του Αντώνη Σκλαβενίτη
Η πόλη σαν να είχε ηρεμήσει επιτέλους. Δεν είχε αδειάσει, σε καμία περίπτωση, αλλά είχαν φύγει οι πολλοί τουρίστες, ξένοι και έλληνες.
Καθόμασταν στο αγαπημένο μας παγκάκι, που μας επέτρεπε να έχουμε άποψη σε όλο σχεδόν τον κατηφορικό πεζόδρομο που κατέληγε στην παραλία.
«Η καλύτερη εποχή, ζέστη έχει ακόμα, κόσμο δεν έχει πολύ, μια χαρά είναι». Ο Αχιλλέας ήταν χαμογελαστός και απολάμβανε κι εκείνος την γλυκιά σεπτεμβριάτικη ώρα, που αρχίζει το σούρουπο και δροσίζει η πόλη.
«Καλά είναι ακόμα, εδώ κάτω στην Βόρεια Αφρική, από Δεκέμβρη πιάνουν τα κρύα.» Ήταν μια σκέψη που πιο πολύ ευχή ήταν, παρά εκτίμηση. Ο περσινός δύσκολος χειμώνας ήταν ακόμα πολύ πρόσφατος για να πει κανείς ότι, εδώ κάτω, είχαμε πάντα ήπιο καιρό.
«Το θέμα δεν είναι τα κρύα, το θέμα είναι η διάθεση μας, τα λεφτά που θα είναι παντού πεσμένα, όπως κάθε χειμώνα και αν, στην τελική, θα γίνει κάτι που δεν θα αφορά μόνο την επιβίωση μας, αλλά μια γενικότερη αλλαγή.» Τον κοίταξα λίγο περίεργα, με έκπληξη. Δεν με είχε συνηθίσει να ανοίγει εκείνος τέτοιες κουβέντες, παρότι η πορεία του στην ζωή τον είχε κάνει αρκετά πιο καταρτισμένο και πολιτικά συγκροτημένο από μένα.
«Σίγουρα δεν είμαστε σε φάση να πούμε ότι αν τον χειμώνα ετούτο τον πηδήσουμε, για άλλα 10 χρόνια καθαρίσαμε.»
«Καλά, αυτό με τίποτα», απάντησε χαμογελώντας. «Αλλά αν το νόημα είναι να μην πηγαίνει χαμένη η ζωή μας, να την κάνουμε να αξίζει και να μην την σπαταλάμε, πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα και σύντομα κι όλας.»
«Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοι;» αποκρίθηκα, συνεχίζοντας τις εύκολες απαντήσεις με τσιτάτα.
«Δεν είσαι σε φάση, ε;»
«Όχι, δηλαδή, δεν ξέρω, δεν είμαι ακριβώς σε τέτοια φάση, αλλά είμαι και περίεργος να δω που θα το πας».
«Δεν έχω να το πάω κάπου, δεν θα ξεκινήσω εγώ το κίνημα, αλλά δεν μπορώ και να μην προβληματίζομαι. Πρέπει κάτι να γίνει και πρέπει να το καταλάβουμε σύντομα.»
«Έτσι είναι. Αλλά είναι νωρίς ακόμα για τέτοιες κουβέντες. Πάμε να βρούμε τους άλλους, να πιούμε μια ρακή όλοι μαζί και κάτι μπορεί να γίνει». Είχε αρχίσει να πιάνει και ψύχρα και η παρέα θα μας ζέσταινε…
