Με τους ανθρώπους του Δρόμου της Αριστεράς βρεθήκαμε μαζί, από το πρώτο μνημόνιο, επί εποχής Παπανδρέου-Τσολάκογλου. Βαδίσαμε στους αγώνες τη περίοδο 2010-14, συμπορευθήκαμε στην Κ.Ε. επί ΣΥΡΙΖΑ, βαδίσαμε στον απείρως δυσκολότερο δρόμο της μνημονιακής αποδοκιμασίας του Ιουλίου 2015 – που μεταλλάχθηκε σε αποδοχή των μνημονίων. Ο Δρόμος της Αριστεράς ακολουθούσε το δρόμο του, από την εποχή που αποκαλούσε τους αντιπάλους του « γορίλες» και κατονόμαζε το καθεστώς ως γερμανική κατοχή: Από την εποχή που κάθε αγωνιστής –εξαιρουμένων των ακαδημαϊκών και διαφόρων «παραγόντων» της δημόσιας ζωής– έπρεπε να εισπνέει «στη καθησιά του» μερικά κιλά δακρυγόνα. Οι αγώνες αυτοί δεν ευοδώθηκαν, με αποτέλεσμα να περάσουμε σε μια περίοδο ύφεσης της Αριστεράς.
Σ’ αυτή τη φάση τίποτε δεν είναι πιο επιτακτικό από το πρόβλημα της εθνικής ακεραιότητας. Η τουρκική απειλή διαλύει όλες τις αυταπάτες περί κοινών ζεϊμπέκικων, ενώ η λαθρομετανάστευση που εξαπολύεται εναντίον μας πείθει για το βάθος της απειλής. Στο μέτρο των δυνάμεών μας πρέπει να κρατήσουμε το λαό σε εγρήγορση, πρέπει η άμυνά μας να είναι ισχυρή και αποτρεπτική. Στο δρόμο αυτό στρατεύεται ο Δρόμος – και είμαστε ευγνώμονες απέναντί του.
Ταυτόχρονα όμως η εκπλήρωση αυτού του μέγιστου καθήκοντος, δεν απαλλάσσει την εφημερίδα από τη στήριξη των εργατικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών αιτημάτων. Σε μια ομολογουμένως δύσκολη εποχή, τα εργατικά αιτήματα πρέπει να φωτίζονται. Τα κοινωνικά αιτήματα σαν αιτήματα της γυναίκας, του παιδιού, του σπουδαστή, πρέπει να προβάλλονται. Τα δε περιβαλλοντικά αιτήματα πρέπει να καταυγάζουν ολόκληρη τη κοινωνία: Να οδηγούν στην συνειδητή ανάπτυξη των νέων παραγωγικών δυνάμεων, στην ήπια σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Αλλά αυτό προϋποθέτει έξοδο από το βαθυπράσινο καιροσκοπισμό, με τα ερριμένα ατάκτως περιβαλλοντικά συνθήματα: Ιδιαίτερα σήμερα, όπου η απαρτίωση των ελληνικών βουνών και η μείωση της βιοποικιλότητας, περνιέται σαν τάση που μας οδηγεί στη «πράσινη» ανάπτυξη…
Έχουμε «δρόμο μπροστά μας», και η δυναμική αυτού του δρόμου μας φέρνει μπροστά στο τακτικό ερώτημα: Με ποιά Αριστερά; Με ποιές δημοκρατικές δυνάμεις; Η απάντηση είναι ότι χρειαζόμαστε μια αδιαφιλονίκητη σχέση ισότητας με τους «άλλους». Αλλιώτικα, κάνουμε μέτωπο με τον εαυτό μας!
Χρειαζόμαστε λοιπόν μέτωπο με τις δυνάμεις που αγωνίστηκαν ενάντια στο δημοψήφισμα και στη συνέχεια ενάντια στην ταπεινωτική απόσυρσή του. Χρειαζόμαστε επαν-ενεργοποίηση αυτών που δεν επανέκαμψαν στη στρούγκα – που έμειναν πάνω στα ιδανικά του Δημοκρατικού Πατριωτισμού. Χρειαζόμαστε μέτωπο με αυτούς που δεν έγιναν μισθοφόροι μιας υποτιθέμενης νέας πολιτικής.
Δύσκολος ο δρόμος: Προπονηθήκαμε σε μονοπάτια, τώρα βαδίζουμε σε καρόδρομους…
