Του Κώστα Γκιώνη
Και ξαφνικά μια μαύρη σιωπή απλώθηκε πάνω από τη χώρα των μονίμως ξαφνιασμένων κατοίκων, των ευρισκομένων στην «αριστερά» (όπως σε βλέπω ή όπως με βλέπεις;). Απ’ όποια μεριά και να δεις όμως τα αποτελέσματα των εκλογών, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσεις ότι είναι τουλάχιστον τρομακτικά. Τρομακτικά, αλλά διόλου απρόσμενα – τουλάχιστον αν έχεις την ελάχιστη ψυχραιμία και το αναλυτικό πνεύμα να διακρίνεις το πού πήγαινε το πράγμα.
Ένα κόμμα που θέλει να κυβερνήσει τον τόπο, αυτό που κάνει όσο είναι στην αντιπολίτευση είναι να εμπνεύσει τους πολίτες, να τους βγάλει στους δρόμους, να μπει μπροστάρης σε μια καθημερινή αμφισβήτηση ενός καθεστώτος που, στα μάτια πολλών, φάνταζε το πιο καταστρεπτικό της μεταπολίτευσης.
Τίποτα απ’ αυτά δεν έκανε. Λειτούργησε με τη λογική του ώριμου φρούτου. Δεν κάνω τίποτα, για να μην έχω κάποιο κόστος, και περιμένω να πέσουν μόνοι τους. Όταν έφτασαν οι εκλογές, αυτό που έλεγε ήταν «ψηφίστε με, διότι αν δεν το κάνετε θα ξαναβγούν αυτοί, άρα η ευθύνη θα είναι δικιά σας». Όμως η πολιτική του χειρότερου άλλου δεν είναι πολιτική…
Το μήνυμα που εξέπεμπε ήταν: «Αφήνουμε στην μπάντα την οποιαδήποτε ιδεολογία μάς έχει απομείνει, φοράμε τον μανδύα του προοδευτικού αχταρμά, απλώνουμε παραγάδια σε όλο το φάσμα του υπαρκτού καπιταλισμού, κι ό,τι πιάσουμε». Επί της ουσίας ένα είδος εκσυγχρονιστικής νεοσοσιαλδημοκρατίας του «όλοι μαζί μπορούμε» – αρκεί να μας κάτσει η καρέκλα.
Η χώρα όμως είναι πολύ μικρή για να χωρέσει δύο ίδια σοσιαλδημοκρατικά κόμματα με τα ίδια προγράμματα, με το ίδιο κοινό, προερχόμενο από την ίδια δεξαμενή του παλιού ορθόδοξου… Απ’ ό,τι φαίνεται αυτό το κοινό, όσοι τέλος πάντων δεν πήγαν στο αδελφικό κυβερνών κόμμα, άρχισε σιγά-σιγά να επιστρέφει στο ορίτζιναλ, αφήνοντας το ιμιτασιόν στην εσωστρέφειά του.
Η πολιτική, απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, γίνεται με μπαμπούλες και διλήμματα. Άλλωστε όλοι έχουμε συνηθίσει από τα παιδικά μας χρόνια το «αν δεν φας το φαΐ σου θα φωνάξω τους γύφτους να σε πάρουνε». Ο μπαμπούλας των επόμενων εκλογών λέγεται αναθεώρηση του Συντάγματος – λες και τόσα χρόνια μνημονίων και πανδημίας υπήρχε Σύνταγμα. Κι αν κάποιος πει, καλά, αλλά τότε υπήρχαν ειδικές συνθήκες, η απάντηση είναι ότι το μόνο εύκολο είναι να δημιουργήσουν τις συνθήκες. Και το μόνο δύσκολο για μας είναι να ωριμάσουν…
Μέτωπα και συνεργασίες κομμάτων έτσι, μόνο και μόνο για έχουμε ένα πρόσκαιρο αποτέλεσμα, είναι θνησιγενές. Και φέρνει πάντα το αντίθετο αποτέλεσμα. Ίσως τον πάτο δεν τον έχουμε δει ακόμα. Είναι μια επίπονη διαδικασία, η οποία όμως είναι απαραίτητη. Και, όπως έλεγαν και τον Μάη του ’68, αν έχουμε μια ελπίδα, τη χρωστάμε σε αυτούς που δεν έχουν καμιά!
