Του Βασίλη Ξυδιά
Άντε πάλι! Εκεί που θεωρούμε δεδομένη την οδυνηρή αλλά έντιμη συμφωνία, νάτη ξανά μπροστά μας η… ανεπιθύμητη ρήξη. Ένα σκωτσέζικο ντους, που τελειωμό δεν έχει.
Δυστυχώς, πίσω απ’ όλο αυτό το πραγματικό δράμα υπάρχει μια ανομολόγητη παράμετρος. Ζούμε την πολιτική διαδικασία (και) ως δούλεμα. Που σαν στόχο έχει τη μετατόπιση του λαϊκού φρονήματος από την αρχική αντιμνημονιακή αποφασιστικότητα στην ανάγκη αποδοχής της όποιας συμφωνίας.
Το δούλεμα έχει δύο πλευρές: Άμυνα προς τα έξω, παραπλάνηση προς τα μέσα. Η κυβέρνηση αμύνεται πράγματι προς τους δανειστές, βλέπει όμως πως δεν θα αποφύγει το μοιραίο. Κι έτσι, σε δεύτερο χρόνο το σημαντικό δεν είναι η άμυνα ως πραγματικό γεγονός, αλλά ως εικόνα. Η λύση στο πολιτικό αυτό πρόβλημα είναι η εκδραμάτιση.
Είναι δηλαδή όλα ένα θέατρο και μόνο; Όχι βέβαια. Γι’ αυτό και το ζήτημα είναι να στηθεί ένα ψέμα-καταλύτης μπολιασμένο με την πραγματικότητα που θα έχει επιδραστική δύναμη μετατόπισης του λαού.
Κανείς, λοιπόν, δεν λέει πως η αντιπαράθεση και οι διαφωνίες είναι ψεύτικες. Ή ότι δεν εμφιλοχωρεί κάπου πραγματικός κίνδυνος ατυχήματος. Ακόμα όμως κι αν συμβεί κάτι τέτοιο η κατάληξη είναι αναπόδραστη: πλήρης παράδοση.
Διότι υπάρχει μια ξεκάθαρη στρατηγική, στημένη εδώ και πολύ καιρό, με διάφορα κέντρα ισχύος εντός και εκτός της χώρας, που δεν θα επιτρέψουν κανέναν προσωπικό «τυχοδιωκτισμό», όσο κι αν ο ίδιος ο αρχηγός ή κάποιοι απ’ το επιτελείο αισθάνονται κι αυτοί παγιδευμένοι.
Σ’ αυτή την κατάσταση κάθε αυθόρμητη κριτική είναι από χέρι χαμένη. Πράγματι, σε ποια ρήξη μπορεί να οδηγήσει τη χώρα μια ηγεσία που δεν έχει ετοιμαστεί γι’ αυτήν σε κανένα επίπεδο; Και ποια εσωκομματική αντιπολίτευση θα μπορούσε την τελευταία στιγμή, να σηκώσει τυχοδιωκτικά το βάρος μιας αναμέτρησης για την οποία ούτε κι αυτή είναι προετοιμασμένη;
Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι να βρούμε τις «έξυπνες» ή τις «ριζοσπαστικές» λύσεις στο διαχειριστικό πεδίο έτσι όπως το έχει διαμορφώσει σήμερα η κυβέρνηση. Αυτό θα ήταν και ανεδαφικό και τυχοδιωκτικό.
Καθήκον της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ είναι βοηθήσουν το λαό να δει την αλήθεια και να τον στηρίξουν, ώστε να μπορέσει να πει «Όχι στη Συμφωνία» που ετοιμάζεται. Το χτίσιμο όμως ενός τέτοιου «Μετώπου του όχι» δεν μπορεί να είναι ένα απλό μονόπρακτο.
Όπως φαίνεται, η κρίση που ζούμε ως χώρα δεν θα τελειώσει εδώ. Κι η σημερινή κυβέρνηση δεν θα είναι η τελευταία πράξη του δράματος. Ο πόλεμος θα έχει κι άλλες φάσεις. Χρειάζεται η ριζική επανεξέταση των βαθύτερων λαθών που μας έφεραν στο σημερινό αδιέξοδο. Και χρειάζεται μια νέα στρατηγική, που θα υπερβαίνει τη στρατηγική της «πραγματικής διαπραγμάτευσης».
