Του Κώστα Γκιώνη
Η καραγκιοζοποίηση της πολιτικής ζωής σίγουρα δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Η εξέλιξή της προς το πολύ χειρότερο είναι επίσης ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Οι δημοσκοπήσεις, όπως και η δικαιοσύνη, όπως και η δημοκρατία τους, είναι κορδέλες από το ίδιο γαϊτανάκι, που γυρνάνε γύρω-γύρω και στη μέση παραμένει με το στόμα ανοικτό ο μυγοχάφτης λαός.
Η Κομανέτσι της πολιτικής πάει να προσκυνήσει σεμνά κι ευλαβικά την μόλις αφιχθείσα με το αεροπλάνο εικόνα της Παναγίας Άξιον Εστί, υπό τη συνοδεία φωτογράφου βέβαια. Έτσι γίνεται, η πίστη θέλει διαπιστευτήρια. Γονατίζει, σκύβει το κεφάλι, γαμοσταυρίζει από μέσα του, «τι άλλο πρέπει να κάνω ο κερατάς για να με ψηφίσουν;», μετράει μέχρι τους προηγούμενους θεούς που πίστευε, και σηκώνεται εκστασιασμένος για το πόσο βαθιά έχει μπει στο πετσί του ρόλου.
Ο Πορφυρογέννητος και λαοπρόβλητος ηγέτης πάει να σερβίρει σε αναξιοπαθούντες συσσίτιο, κάτι σαν τηλεπαιχνίδι επιβίωσης ένα πράγμα, έχοντας σίγουρα κάνει τις προηγούμενες μέρες μαθήματα για το πώς μπορείς να πιάνεις την κουτάλα. Μπερδεμένος από την άλλη κουτάλα, νόμιζε ότι θα ήταν εύκολο. Ελέγχεται η πληροφορία ότι έπαθε τενοντίτιδα. Άλλες πληροφορίες λένε ότι φεύγοντας πήρε τρεις μερίδες μαζί του. Κάποια πράγματα είναι βαθιά χαραγμένα στο DNA…
Ο εκλογικός αγώνας πλέον έχει αλλάξει. Το παιχνίδι παίζεται στην τηλεόραση και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι πολιτικοί σέρνονται από πρωινάδικα σε εκπομπές «κοινωνικής κριτικής», φορώντας το προβαρισμένο χαμόγελο του «μπορώ να είμαι σαν και σας, μικρά ανόητα ψηφοφοράκια». Μας διαλαλούν από το πρωί ως το βράδυ τη πρόθεσή τους να κάνουν θαύματα, να μας αλλάξουν τα φώτα στην ανάπτυξη. Νούμερα, εντυπωσιακά νούμερα, διατυπωμένα από μεγάλα «νούμερα», που είναι μηδενικά. Τους ακούς και νομίζεις ότι τα λίγα επόμενα χρόνια δεν θα ξέρεις πού να πρωτοχαλάσεις τα περισσευούμενα…
Οι εκλογές ποτέ δεν έλυσαν κανένα ουσιαστικό πρόβλημά μας. Το αποτέλεσμα των εκλογών είναι το να αλλάζεις διαχειριστή της μιζέριας σου. Αυτό που επί της ουσίας ψάχνεις με την ψήφο σου είναι έναν πιο φιλότιμο κλέφτη, δηλαδή έναν κλέφτη που να μην είναι μονοφαγάς, αλλά να πετάει και σένα κανένα ψιχουλάκι. Κι εσύ ενθουσιασμένος να χαίρεις επειδή σου μείωσε τη χασούρα, σου έφτιαξε τον δρόμο και την πλατεία. Λες και τα πλήρωσε από την τσέπη του και όχι από τη δική σου, μικρέ ανώριμε ούτε καν πολίτη…
Αν ο λαός δεν πάρει στα χέρια του το μέλλον του, αν περιμένει με τη λογική των αναθέσεων να τον σώσει ο κάθε βολεμένος πορφυρογέννητος, το μόνο που θα καταφέρνει θα είναι να αυγατίζει την περιουσία του πορφυρογέννητου και της οικογενείας του.
Μαύρο σε όσους μαυρίζουν τις ζωές μας!
