληνικής γλώσσας από τα στόματα των παιδιών που γνώρισα στο Ελληνικό Σχολείο «Αθηνά» του Βουκουρεστίου!
Πόσο παράξενο ήταν να ακούσω την είδηση (ελπίζω να μην είναι υπόσχεση, αλλά γεγονός) ότι θα δημιουργηθεί και Λύκειο στο σχολείο, σαν να περίμενα να πάνε εκεί τα δικά μου παιδιά.
Και τι να πω για τον κόμπο στο λαιμό που για το τραγούδι που έφτιαξαν 11 ελληνικά σχολεία από όλο τον κόσμο με τίτλο Χώρα Ελλάδα μας γλυκιά και είχα την ευκαιρία να ακούσω από τους μαθητές του σχολείου;
Τι να πω για τη «μητριά πατρίδα»; Από το 2008 οι γονείς, με τη συμπαράσταση της ελληνικής πρεσβείας και κάποιων επιχειρηματιών (λίγων σε σχέση με όσους δραστηριοποιούνται στη Ρουμανία αποκομίζοντας σημαντικά κέρδη) έχουν καταφέρει αν ξεπερνούν τις δυσκολίες και να στηρίζουν το σχολείο, βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη αφού η Πολιτεία θεωρεί πως αρκεί να εξασφαλίζει κάποιους εκπαιδευτικούς πληρώνοντας τους μισθούς τους.
Αρκετά παιδιά παρακολουθούν το σχολείο χάρη σε υποτροφίες, αφού δεν θα μπορούσαν αλλιώς να ανταποκριθούν οι γονείς τους. Μόνο το ενοίκιο για το σχολείο είναι ένα τεράστιο έξοδο.
Ορθώς, ένας εκ των ομιλητών σε εκδήλωση που παρακολουθήσαμε, αναφέρθηκε στο Ελληνικό Βουκουρέστι και στο σχολείο που υπήρχε τότε χρηματοδοτούμενο από τους μεγάλους ευεργέτες, συγκρίνοντάς το με τη σημερινή κατάσταση.
Βρέθηκα εκεί με το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης και σε κάθε δράση που κάναμε με τα παιδιά, βλέπαμε τη δίψα και την αγάπη τους για την Ελλάδα. Μα το πιο εντυπωσιακό ήταν ένα μικρό αγόρι, που και οι δυο γονείς του είναι Ρουμάνοι, αλλά επέλεξαν το σχολείο αυτό για αν σπουδάσει. Το μικρό αγόρι -έξι ετών- ονειρεύεται να έρθει κάποτε στην Ελλάδα και να δει την Ακρόπολη από κοντά. Τη βάζει σε όλες τις ζωγραφιές του κι έχει γεμίσει το σπίτι μ’ αυτές…
Μακάρι το όνειρό του να γίνει πραγματικότητα.
Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα
Όση συγκίνηση ένιωσα στο Βουκουρέστι, τόση ντροπή ένιωσα περπατώντας στην οδό Περιάνδρου στην Πλάκα, απέναντι από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Εκεί, στον αριθμό 5, βρίσκεται το σπίτι όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κωστής Παλαμάς. Ένα σπίτι που καταρρέει, σε ένα θλιβερό, βρόμικο δρόμο, συμβολίζοντας ίσως την πλήρη αδιαφορία των αρμοδίων αρχών για την ιστορία και τον πολιτισμό.
Μια μικρή εντοιχισμένη πλάκα θυμίζει ότι εκεί έζησε ο ποιητής που ο θάνατος και η κηδεία του σηματοδότησαν τη θέληση του λαού για Αντίσταση…
Πιο γνωστοί είναι οι περίφημοι στίχοι του Σικελιανού: Ηχήστε οι σάλπιγγες/ Καμπάνες βροντερές,/ δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα/ Βογκήστε τύμπανα πολέμου/ Οι φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !/Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!
Αλλά και το λιγότερο γνωστό ποίημα Στον Κωστή Παλαμά που απήγγειλε ο Σωτήρης Σκίπης φανερώνει το πνεύμα της εποχής:
Μέσ’ από τα κάγκελα τ’ αόρατα
της απέραντής μας φυλακής,
μέσα στο κελί το σκοτεινό μας,
δεν εβάσταξες στον πόνο της Φυλής
κι έπεσες σα δρυς
από τα χτυπήματα
κάποιων μαύρων ξυλοκόπων
στο σκοτάδι της νυχτιάς της τραγικής,
δίχως να προσμείνεις την αχτίδα
της καινούργιας Χαραυγής.
Σήμερα πόσο περήφανοι μπορεί να νιώθουμε για την κατάντια του σπιτιού; Μήπως -αφού αδιαφορούν οι επίσημοι φορείς- θα έπρεπε όλοι εμείς να κάνουμε κάτι;
