Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
ΤΑΚΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ (1916-2011)
Να που ξανάρχεται η καταιγίδα
Να που ξανάρχεται η καταιγίδα
Μ’ έναν στρόβιλο άγριας μουσικής
Ο άνεμος κυνηγάει τ’ αστέρια μέσα στα σύννεφα
Τρέχουν αίματα απ’ τις ανοιγμένες πληγές τ’ ουρανού
Χορεύτριες και χορευτές πάνω στις στέγες ξεφυλλίζουν
Τα μαύρα ρόδα του καπνού
Τα γκρίζα ρόδα της ομίχλης
Σέρνονται στο πεζοδρόμιο οι παλιές φωτογραφίες
Παγωμένες από το χρόνο
Και μένει η πόρτα μας αδιάκοπα ανοιχτή
Στο άσμα του θανάτου
Το όνομά σου ήτανε λείο σαν το νερό
Τ’ όνομά σου ήτανε λείο σαν το νερό
Διάφανο σαν τη σκιά του ονείρου
Σύντομο σαν ένα μικρό χελιδόνι
Ξυπνώντας την πρωινή πάχνη
Τα παγωμένα χαμόγελα στην άκρη των στεγνών
Ανθίζοντας ανάμεσα στις γυμνές πέτρες
(Μια νύμφη ανακάλυψε τ’ όνομά σου
Και με της θλίψης το φωτοστέφανο το περιτύλιξε)
Ποιος τώρα να το προφέρει ποιος να το μοιραστεί
Αφού το χάρισες στα λουλούδια
Στη χλόη στο μάρμαρο που σε σκεπάζει;
Κι εσύ πού άραγε να περιπλανιέσαι
Ολομόναχη λησμονημένη τραγική
Με μιαν υπέροχη άγνοια του κενού
Νέφος λαμπρό καθαρό είδωλο
Σ’ έναν αιώνιο καθρέφτη;
Στα σύνορα της μοναξιάς
Τώρα φυσάει ένας άνεμος
Στα σύνορα της μοναξιάς
Αναπαράγοντας
Μουσικούς φθόγγους
Ένα πρελούδιο παράφορο
Συναρπαστικό
Που μ’ ανεβάζει
Σ’ ένα νεφέλωμα
Όπου αιωρούνται
Λυπημένες χορεύτριες
Ενώ βαθιά στον ορίζοντα
Διαβαίνουν άλογα από φίλντισι
Με πένθιμο βηματισμό
Το ίδιο πάντα μακρινά
Το ίδιο πάντα σιωπηλά
Ενωμένα Χέρια
Τα μάτια σου
Δύο μεγάλα ερωτηματικά της αυγής
Που μας οδηγούν σ’ ένα επικίνδυνο γαλάζιο
Τα χείλη σου
Αναμμένα κάρβουνα μέσα στο τζάκι
Ματωμένες ταινίες
Ακρογιαλιές που εκτίνονται
Πέρα απ’ τα σύνορα του χρόνου
Τα χέρια σου
Άφθαρτοι δεσμοί μιας φωτεινής συμμαχίας
Που συντρίβουν τους ορίζοντες του παρόντος
Που σχεδιάζουν τα όνειρα του μέλλοντος
