της Λόλας Σκαλτσά
Χωρίς απλουστεύσεις και λαϊκίστικες προσεγγίσεις, σε μια συγκυρία που όλα μοιάζουν δύσκολα και επικίνδυνα για το λαό και τη χώρα, βιώνουμε μια αχρεία διακυβέρνηση που δεν έχει σύγκριση. Δεν έχει σύγκριση, γιατί το πολυπαιγμένο ηθικό πλεονέκτημα δεν αφορούσε κανένα άλλο κόμμα, παρά μόνο την Αριστερά. Με αυτή τη σημαία ψηφίστηκε, άλλωστε.
Χρειάστηκαν μόλις τρία χρόνια για να αναθεωρηθούν τα πάντα και σε κάθε παραβατική συμπεριφορά η δικαιολογία / σημείο αναφοράς είναι πάντα τα αστικά κόμματα και οι εκπρόσωποί τους. Καμία αυτοκριτική, καμία ευθιξία. Ακόμα και η πρόσφατη «παραίτηση» της κυρίας Αντωνοπούλου συνοδεύτηκε από έπαρση και θράσος. Αντί να βγάλουν το σκασμό, αντί να σκύψουν το κεφάλι και να ζητήσουν συγγνώμη, ορθώνουν φωνή και ζητάνε και τα ρέστα. Η κυρία Καρακώστα δηλώνει, μετά επιτάσεως, πως η βουλευτική αποζημίωση ίσα-ίσα που τη φτάνει για να ζήσει… Έχουν χάσει το μέτρο πια και η φτωχοποίηση που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, με κάθε μέσο και τρόπο, δεν τους αγγίζει. Το θέμα τους είναι μόνον οι μικροπολιτικές κόντρες και βεβαίως η επίδειξη ισχύος σε κάθε οικονομικά ασθενή πολίτη. Τόσο πια, που μοιάζει με εκδίκηση.
Υπάρχουν εγκλήματα που έχουν συντελεστεί και έχουν προκαλέσει τεράστιο κόστος –οικονομικό κυρίως– στον τόπο. Οι εμπλεκόμενοι σ’ αυτά έχουν ονοματεπώνυμο, όμως κυκλοφορούν ελεύθεροι και ανενόχλητοι, συνεχίζοντας την επιχειρηματική ή πολιτική τους δραστηριότητα – χάριν της ανάπτυξης να υποθέσω. Από τις περιβόητες λίστες, μέχρι τη Siemens, το σκάνδαλο με το Χρηματιστήριο και το «κραχ» του 1999 και πρόσφατα τη Novartis. Εκτός από την τελευταία, που βρίσκεται σε εξέλιξη και με αμφίβολο αποτέλεσμα, οι υπόλοιπες περιπτώσεις έχουν τελεσιδικήσει: «Αθώος ο κατηγορούμενος» ή παραγραφή παραπτωμάτων. Δικαιοσύνη για όλους (;) αμερόληπτη και αντικειμενική.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς βαθυστόχαστος πολιτικός αναλυτής για να διαπιστώσει πως η χώρα συνεχίζει να βυθίζεται στην παρακμή και στη διαπλοκή, με εμάς να είμαστε οι παράπλευρες απώλειες του παράλογου παιχνιδιού τους.
