Η δολοφονία της Ελένης στη Ρόδο δεν ήταν ένα απλό περιστατικό, σε μια ανύποπτη συγκυρία. Η Ελένη δεν υπήρξε θύμα ζηλοτυπίας, πάθους ή οικογενειακών διαφορών. Η δολοφονία της Ελένης ήταν αποτέλεσμα πολυπαραγοντικό στο οποίο εμπλέκονται οι σύγχρονες τάσεις (ΜΜΕ, Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης) αλλά και ένα κοινωνικό σύστημα που θεωρεί τη βία μια συνηθισμένη έκφανση αντίδρασης, ένα φυσιολογικό και καθημερινό φαινόμενο.
Η κοινωνία σήμερα, έτσι όπως έχει πια διαμορφωθεί, εκκολάπτει τέτοιου είδους συμπεριφορές, αναπτύσσοντας επιθετικότητα και βία ειδικά προς τις γυναίκες – θεωρώντας τις εκ φύσεως αδύναμες.
Επιστρέφουμε σε ένα μοντέλο αγέλης που εξαπλώνεται, παίρνει διαστάσεις και μεταλλάσσεται. Είναι το προοίμιο του φασισμού που δεν δέχεται παρεμβάσεις, που θεωρεί πως έχει το δίκιο με το μέρος του, καθότι ισχυρός. Δεν μπορεί ο εκπρόσωπος αυτής της «ιδέας» να δεχτεί την άρνηση, από τη στιγμή που βλέπει γύρω του, από ομοϊδεάτες του κυρίως, την αποδοχή. Κι εδώ τα Μέσα Μαζικής Δικτύωσης παίζουν σημαντικό (άσχημο) ρόλο. Δεν μπορεί να αποδεχτεί πως έχει άδικο, αφού το περιβάλλον του είτε δεν τον διορθώνει, είτε αδιαφορεί και τον αφήνει στην ψευδαίσθηση του αλάθητου. Μ’ αυτόν τον τρόπο το πρόβλημα διογκώνεται. Ο τύπος δεν μπορεί να φανταστεί πως κάποιος, μια γυναίκα στην παρούσα φάση, μπορεί να του φέρει αντίρρηση, να του πει «όχι» στο κάλεσμά του. Δεν το έχει συνηθίσει, άλλωστε. Εάν ο απέναντί του είναι άντρας, ίσως να τον υπολογίσει με μέτρο τη σωματική δύναμη. Εάν, όμως, είναι γυναίκα, τότε δεν έχει ελπίδες.
Αυτός είναι ο φασισμός. Είτε δέχεσαι αυτό που σου λέει είτε δεν έχεις λόγο ύπαρξης. Και δεν είναι τυχαία πράξη, είναι απολύτως συνειδητή.
Δεν θα πρέπει να έχουμε την εντύπωση πως οι δολοφόνοι αυτού του κοριτσιού είναι απλώς δύο νέοι που θύμωσαν, πανικοβλήθηκαν ή εκδικήθηκαν την άρνησή της.
Αυτά οι δύο νεαρά άτομα είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας!
