Ε, ναι, λοιπόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων και δεν θα αναπτύξουμε ακόμη μια φορά από τούτη δω τη στήλη τους λόγους. Δεν θα επιχειρηματολογήσουμε για το αυτονόητο, γιατί δεν εξυπηρετεί άλλωστε και τίποτα πια.
Όμως, μέσα απ’ όλη αυτή την κατάσταση και κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής τετραετίας, αναδείχθηκε κάτι άλλο πολύ πιο σοβαρό, για όσους από μας τουλάχιστον συνεχίζουμε να πιστεύουμε στην Αριστερά και στο ηθικό πλεονέκτημά της. Και επιμένω στην έννοια «αναδείχθηκε» διότι το πρόβλημα προϋπήρχε, αλλά το κουκουλώναμε μια χαρά, καθώς δεν είχαμε ποτέ αντιληφθεί το μέγεθός του. Ήμασταν και παραμένουμε αιθεροβάμονες, οι περισσότεροι.
Μας συνεπήρε το όραμα της διακυβέρνησης, η νίκη της… Αριστεράς (ό,τι να ‘ναι) χωρίς να έχουμε δει την ουσία. Χωρίς να έχουμε γειωθεί με το λαό, να γνωρίσουμε τις ανάγκες του, τις αντοχές του. Τόσα χρόνια στην αντιπολίτευση δεν είχαν γίνει ποτέ σοβαρές μελέτες, εμπεριστατωμένες έρευνες, δεν είχαμε ποτέ επίγνωση της πραγματικότητας.. Μιλούσαμε με πάθος για τις λαμπρές σελίδες του ΕΑΜ, είχαμε σημαία τη Μακρόνησο, αλλά αυτοκριτική ποτέ – «κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες» ένα πράγμα.
Αριστερές οργανώσεις-φαντάσματα, γεμάτα όνειρα θερινής νυκτός. Για κοιτάξτε γύρω σας, σύντροφοι. Δείτε λίγο έξω από το στενό κομματικό κύκλο ή και μέσα αν θέλετε. Ρωτήστε το διπλανό σας τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει, να στερηθεί για το συλλογικό καλό. Μοιραστείτε ευθύνες μαζί του, στην πράξη κι όχι σε ανούσια, ανέφικτα προγράμματα χωρίς όριο.
Απέναντί μας έχουμε όχι μόνο τον καπιταλισμό, έστω κι αν κάποιοι θεωρούν πως ζει τις τελευταίες στιγμές του, αλλά τους ίδιους τους εαυτούς μας. Όσοι βρισκόμαστε ακόμα σε μικρές ενταγμένες ή ανένταχτες αριστερές κινηματικές ομάδες έχουμε εικόνα του τι ακριβώς συμβαίνει. Σύντροφοι, δεν κουνιέται φύλλο εκεί έξω. Όσο εμείς προσπαθούμε να βγάλουμε «περπατησιά» θεωρώντας πως υπάρχει χρόνος, ο κάθε ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα βήμα μπροστά.
