H εκλογική νίκη των Μοράλες-Λινέρα στη Βολιβία ακολούθησε τον πρόσφατο ξεσηκωμό στο Εκουαδόρ, και αύριο αναμένεται μια βαριά ήττα του απερχόμενου δεξιού προέδρου Μάκρι στην Αργεντινή.
Ήδη αυτά τα τρία επεισόδια δημιουργούσαν από μόνα τους την αίσθηση ότι το κύμα της νεοσυντηρητικής παλινόρθωσης στη Λατινική Αμερική συναντά όλο και μεγαλύτερα εμπόδια. Αλλά προέκυψε ένα ακόμη «επεισόδιο», τουλάχιστον εξίσου σημαντικό: η πρωτοφανής εδώ και μισό αιώνα λαϊκή εξέγερση στη συνήθως ελεγχόμενη Χιλή, η οποία συνεχίζεται πεισματικά εδώ και μια εβδομάδα παρά το αίμα που έχει χυθεί από τη στρατοχωροφυλακή και το στρατό κατά διαταγή του δεξιού προέδρου Πινιέρα. Σε συνδυασμό με λαϊκά κινήματα και σε άλλες χώρες της περιοχής (Ονδούρα, Αϊτή κ.λπ.), καθώς και την πλήρη απαξίωση του ανδρείκελου των ΗΠΑ Γκουαϊδό στη Βενεζουέλα, όπου έχουν ανακοπεί τα σχέδια της Ουάσιγκτον για ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο (και έχει εξευτελιστεί όποια κυβέρνηση έσπευσε να αναγνωρίσει τον διαπλεκόμενο ακόμη και με τη ναρκομαφία δοτό «πρόεδρο»), βλέπουμε μια υποήπειρο που ξανασηκώνει κεφάλι.
Στο φύλλο αυτό δίνουμε μια γεύση των όσων συμβαίνουν στη Χιλή, ενώ εξετάζουμε τις τρέχουσες εξελίξεις και στις υπόλοιπες χώρες που τροποποιούν για μια ακόμη φορά τους συσχετισμούς. Έτσι ενισχύονται οι εκτιμήσεις για λαχάνιασμα της αντιδραστικής επίθεσης και δυναμική επανεμφάνιση του λαϊκού παράγοντα, του μόνου που μπορεί να προωθήσει διαδικασίες βαθύτερων αλλαγών. Ή, στη «χειρότερη» περίπτωση, να υποχρεώσει τις ελίτ να κάνουν ουσιαστικές υποχωρήσεις!
