Έχουμε αναφερθεί άλλες δύο φορές στις ομοιότητες που έχει η Συμφωνία των Πρεσπών, και γενικά το μακεδονικό με το κυπριακό πρόβλημα. Την πρώτη (φύλλο 412, 16/6/2018), σημειώναμε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών μοιάζει με αυτές της Ζυρίχης και του Λονδίνου το 1959, αφού και η τωρινή δεν λύνει το πρόβλημα αλλά το ανοίγει διάπλατα, όπως συνέβη με το Κυπριακό. Στο δεύτερο άρθρο (φύλλο 422, 22/9/2018), τη βδομάδα πριν το δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ (που είχε τελικά συμμετοχή μόλις 37%), εκτιμούσαμε ζούσαμε μέρες σαν εκείνες του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, όταν όλοι οι μεγάλοι πίεζαν εκβιαστικά για να βγει «Ναι» και πήραν περήφανη απάντηση από τον κυπριακό λαό.
Μάρτυρες και «ρεαλιστές»
Τώρα θα επικεντρώσουμε σε μια άλλη αναλογία-δίδαγμα της ιστορίας και των δύο ζητημάτων. Το Κυπριακό θεωρούνταν κάποτε, και σωστά, ένα εθνικό πρόβλημα και θέμα αντιπαράθεσης με την αγγλική αποικιοκρατία στο νησί. Η ουσία του διαστρεβλώθηκε αργότερα, με την παρεμβολή της αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Βρετανίας και το παιχνίδι που έπαιξαν και οι δύο με τον τουρκικό παράγοντα. Ο τελευταίος, με πρόσχημα τους Τουρκοκύπριους (18% του πληθυσμού), αναδείχθηκε τελικά σε παράγοντα ισότιμο με την «ελληνοκυπριακή πλευρά». Η κατάσταση αυτή παγιώθηκε μετά την εισβολή και κατοχή του 40% του νησιού από τα τουρκικά στρατεύματα και τα κύματα εποίκων που ακολούθησαν.
Η «διεθνοποίηση» του Κυπριακού αλλοίωσε τον αρχικό χαρακτήρα του ζητήματος, με συνέπεια να περιπλεχθεί ακόμα περισσότερο. Σήμερα, μαζί με την οικοπεδοποίηση του χώρου (λόγω των υδρογονανθράκων και της κρίσης στη Μέση Ανατολή), προχωρούν τα σχέδια πλήρους ΝΑΤΟποίησης, αλλά και κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας με τη δημιουργία ενός προτεκτοράτου συνομοσπονδιακού τύπου.
Ακόμα πιο πίσω, στα 1931 ξεσπά μεγάλη αντιαποικιακή εξέγερση με αίτημα την ένωση, ενώ το 1955 ξεκινά ένοπλος αγώνας ενάντια στους Άγγλους αποικιοκράτες. Στις περιστάσεις αυτές, εμφανίστηκε μια νεολαία, κυρίως μαθητική, που έπαιξε σημαντικό ρόλο. Στα χρόνια 1956-60, στην Ελλάδα υπήρξε αναβρασμός μέσα στη νεολαία κι έγιναν οι πρώτες μεγάλες κινητοποιήσεις για το Κυπριακό.
Αντιαποικιοκρατικός, απελευθερωτικός και αντιιμπεριαλιστικός ο αγώνας, συνδέονταν με την κοινωνική πραγματικότητα και το κοινωνικό πρόβλημα, αλλά και το καθεστώς σε Ελλάδα και Κύπρο. Η υπόθεση αυτή είχε τους ήρωες και τους μάρτυρές της, αλλά και τους ευλύγιστους «ρεαλιστές» που εμφανίστηκαν και προσαρμόζονταν σε όλες τις καταστάσεις ή εξαργύρωναν τα εύσημά τους.
Το πατριωτικό αίσθημα συνδεόταν με το αντιιμπεριαλιστικό, δεν αποκόβονταν, παρόλο που η Αριστερά στην Κύπρο κράτησε αρνητική στάση απέναντι στον απελευθερωτικό αγώνα. Κι εδώ εδράζεται η τρίτη ομοιότητα Μακεδονικού και Κυπριακού ζητήματος.
International Αριστερά…
Όπως τότε η άρνηση του απελευθερωτικού αγώνα από την Αριστερά (το ΑΚΕΛ) στην Κύπρο άφησε έδαφος σε άλλες δυνάμεις να τον εκφράσουν και στον χίτη Γρίβα να θεωρείται ο ηγέτης του, έτσι και σήμερα το πατριωτικό αίσθημα και τα αγνά ανακλαστικά των νέων αφήνονται, με τον πιο τυχοδιωκτικό τρόπο, στην βορά ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων.
Ακόμα χειρότερα σήμερα, όλοι οι νέοι που έχουν πατριωτικά αισθήματα χαρακτηρίζονται ως «αυγό του φιδιού» και φασίστες, παρασυρμένοι από ακροδεξιά επικίνδυνα στοιχεία. Μάλιστα, ο γκουρού Ν. Φίλης δηλώνει, μια μέρα μετά τις κινητοποιήσεις, γεμάτος χαρά: «Η απόπειρα των ακροδεξιών και εθνικιστικών μορφωμάτων να εισβάλουν στα σχολεία και να ενσταλάξουν στην καρδιά των παιδιών μας το δηλητήριο του μίσους και του φασισμού απέτυχε. Στη συντριπτική πλειοψηφία των Γυμνασίων και των Λυκείων της χώρας, σύμφωνα με όλα τα στοιχεία, οι μαθητές αγνόησαν ή και αντιστάθηκαν στις λεγόμενες “εθνικιστικές καταλήψεις”. Προδιαγράφοντας, έτσι, τις δυνατότητες για ένα πλατύ δημοκρατικό-αντιφασιστικό μέτωπο στην εκπαίδευση και στην κοινωνία».
Το πατριωτικό αίσθημα συνδεόταν με το αντιιμπεριαλιστικό, δεν αποκόβονταν, παρόλο που η Αριστερά στην Κύπρο κράτησε αρνητική στάση απέναντι στον απελευθερωτικό αγώνα. Κι εδώ εδράζεται η τρίτη ομοιότητα Μακεδονικού και Κυπριακού ζητήματος
Για τον κόσμο του κ. Φίλη και άλλων οπαδών της παγκοσμιοποίησης, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Είναι well done, έχοντας άλλωστε την έγκριση των Τραμπ, Μακρόν, Μέρκελ, Σόρος, ΝΑΤΟ κ.λπ. No problem… Λίγα χρόνια πριν, όταν ακριβαίνουν τα μακαρόνια ο κ. Φίλης αναρωτιόταν «μα πόσα μακαρόνια τρώνε πια οι Έλληνες;». Όταν οι νέοι δηλώνουν πατριωτικά αισθήματα, συζητούν περί Μακεδονίας και πολύ περισσότερο καταγγέλλουν την Συμφωνία των Πρεσπών, αυτός χαιρετίζει την απόκρουση των «ακροδεξιών μορφωμάτων». Όλα καλά γι αυτόν, τον «φαναριώτατο» κ. Γαβρόγλου και τα «άλλα τα παιδιά» που αναμορφώνουν την Ελλάδα σύμφωνα με τα παγκοσμιοποιητικά ήθη και πρότυπα. Τα θέλουν όλα international και τίποτα εθνικό. Ό,τι εθνικό, είναι βρωμερό, μίασμα. Ο πατριωτισμός είναι αντιδραστική και αναχρονιστική κατασκευή. Τώρα είμαστε Ευρωπαίοι, ή κάτι άλλο. Οι μεγάλες ταυτότητες, όπως κι οι μεγάλες αφηγήσεις, πρέπει να πάρουν τέλος. Να αντικατασταθούν με μικρές ταυτότητες, ατομικές, αυτοπροσδιοριστικές («small is beautiful»). Προέχει πάντα το δικαίωμα στη διαφορά, ποτέ σε καμιά ενότητα, κι ας πολτοποιείται η ανθρωπότητα από τον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης. Ας καταστρέφονται πολιτισμοί, οικονομίες, χώρες, περιφέρεις, ήπειροι. Ζήτω το πολυπολιτισμικό ανακάτεμα που ίσως μας πλησιάζει προς τον… κομμουνισμό των ανδράποδων, αφού στο μεταξύ θα έχει εξανδραποδιστεί ο άνθρωπος και θα’ χουμε προχωρήσει στον μετάνθρωπο…
Υπάρχει και μια πολύ «ταξική» κι «επαναστατική» Αριστερά (πολιτική, συνδικαλιστική, διδασκαλική) που θεωρεί μεν συστημικό τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σχεδόν σε όλα τα θέματα εξωτερικής πολιτικής σέρνεται και ταυτίζεται με αυτόν. Συμμετείχε στο «μπούλινγκ» στους μαθητές, χωρίς να λέει λέξη για τη συμφωνία των Πρεσπών, όπως πριν λίγους μήνες κατάγγελλε –μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ– τα συλλαλητήρια συλλήβδην ως εθνικιστικά και ακροδεξιά… «Δι-εθνιστική», κοσμοπολίτικη συνύπαρξη…
Παρά το μπούλινγκ και την πλύση εγκεφάλου, υπάρχουν νέα παιδιά που συγκινούνται, νοιώθουν, σκέφτονται, αγαπούν την πατρίδα τους. Που δεν θέλουν αυτή να λιγοστέψει. Που δεν θεωρούν κάποια ντροπή να είναι Έλληνες, διαδηλώνουν για τη Μακεδονία, καταγγέλλουν την Συμφωνία των Πρεσπών. Που νοιάζονται για μια πιο συλλογική ταυτότητα και ένα καλύτερο αύριο. Δεν είναι φασίστες, δεν είναι ναζί και δεν πρέπει να χαριστούν σε τέτοιες δυνάμεις.
Μην υποτιμάμε τόσο χυδαία αυτά τα νέα παιδιά.
