Απ’ τους φτωχούς τα πήρανε, οι κλέφτες τα φάγανε και τα τρώνε μέχρι τώρα. Κι εδώ μέσα, γεμάτο είναι. Έναν-έναν τους ξέρω. Έναν-έναν…
(Μαρία Κωνσταντινίδου, ξενοδοχείο Ατλαντίς, Ηράκλειο Κρήτης, 13 Δεκ. 2014)
Πάντα τα θέματα με τις συμμαχίες είναι δύσκολα και περίπλοκα. Όταν συμμαχείς με κάποιον που οι διαφορές σου είναι θεμελιώδεις και αγεφύρωτες, ξέρεις ότι αυτή η συμμαχία είναι προσωρινή, ορισμένου σκοπού, με ημερομηνία λήξης. Ότι, αργά ή γρήγορα, όταν ο κοινός αντίπαλος –που σας συσπειρώνει- εκλείψει, οι αγεφύρωτες διαφορές θα αναδυθούν και πάλι στο προσκήνιο. Οπότε, με τέτοιου είδους συμμαχίες, είσαι εξ αρχής επιφυλακτικός, προσεκτικός και σε εγρήγορση. Εάν δεν είσαι, την πατάς, όπως την πάτησε η Αριστερά με τους Εγγλέζους μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, το 1944.
Συνηθέστερα, όμως, συμμαχείς μ’ αυτόν που έχεις κάποια κοινά σημεία και λιγότερες θεμελιώδεις διαφορές. Και μ’ αυτόν προσπαθείς να τονίσεις τα σημεία ταύτισης και ενδεχομένως να τα σταθεροποιήσεις εξαλείφοντας ή μειώνοντας τις όποιες διαφορές. Αυτό, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται πιο επιθυμητό και πιο βατό, αλλά κι αυτό κρύβει κινδύνους. Γιατί είναι πιο εύκολο να εφησυχάσεις και να υποτιμήσεις τις διαφορές που μπορεί, ειδικά σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά, να εγερθούν δριμύτερες και να τιναχτούν όλα στον αέρα. Και είναι, συχνότερα, αυτού του τύπου οι συμμαχίες που οδηγούν σε απογοητεύσεις, οπισθοδρομήσεις και τραγωδίες.
Υπάρχει, επίσης, το αντίτιμο που πληρώνεις για κάθε συμμαχία. Η συμμαχία δεν είναι μόνο κέρδος, είναι και χασούρα. Όταν, για παράδειγμα, σου φέρνει ενισχύσεις από άλλες πηγές, αλλά σου αφαιρεί δυνάμεις από το δικό σου χώρο. Ή πλήττει το κύρος σου. Ή αλλοιώνει τη φυσιογνωμία σου. Ή λειτουργεί σαν βραδυφλεγής βόμβα στα εντόσθιά σου.
Τα περισσότερα κόμματα της Βουλής παρουσιάζουν εικόνες αποσύνθεσης. Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και ΑΝΕΛ βρίσκονται σε φάση ξεχαρβαλώματος, ενώ αποσχιστικές τάσεις εκδηλώθηκαν και στη Χρυσή Αυγή. Φυγόκεντρες φράξιες και ατομικές παντιέρες κυματίζουν παντού. Η αποσύνθεση αποτελεί εσωτερική κατάσταση των κομμάτων αυτών. Και στοιχείο αυτής της αποσύνθεσης είναι και οι 25 βουλευτές που αποχώρησαν από τα κόμματα με τα οποία εξελέγησαν και «ανεξαρτητοποιήθηκαν». Όπως στοιχείο της αποσύνθεσης είναι κι αυτοί που μένουν, αλλά έχουν έντονες ροπές φυγής, διαφοροποίησης ή μετάλλαξης.
Αυτές τις σκέψεις κάνω, παρακολουθώντας τα γεγονότα, αλλά και τις διαδόσεις που κυκλοφορούν για τις πιθανολογούμενες συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ που εντάθηκαν με την επίσπευση της διαδικασίας εκλογής του νέου Προέδρου Δημοκρατίας. Σκέψεις, που τροφοδοτούνται όλο και πιο έντονα από τις ερωτήσεις και τις απορίες φίλων και συμπολιτών που ανησυχούν για τα τεκταινόμενα. Που θέλουν διακαώς να πάρει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι με επιλογές που θα παραμορφώσουν το χαρακτήρα του και συμβιβασμούς που δεν είναι απαραίτητοι στην πορεία για τη νίκη και, κυρίως, στην προσπάθεια ανασυγκρότησης και ανοικοδόμησης της χώρας.
Για παράδειγμα, τι απάντηση δίνουμε σ’ αυτούς που εναγωνίως ή θυμωμένα ρωτούν: Ποιους εκφράζουν και τι εκπροσωπούν οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ που στήριξαν -λόγω και έργω- τη μνημονιακή συγκυβέρνηση; Αυτοί που απαξιώθηκαν και εγκαταλείφθηκαν ακόμα και από τους πιο πιστούς φίλους, οπαδούς και ψηφοφόρους τους; Αυτοί που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ με βασική αιτία και θέση τη βαθιά και αμετάκλητη αντίθεσή τους στην ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ; Και πώς μπορεί κανείς να τους εμπιστευτεί, ότι με την πρώτη αφορμή, πριν λαλήσει τρις, δεν θα ξεπουλήσουν τη συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο επανειλημμένα έχουν κατηγορηματικά δηλώσει ότι περιφρονούν και απορρίπτουν; Και πώς θα αντισταθμιστεί η απογοήτευση των μελών, φίλων και υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ που απεχθάνονται τους ευλύγιστους ΔΗΜΑΡίτες, που φαίνεται ότι για την ατομική τους επιβίωση είναι διατεθειμένοι να κάνουν άλλη μία κωλοτούμπα ολκής, χωρίς ντροπή και χωρίς ειλικρινή έμπρακτη αυτοκριτική;
Κι αυτός ο προβληματισμός, αυτή η ένσταση και αντίθεση, δεν αφορά μόνο τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ, που εάν δεν τα διασώσει ο ΣΥΡΙΖΑ θα περιπέσουν δικαίως στην τρύπα της λήθης. Αφορά όλα τα πρόσωπα εκείνα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπίπτουν σ’ αυτούς τους οποίους με το αγωνιώδες ξέσπασμά της περιέγραψε πολύ παραστατικά η υφάντρια που διέκοψε καταχειροκροτούμενη τον Αλέξη Τσίπρα στο Ηράκλειο της Κρήτης, για να εισπράξει την έμμεση, αλλά σαφή επιδοκιμασία του.
Γιατί περί κλεφτών πρόκειται, όχι απαραιτήτως χρημάτων, αφού για μια αγωνιστική, αλλά και πονεμένη από θυσίες και απογοητεύσεις, προοδευτική και συνεπή μερίδα του κόσμου, που δεν ενέδωσε και δεν αυτομόλησε, κλέφτες είναι και όσοι διασύρουν, υφαρπάζουν και εκμεταλλεύονται τις αξίες και τα ιδανικά της Αριστεράς, αλλά και όσοι καιροσκόποι βρίσκουν ευκαιρία να ξαναβολευτούν, ανταλλάσσοντας ανέξοδα το παλιό τους κοστούμι με ένα καινούργιο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι συμμαχίες θα αποκλείονται φοβικά και επιπόλαια. Κάθε άλλο. Αυτό σημαίνει ότι οι συμμαχίες πρέπει να επιδιώκονται επίμονα και διαρκώς, αλλά ποτέ σε βάρος της ποιότητας, της διαφάνειας και της αξιοκρατίας. Και πρέπει να είναι καθαρές και πειστικές για την ορθότητα και την αναγκαιότητά τους. Όχι πως έτσι θα αποφύγει κανείς εκατό τοις εκατό τα λάθη, αλλά τουλάχιστον θα τα περιορίσει, ειδικά όταν οι επιλογές από μόνες τους εμπεριέχουν περισσότερα αρνητικά από θετικά στοιχεία. Θα είχε ενδιαφέρον να υπήρχε ένα μέτρο για να μπορεί κανείς να μετρήσει επακριβώς το μέγεθος της ζημιάς που προκάλεσαν στην Αριστερά οι επιλογές τύπου Γρηγόρη Ψαριανού, Ανδρέα Παπαδόπουλου και Πέτρου Τατσόπουλου, αλλά και –το χειρότερο- σε βάρος της κοινωνίας και της χώρας.
Θέλει πολύ μεγάλη προσοχή η υπόθεση των συμμαχιών. Και πρέπει, πρώτα και πάνω απ’ όλα, να συντελούνται στη βάση, στην κοινωνία. Έτσι, δυνάμωσε και ανορθώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, από τα κάτω. Προσωπικά, πιστεύω, ότι η εντιμότητα, η συνέπεια και η ειλικρίνεια, το ήθος και η αξιοπρέπεια, είναι πιο ευδιάκριτες και πιο αξιόπιστες αξίες από την αριστερή ταμπέλα που φοριέται κατά περίπτωση. Και νομίζω ότι οι προοδευτικοί πολίτες δεν απορρίπτουν εύκολα κάποιον μόνο και μόνο γιατί ήταν σε κάποια φάση στο ΠΑΣΟΚ, ακόμα και σε Ν.Δ. ή ΑΝΕΛ. Γιατί οι παραπάνω αξίες που ανέφερα ήταν πάντα το μεγάλο ατού της Αριστεράς, αλλά όχι και αποκλειστικότητά της. Και καλοί χριστιανοί υπάρχουνε και ειλικρινείς σοσιαλδημοκράτες και έντιμοι κεντρώοι ή δεξιοί. Εξάλλου, τελευταία, πιο πολύ από σινιέ αριστερούς την έχουμε πατήσει. Το δίδαγμα είναι να μην κάνουμε τα στραβά μάτια για πρόσκαιρα και αμφίβολα οφέλη ή κέρδη με μεγάλο ρίσκο. Και εκεί που έχουμε δισταγμούς και αντιρρήσεις, ένας δημόσιος διάλογος και ένα εύλογο χρονικό διάστημα δοκιμασίας ποτέ δεν βλάπτει. Για να είμαστε δε σίγουροι ότι με σωστά κριτήρια θα ξεχωρίζουμε τους καλύτερους και δεν θα τους αδικούμε ούτε θα τους εξαιρούμε αβασάνιστα από τις συμμαχίες μας, πρέπει να λειτουργούμε με απόλυτη διαφάνεια, ανοιχτά και ξάστερα.
Εξάλλου, και οι εκλογείς που προέρχονται από άλλα κόμματα, δεν θα ήθελαν να ξαναβρούν μπροστά τους, στον ΣΥΡΙΖΑ, φθαρμένους πολιτικούς από τα κόμματα από τα οποία απομακρύνθηκαν απογοητευμένοι έως και αηδιασμένοι. Όλοι είναι υπέρ των συμμαχιών, αλλά όχι με ξεφωνημένους καριερίστες ούτε με αμφίβολης ποιότητας και φερεγγυότητας ενδιαφερόμενους, με ή χωρίς γραβάτα.
Συναινών,
Γκαούρ
Ο αγώνας για τις γερμανικές οφειλές στην Ευρωβουλή
Αναμφίβολα ο Μανώλης Γλέζος είναι η σημαία της προσπάθειας για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών –από την εποχή της ναζιστικής κατοχής- στην Ελλάδα, αλλά και μια ομάδα δραστήριων συμπολιτών μας πλαισιώνει αυτό τον αγώνα με ένα αίτημα απολύτως δίκαιο, ηθικά, νομικά, οικονομικά και πολιτικά.
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Στέφανος Ληναίος, ο στρατηγός Δημήτρης Αλευρομάγειρος και άλλα μέλη της Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, όπως ο Μάνος Κατριβάνος και ο Αριστομένης Συγγελάκης, συζήτησαν στο γραφείο του Γλέζου, στην Ευρωβουλή, τις εξελίξεις σ’ αυτή την πολύ σοβαρή υπόθεση και συμφώνησαν για τα επόμενα βήματά του κινήματος σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στις Βρυξέλλες, τα μέλη του Συμβουλίου δεν παρέλειψαν να προβούν σε μια συμβολική δράση ανοίγοντας ένα τρίγλωσσο πανό στην καρδιά της βελγικής πρωτεύουσας, μπροστά στο μνημείο των πεσόντων στρατιωτών στους δύο παγκοσμίους πολέμους, 1914-1918 και 1940-1945. Ο αγώνας, όπως επανειλημμένα έχει δηλώσει ο Μανώλης Γλέζος, δεν στρέφεται κατά του γερμανικού λαού. Οι σύγχρονοι δεν ευθύνονται για τα εγκλήματα των προγόνων τους, αλλά έχουν, πέρα από το νομικό, το ηθικό βάρος να συνδράμουν με κάθε τρόπο στην απόδοση δικαιοσύνης.
Αυτά και πολλά άλλα ενδιαφέροντα παρακολούθησα, συζήτησα και κατέγραψα λεπτομερώς, μέσα κι έξω από το Ευρωκοινοβούλιο.
