… ή αλλιώς «Βάζοντας λάδι και ρίγανη στη φέτα»
Θέλοντας και μη, αργά ή γρήγορα, η κεντρική πολιτική σκηνή θα προσγειωθεί από το ζήτημα της διαπραγμάτευσης του χρέους στη σκληρή πραγματικότητα που το γεννά και το αναπαράγει εις το διηνεκές.
Τότε θα μπουν στο τραπέζι οι αληθινές κόκκινες διαχωριστικές γραμμές που διχάζουν τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας, αποτρέποντας την όποια δυνατότητά της να συγκροτήσει ένα εναλλακτικό όραμα, προκειμένου να σταθεί στ’ αλήθεια στα δικά της πόδια. Τότε, ή θα τις συναισθανθούμε προκειμένου να τις υπερβούμε, ή θα χωθούμε ακόμη βαθύτερα σε μια δίνη που οδηγεί στον ιστορικό μας αφανισμό, με «νεωτερικό» άλλοθι την προσαρμογή μας στην υποτίθεται «ουδέτερη» πολιτικά και εθνικά, παγκόσμια επιστημονική και τεχνολογική επανάσταση.
Η Δύση, σήμερα, ανάγει το οικολογικό πρόβλημα του πλανήτη, σε κερδοσκοπική ατμομηχανή ενός εναλλακτικού «αναπτυξιακού» μοντέλου. Η μόνη παραγωγική πρόταση της Ευρώπης, η Ευρώπη 2020, εκεί και μόνο εκεί εδράζεται όταν κατά βάθος συνιστά ένα «ειρηνικό» υπερόπλο, στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα της συγκυρίας.
Το παραγωγικό μας πρόβλημα, όμως, είναι ζήτημα βαθιά πολιτικό, ζήτημα γέννησης γνώσης που προϋποθέτει λαϊκή συμμετοχή, και όχι ζήτημα διαχείρισης πληροφορίας. Υπερβαίνει δηλαδή τον εργαλειακό ορθολογισμό μιας στείρας δυτικής νεωτερικότητας που δυστυχώς συνιστά και τον απώτερο γεννήτορα μιας στερεότυπης αριστερής προσέγγισης.
Όταν τα πραγματικά προβλήματα «επιλύονται» πολεμώντας φαντάσματα, τότε, τα περί «Αριστεράς» καρυκεύματα, πράγματι, δεν συνιστούν πάρα «το λάδι και τη ρίγανη» στη φέτα.
Ποιες είναι όμως αλήθεια οι κόκκινες γραμμές που διχάζουν το λαϊκό σώμα αυτού του τόπου;
- Ποιο πρόβλημα αντανακλάται στο φαινόμενο της τεράστιας ανεργίας που καλείται να επιλύσει η παραγωγική μας συγκρότηση, με όρους όχι ιδεοληψιών αλλά πραγματικής ωφέλειας της ελληνικής κοινωνίας;
- Πώς αντιμετωπίζεται αυτό το πρόβλημα με όρους αυτοεκτίμησης και αξιοπρέπειας;
- Είναι, άραγε, ζήτημα «απασχόλησης» και τι πραγματικά σημαίνει αυτό το τελευταίο;
Αν δεν απαλλαγούμε από τις ιδεοληψίες του «αυτόματου», της μηχανής που δήθεν παράγει υπέρ-σύνθετα προϊόντα σε δευτερόλεπτα και δεν χρειάζεται παρά «επιστήμονες-προγραμματιστές»(sic), και «μονταδόρους» (ξανά sic), απάντηση δεν υπάρχει. Αυτές στηρίζουν το σημερινό καθεστώς της δήθεν «καινοτομίας» και των clusters, προκειμένου να τροφοδοτούν αδιάκοπα με τροφή ένα αδηφάγο «τεχνικό τέρας», επαγγέλλοντας το τέλος της μανιφακτούρας, όπως το τέλος της Ιστορίας λίγα χρόνια πριν, γιατί έτσι τους βολεύει.
Απάντηση δεν υπάρχει, αν δεν απαλλαγούμε από ιδεοληψίες μιας παρά-μορφωμένης «γενιάς τεχνοκρατών του ψηφιακού κόσμου», γενιάς στ’ αλήθεια παντελώς αγράμματης και αστοιχείωτης, μια και αδυνατεί έξω από τον προσωπικό της υπολογιστή να διακρίνει την βούρτσα από την αγκινάρα, τον σκύλο από το πρόβατο, τη βιομηχανία από τη μεταποίηση.
Αυτή η γενιά:
- Ασκεί εν τοις πράγμασι τη σημερινή παγκόσμια εξουσία, επανδρώνοντας επάξια τα παγκόσμια κυβερνητικά κέντρα.
- Είναι ο καθημερινός «εφαρμοστής» και «μονταδόρος» της δυστυχίας μας.
- Είναι πράγματι «ανελέητη», κατά την απολύτως άστοχη πρόσφατη ρήση της νέας επί των Οικονομικών υπουργού μας1.
- «Αλέθει» την ανθρώπινη προσωπικότητα σε «ρέπλικα» στο όνομα της οργουελικής Κεντρικής Μηχανής.
Τότε, ο ελεύθερος υδραυλικός χειρώνακτας Ρομπέρ Ντε Νίρο, στην εκπληκτική ταινία του Τέρυ Γκίλιαμ Brazil, για να επιδιορθώσει τον κλιματισμό, αναγκαστικά εισβάλλει σαν τρομοκράτης, με την λογική, τα χέρια και τα εργαλεία του, κατά παράβαση του Κεντρικού Γραφειοκρατικού Μηχανισμού.
Η δήθεν «αριστερότροπη» εκδοχή αυτής της γενιάς, είναι ακόμη πιο επικίνδυνη για την κοινωνία από την «φιλελεύθερή» της αντίστοιχη.
Έχει το θράσος να πιστεύει ότι, με άλλοθι τα αριστερά της καρυκεύματα, στο όνομα ενός κατ’ επίφαση ορθού λογού και μιας κατ’ επίφαση επιστήμης, επιτροπές επαϊόντων από άτομα της αφεντιάς της, καθ ύλην αρμόδια όργανα μιας νέας κρατικής γραφειοκρατίας, θα αποφασίζουν και καθορίζουν «το ορθόν», σε κάθε πεδίο της παραγωγικής μας πραγματικότητας.
Εκείνοι οι περίφημοι «ελεύθεροι παραγωγοί»2, δεν θα είναι παρά εκτελεστές άνωθεν εντολών, στο όνομα της κοινωνίας αλλά ερήμην της, μια και εκείνη δεν γνωρίζει, δεν διαθέτει τη δέουσα «επιστημονική τεκμηρίωση».
Μπροστά σε αυτά τα αήθη, ανιστόρητα και άτοπα σενάρια άρρωστης επιστημονικής φαντασίας, γνήσια τέκνα της κάθε λογής ύβρεως, τύφλα να έχει ο κάθε Σόιμπλε και η κάθε «μεταρρυθμιστική» ιαχή που μας βομβαρδίζει… βάστα Ρόμελ…
Το πραγματικό μας πρόβλημα, πρόβλημα ακόμη, και κατ’ εξαίρεση, για μας επιλύσιμο, λόγω ακριβώς μιας ατελούς βιομηχανικής-καπιταλιστικής μας ολοκλήρωσης, είναι η επαναξιολόγηση της αναντικατάστατης αξίας της δημιουργικής ανθρώπινης εργασίας. Της εργασίας, χειρωνακτικής ή μη, που υπερβαίνει την όποια μηχανή, αναλογική ή ψηφιακή, της εργασίας που αντιστέκεται, ακυρώνει και υπερβαίνει το όποιο τεχνικό σύστημα, της εργασίας που καταφέρνει να ενσωματωθεί σε προϊόν με υψηλή Προστιθέμενη Αξία.
Ζήτημα αδιανόητο για τους επικυρίαρχους, δύσκολο αλλά επιλύσιμο για εμάς και τον τόπο μας.
Το προϊόν αυτό προϋποθέτει σχέσεις εναλλακτικές στις κυρίαρχες, προϋποθέτει σύνθεση, διαδικασία αδύνατη στα πλαίσια αποκλειστικών εξαρτήσεων από ψηφιακά εργαλεία. Αυτά είναι απολύτως στείρα στο γεγονός γένεση. Δουλειά τους είναι αποκλειστικά η διαχείριση, που δεν γεννά, διαχειρίζεται προϊόντα που άλλοι και αλλιώς γέννησαν.
Το προϊόν αυτό προϋποθέτει να θυμηθούμε, «Σώμα, θυμήσου…»3, όχι να ξεχάσουμε, όλα εκείνα που συνιστούν όχι την εφήμερη αλλά τη διαρκή πλευρά της ζωής μας.
Η νοοτροπία μας οφείλει να απεγκλωβιστεί από μονόδρομους που μας οδήγησαν στη σημερινή καταστροφή. Οφείλουμε να απαλλάξουμε το νου μας από μαζοχιστικές εμμονές περί μαζικού και φθηνού, εμμονές που πίσω τους κρύβουν έντεχνα τη διαχρονική μας εξάρτηση από έναν εξωγενή, εισαγόμενο, απρόσωπο, κοσμοπολίτικο και μοδάτο, παγκοσμιοποιημένο αχταρμά. Οφείλουμε να ξαναβρούμε το «αταξικό γαλάζιο που μας ενώνει», το κοινό συλλογικό μας στίγμα, σε αυτό τον τόπο της παντοκρατορίας του μικρού, σε «αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον μέγα».
Τον εσωτερικό διχασμό μας, την αληθινή κόκκινη γραμμή της συγκυρίας που οφείλουμε να υπερβούμε, κτίζει μια νοσηρή νοοτροπία άκριτης αποδοχής αλλότριων κέντρων. Αυτή η γραμμή διαχωρίζει «την ήρα από το στάρι», τον πατριωτισμό από τον εθνομηδενισμό, την αληθινή δημοκρατία από τον αυταρχισμό, την όποια στ’ αλήθεια αριστερή πολιτική από τα όποια κακέκτυπά της. Αληθινή κόκκινη γραμμή είναι η διαυγής συναίσθηση της δυνατότητας να σταθεί στον σύγχρονο κόσμο αυτός ο τόπος στα δικά του πόδια χωρίς ξένα δεκανίκια. Αυτό δεν χαρίζεται, οικοδομείται με την καθημερινή μας στάση και πρακτική.
Αν στ’ αλήθεια πιστεύουμε σε αυτό τον τόπο, το ζήτημα της «ανεργίας» και το «παραγωγικό» μας ζήτημα που το γεννά, διαθέτουν σοβαρές ελπίδες επίλυσης. Αν στηρίζουμε τις ελπίδες μας σε ξένα πάσης φύσεως «δάνεια», αντί για ελεύθεροι δημιουργοί εργαζόμενοι, θα μεταλλαχτούμε οριστικά, όσοι δεν αναχωρήσουμε για «αλλού», σε ανθρωποειδή με εξαρτημένη «απασχόληση».
Αν απαλλαγούμε από αυτή την ιδεοληπτική αγχόνη, θα βρούμε τον δικό μας δρόμο. Δεν μας λείπει τίποτα προκειμένου να αποκτήσουμε διατροφική επάρκεια, εκτός ενός αυτιστικού μοντέλου μονοκαλλιέργειας, αρκεί να απαλλαγούμε από κώδικες Alimentarius.
Δεν μας λείπει τίποτα για να φτιάξουμε τα προϊόντα ενός δικού μας μηχανικού πολιτισμού.
Τα δικά μας «οικολογικά» αυτοκίνητα και τρένα, μπορούν κάλλιστα να διαθέτουν τεράστια ποιοτικά πλεονεκτήματα και ας μην κατασκευάζονται σε δευτερόλεπτα που κρύβουν πίσω τους αιώνες βιομηχανικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
«Η δική μας η ώρα θα έρθει» όταν δούμε με αθώο, καθαρό και θαρραλέο βλέμμα από κοινού, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας.
ΥΓ. Τα κέντρα κατεργασίας CNC δεν είναι τα πλέον «παραγωγικά» μηχανήματα, απλώς είναι «ευέλικτα», δηλαδή επαναπρογραμματίζονται γρηγορότερα με τη βοήθεια Η/Υ. Τα ελληνικά μηχανουργεία ήταν από τα πρώτα στην Ευρώπη, που εγκατέστησαν εργαλειομηχανές CNC. Τα «αυτόματα», «παραγωγικά» ρομποτικά συστήματα είναι άλλο πράγμα και σχεδιάζονται για μεγάλες γραμμές παραγωγής που συνήθως απουσιάζουν στη χώρα μας.
Ο μάστορας ρυθμίζει και προγραμματίζει την εργαλειομηχανή του. Αν δεν γνωρίζει να κατασκευάσει το οτιδήποτε με συμβατικά μηχανουργικά μέσα, τότε ποτέ δεν θα χειριστεί μια σύγχρονη μηχανή CNC. Ο Η/Υ γίνεται εργαλείο μόνο στα χέρια αληθινών μαστόρων τεχνιτών, άλλως παραμένει μέσο για βιντεοπαιχνίδια και… Facebook.
Αν ο κ. Τσαμουργκέλης (Δρόμος, φ.251, 21/2/2015) είχε εμπράγματη εικόνα από τα χιλιάδες μηχανουργεία του τόπου του, θα γνώριζε πολύ καλά ότι χρησιμοποιούν εδώ και δεκαετίες εργαλειομηχανές CNC, συνδεδεμένες με προγράμματα CAD/CAM, και χειριστές μαστόρους με πολύ υψηλό επίπεδο τεχνογνωσίας. «Σήμερα δεν χρειάζονται κατασκευαστές, όσο εφαρμοστές και μονταδόροι!» ισχυρίζεται.
Προφανώς έχει πλήρη σύγχυση και άγνοια των ειδικοτήτων, εκτός και αν θεωρεί ότι «Αριστερή» Παραγωγική Ανασυγκρότηση σημαίνει να αγοράζουμε τις κατασκευές-εξαρτήματα-μηχανές από αλλού και εμείς απλώς να τις συναρμολογούμε-μοντάρουμε, ό,τι δηλαδή ακριβώς θέλουν και οι «εταίροι» μας, στο πλαίσια ενός πράγματι «σύγχρονου» αποικιοκρατικού μοντέλου. Μόνο που αυτό, όντας πλήρως εναρμονισμένο με ξένες και εχθρικές στρατηγικές, δεν αφορά καθόλου την ευημερία του λαού αυτού του τόπου.
1. SKΑΙ, 21/2/2015. Νάντια Βαλαβάνη: Η ρύθμιση για τις ληξιπρόθεσμες θα είναι και η τελευταία.
2. Της Κοινωνίας ελεύθερων παραγωγών του Marx
3. Θυμήσου, Σώμα… – Κώστας Καβάφης, 1918
Ανδρέας Κυράνης, αρχιτέκτονας-μηχανικός
Αλέξανδρος Οικονομίδης, μαθηματικός-μηχανουργός
Μέλη του τομέα Βιομηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ
Φεβρουάριος 2015
