Συνωστισμός σωτήρων της κεντροαριστεράς εντός και εκτός του γενέθλιου συμποσίου
Όποιος σοβαρός άνθρωπος παρακολουθούσε το διήμερο που οργάνωσε ο Ευ. Βενιζέλος στην επέτειο της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, θα προβληματιζόταν. Όχι για τα πρόσωπα ή τα λεγόμενα των ομιλητών, αλλά για το τι ακριβώς πρέσβευαν και τι αντιπροσώπευαν αυτές οι λίγες εκατοντάδες που σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκροτούσαν τους Σημίτη και Παπανδρέου. Τι ακριβώς δηλαδή επικροτούσαν; Όσα και οι δύο με μοναδικό κυνισμό υπερασπίστηκαν ως σωτήριο έργο που πρόσφεραν στη χώρα οδηγώντας την στην καταστροφή; Η μήπως αυτή ήταν μια ειλικρινής απόδοση ευγνωμοσύνης του σκληρού πυρήνα του κρατικοδίατου Πασοκισμού, που διασώζεται ακόμη και σήμερα γαντζωμένος στην εξουσία; Έτσι ίσως εξηγείται αυτό που ακόμη τους ενώνει.
Τίποτε εκτός της ομερτά της διαπλοκής δεν έχει απομείνει ως συγκολλητική ουσία στο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου. Τα περί κεντροαριστεράς μόνο ως εμπορεύσιμο είδος σε μια πλήρως εκχυδαϊσμένη πολιτική αγορά μπορούν να γίνουν αντιληπτά. Τα γνωστά και μη εξαιρετέα έγκυρα Μέσα, το ΒΗΜΑ, το ΜΕGA, τα ΝΕΑ και το ΕΘΝΟΣ το αξιοποίησαν δεόντως. Αν κανείς δεν γνώριζε θα σχημάτιζε την εντύπωση πως έλαβε χώρα κάποια γόνιμη διαδικασία προβληματισμού και παραγωγής πολιτικής, που σηματοδότησε την αναγέννηση της κεντροαριστεράς. Πώς; Με τον Σημίτη, με τον Γιώργο και με τα άλλα παιδιά…
Όμως προσοχή, και με τον Σαμαρά! Δεν γίνεται χωρίς. Ο Βενιζέλος στην κρίσιμη στιγμή τον Ιούνη το αντιλήφθηκε. Ο Κουβέλης ούτε ως λέξη δεν προφέρει πλέον την «κεντροαριστερά», πασχίζει να διασωθεί με ψευδώνυμους «προοδευτικούς πόλους», ψαρεύοντας όμως στα ρετάλια του Πασοκισμού. Το πολιτικό και τα ιδεολογικό αδιέξοδο είναι απόλυτο.
Αλλά μήπως παραβλέπουμε έναν Κ. Σκανδαλίδη, έναν Δ. Ρέππα κι έναν Μ. Παπαϊωάννου, που από το βήμα του συνεδρίου κάλεσαν για ανίχνευση συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ; Το ΠΑΣΟΚ τελικά πράγματι, είναι ακόμη εκεί. Δεν ειρωνευόμαστε. Το καταρρακωμένο ΠΑΣΟΚ όμως, είναι εδώ, στο σβέρκο της χώρας, απαραίτητο ακόμη στην τρόικα και στη διαπλοκή. Αυτό είναι το ζήτημα.
Δ.Υφ.
