Του Σάββα Λαμπρίδη.(Ουτοπία: (από το ελληνικό ου+τόπος) Πλατωνικά είναι το όνομα για μια ιδανική κοινότητα ή κοινωνία.
Δυστοπία: Ονομάζεται η περιγραφή ενός κόσμου απόλυτης δυστυχίας)
Ίσως ο τίτλος ξενίζει αρχικά αλλά θα καταλάβετε παρακάτω γιατί χρησιμοποίησα τον οξύμωρο αυτόν τίτλο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται από τον Μάιο του 2012 στο κέντρο μιας συντονισμένης επίθεσης στην οποία του ζητείται με εμμονή (από φίλους και εχθρούς, ο καθένας για τους δικούς του λόγους) να παρουσιάσει ένα «ρεαλιστικό σχέδιο» διεξόδου από την κρίση, την στιγμή που δεν έχουν ούτε αυτοί που τη δημιούργησαν!
Αυτό, ώς ένα σημείο (την κατάθεση σχεδίου), θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε (πάλι με πολλά ερωτηματικά) σωστό. Αν βέβαια, σε αυτή την πράξη, δεν εμπλέκονταν βαθιά ριζωμένες στην ελληνική κοινωνία δεισιδαιμονικές αντιλήψεις, έναντι της Αριστεράς και των οραμάτων της και μια ευρωπαϊκή αντιαριστερή προπαγάνδα που δαιμονοποιεί ό,τι αντιστέκεται στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που προσπαθεί να επιβάλει!
Από ποιον ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, έχουν απαίτηση και τι είδους λύση επιθυμούν;
Η προσπάθεια ενός ολόκληρου συστήματος να προσγειώσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε έναν «πολιτικά ρεαλιστικό τόπο», που να φτάνει, άντε το πολύ, στην ευάλωτη και διαχειρίσιμη συστημικά σοσιαλδημοκρατία, αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά που τον προώθησαν προς την αξιωματική αντιπολίτευση. Του αφαιρεί ριζοσπαστισμό και φαλκιδεύει το εγχείρημα της ανατροπής και της δημιουργίας δεύτερου διακριτού πόλου κόντρα στο νεοφιλελευθερισμό.
Είναι γνωστό (έτσι νομίζω) ιστορικά ότι μια καπιταλιστική οικονομική κρίση δεν αντιμετωπίζεται με απλή διαχείριση, αλλά ούτε και με φόβο έναντι αυτών που τη δημιούργησαν. Διότι, νομοτελειακά, στο τέλος θα σε καταβροχθίσει η κινούμενη άμμος του ασταθούς καπιταλιστικού περιβάλλοντος.
Κάτι ανάλογο δηλαδή, με το να προσπαθείς να σβήσεις τη φωτιά στο δάσος με μια βρεγμένη πετσέτα!
Η δική σου ευθύνη, λοιπόν, δεν είναι να σώσεις απλά τον «κόσμο» και τον καπιταλισμό. Μια και αν ακόμα τα καταφέρεις τελικά να «τελειώσεις» την κρίση στην Ελλάδα, με τα όποια εργαλεία τους, κενσιανικά ή εντός Europa Über Alles, το μόνο που θα έχεις επιτύχει θα είναι να αποσοβήσεις, προς όφελός τους, μια παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική καταστροφή. Δίνοντας, έτσι, ανάσα στο κεφάλαιο και χρόνο ανασύνταξης. Δηλαδή, θα κάνεις αυτό που σου ζητάνε: Θα δώσεις μια «ρεαλιστική λύση» για την κρίση και ένα λαό ο οποίος θα χάσκει θεατής και λιγούρης καταναλωτής.
Έτσι, εσύ πρώτιστα, μια και ο ρόλος σου δεν είναι να απαντάς στα καταστροφικά αδιέξοδα του καπιταλισμού, πρέπει να αναλάβεις την ευθύνη να κοινωνήσεις το όραμα του άλλου δρόμου, της ιδανικής κοινωνίας, της ρεαλιστικής ουτοπίας, που γι’ αυτό πάλευες τόσα χρόνια, έτσι ώστε να διεκδικηθεί και να κατακτηθεί από το λαό. Και εδώ είναι το κομβικό σημείο της ρευστότητας που παρουσιάζεται στην εικόνα, εντύπωση, του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κρίσιμη μάζα του εκλογικού σώματος, που θα ήταν ικανή να προκαλέσει την ανατροπή, αδιαφορεί ουσιαστικά για το όραμα της κοινωνικής αλλαγής και την πολιτική της χειραφέτηση. Έχει στο νου της μόνο την οικονομική της πρόσκαιρη σωτηρία. Και επιμένει να την επιβάλει με ανάθεση σε μία αριστερή συμμαχία που νιώθει, πλέον, απελπιστικά μόνη για να δώσει τον πραγματικό αγώνα της πλήρους ανατροπής.
Έτσι εξηγείται και το γεγονός πως όταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζεται μέσα από τα γονιδιακά του κύτταρα, ελεύθερα και ριζοσπαστικά, ξενίζει και ίσως κάποτε φοβίζει τη λαϊκή βάση. Και όταν προσπαθεί, όμως, να παίξει το ρόλο μιας στερεότυπης σοσιαλ-αστικής αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε διολισθαίνει στα όρια της καρικατούρας με γκρίζα κουστούμια, άσπρα πουκάμισα χωρίς γραβάτες και δεν γίνεται πιστευτός.
Γι’ αυτό θα πρέπει ο λαός να αντιληφθεί ότι, όσο αυτός δεν θέλει με πείσμα να αναλάβει την ευθύνη της ριζοσπαστικοποίησής του, τόσο δεν θα απελευθερώνονται οι ποθητές δυνάμεις ανατροπής μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ και, νομοτελειακά, θα οδηγείται σε δρόμο ολισθηρό μέχρι την εξαφάνισή του.
Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να καταλάβει ότι θα είναι ιστορικό έγκλημα αν «σωθεί ο λαός χωρίς αυτός να είναι παρών»! Και πρέπει να συνειδητοποιήσει, ότι η μοίρα του πλέον είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το μέλλον της Ελλάδας.
Ή θα αναλάβει να εμπνεύσει με το ρεαλισμό της ουτοπίας ή θα χαθεί μέσα σε μια δυστοπία ενός διαχειριστικού ρεαλισμού.
* Ο Σάββας Λαμπρίδης είναι Μέλος
της Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Ν. Πέλλας
