Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
Τάσος Λειβαδίτης
(1922-1988)
Μάθημα Ιστορίας
Στο βάθος του χρόνου ήμουνα πίθηκος.
Ύστερα ανακάλυψα τα εργαλεία.
Πολέμησα σταυροφόρος στην Ιερουσαλήμ
βίασα γυναίκες, κήρυξα την ισότητα, με σταύρωσαν.
Τον Οχτώβρη του 17 έκλαψα από ατέλειωτη ευτυχία.
Τώρα με τα κουρέλια που μου απόμειναν
προσπαθώ να φτιάξω ένα ομοίωμα ανθρώπου.
Από τη «Συμφωνία αρ. 1»
[…] Κρεββάτια ανασκαμμένα απ’ την ανθρώπινη απελπισία
που έψαξε για λίγη ηδονή. Χάδια
σαν τις απεγνωσμένες χειρονομίες των ζητιάνων που προσπα-
θούν να γαντζωθούν στον οίχτο
φιλιά με απρόσμενο σπαραχτικό βάθος.
Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο
των αγέννητων παιδιών…
Και πάντα ο χρόνος
από δυο ανθρώπους που αγαπιόντουσαν παράφορα
κάνοντας σε λίγο δυο αδιάφορους ξένους
που σ’ άλλα τώρα βαθειά κρεββάτια πάνε να πλαγιάσουν
και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας
είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Ξημέρωμα
O πατέρας φορούσε συνήθως έναν κατιφέ στο πέτο, κι η μητέρα
μια ρόμπα με ζωγραφιστά αρχαία ειδύλλια
κι όταν παίζαμε στην αυλή πατούσαμε μόνο στις άσπρες πλά
κες: έτσι δε βγήκαμε ποτέ απ’ τ’ όνειρο
η μικρή Άρκτος ερωτοτροπούσε με τον Σεπτέμβριο
ω παιδικότητα: αιωνιότητα αμετάφραστη
κι ο Θεός που απ’ τις δακρυσμένες προσευχές των παιδιών που
φοβούνται τη νύχτα
φτιάχνει τις πρώτες γαλάζιες γραμμές της μέρας που στέλνουν
την ελπίδα στους ναυαγούς.
Ιστορία
Η μητέρα μου πέθανε
η αγαπημένη μου έφυγε
οι σύντροφοι με πρόδωσαν
τα χρόνια πέρασαν.
Τώρα μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος.
Όλα
έγιναν.
