Πρωϊνό Άστρο
Δεν είναι χτες ούτε αύριο.
Όλα μες στη στιγμή.
Όλα μέσα στα χέρια σου
το χτες και τ’ αύριο
κ’ η στιγμή
κι ούτε στιγμή.
Που μ’ εφερες δω πέρα, κοριτσάκι,
έξω απ’ το χρόνο
έξω απ’ το χρόνο
έξω απ’ τον ήχο.
Κι όσο κι αν λείπω
ακόμα πως τη νιώθω, κοριτσάκι,
την ομορφιά, τη σιγαλιά
με τα μεγάλα μάτια
τα μαγνητικά.
Αχ να τη δεις, να μην τη δεις
την ομορφιά την άβυσσο
την ομορφιά την ερημιά
τη φεγγαροκαρδιά
άκρη-άκρη στο βαθύ γκρεμνό
άκρη – άκρη
στη σιωπηλή τη ζυγαριά
ζυγιάζει φως ζυγιάζει σκιά
ζυγιάζει όλο τον κόσμο
άκρη – άκρη
σ’ ενός τριαντάφυλλου το χείλος,
αχ να τη δεις, να μην τη δεις
την ομορφιά τη ζυγαριά
να τηνε δεις.
Πουλί κανένα δεν κελάϊδησε στη γης
σαν το κεράκι της σιωπής.
Πώς να στο κρύψω, πες πώς
να σου το φανερώσω
πώς να στο κρύψω αυτό το φως;
Νερά κυλάν
φώτα περνάν
σου παίρνουν τη λαλιά και παν
όλα στα παίρνουν και στα φέρνουν
νερά – φτερά
φιλιά – πουλιά.
Πουλί κανένα δεν κελάϊδησε στη γης
σαν το γεράκι της σιωπής.
Στ’ ασάλευτά του μάτια
ο ήλιος γονατισμένος.
Στ’ ασάλευτά του μάτια
όλος ο ίσκιος
σε ήλιο αλλαγμένος.
Πώς να στην κρύψω την κυρά
την ομορφιά;
Πώς να στη φανερώσω;
