Ο Μανολίτο…
Ο Μανουελ Μπαρόζο προσλήφθηκε στην αμερικανική Γκόλντμαν Σαξ σε περίοπτη θέση. Θυμίζουμε ότι ο πρωθυπουργός της Γερμανίας, Σρέντερ, έχει προσληφθεί από την ρωσική Γκαζπρόμ…
Ο Μπαρόζο, επίτροπος της Ε.Ε. επί σειρά ετών, συνέδεσε το όνομά του με την γερμανοποίηση της ευρωένωσης και την επιβολή της πανευρωπαϊκής λιτότητας και της χρεομηχανής. Στα νιάτα του ήταν μέλος πορτογαλικής εξωκοινοβουλευτικής μαοϊκής οργάνωσης. Με τα χρόνια, ωρίμαζε και έφτασε σε ανώτατα αξιώματα.
…και ο ξάδερφος
Ο εδώ ξάδερφος, Γιώργος Τσίπρας, έχει φθάσει στη θέση του γενικού γραμματέα Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, του υπουργείου Εξωτερικών, υπό τον Ν. Κοτζιά ή, σωστότερα, ως ο άνθρωπος του Αλέξη στο υπουργείο. Ο ξάδερφος με το επίσης μαοϊκό παρελθόν (που κάνει τα πάντα να το κρύψει, μέχρι αρθρογράφος της Αυγής δήλωνε για να αποχαρακτηριστεί), σε πρόσφατη συνέντευξη, αιτιολογώντας τις συμφωνίες με την Κίνα, δηλώνει πως πασχίζει να γίνει η Ελλάδα διαμετακομιστικό κέντρο. Θυμίζουμε πως αυτή η ιδιότητα αποτελεί πάγιο στοιχείο κάθε πρότασης εκσυγχρονισμένου μεταπρατισμού και την έχουν διατυπώσει κατά καιρούς μεγάλοι «θεωρητικοί» όπως ο Μιλτιάδης Έβερτ και άλλοι. Ο Μπαρόζο -πρότυπο του Τσίπρα-plus; Why not? «Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη», μια χαρά περνάμε και φέρνουμε κι ανάπτυξη στην Ελλάδα… Ξεφτίλα…
Ξ.Μ.
Έρχονται πράγματα τρελά
Κάθε μέρα ένας νευραλγικός στρατηγικός τομέας της χώρας πουλιέται ή μπαίνει στη διαπραγμάτευση (της πλάκας) για πώληση. Το πιο σημαντικό είναι ότι η χώρα γδύνεται κανονικά, ούτε καν προσωρινά. Σε λίγους μήνες δεν θα υπάρχει τίποτα ελληνικό στην Ελλάδα. Ούτε τηλεπικοινωνίες, ούτε ενέργεια, ούτε τρένα, ούτε λιμάνια, ούτε αεροδρόμια, ούτε καν δρόμοι! Ούτε επιχειρήσεις, ούτε τρόφιμα, ούτε νέοι επιστήμονες! Όποιον το συνειδητοποιεί και αγαπάει έστω λίγο τον τόπο, δεν τον βλέπω καλά. Τι αριστερός και τι δεξιός, τα νεολαμόγια του νεοΣΥΡΙΖΑ ή θα μας ρίξουν όλους στα ψυχοφάρμακα ή θα δούμε να συμβαίνουν τα πιο «τρελά» πράγματα που δεν μπορούμε καν να τα φανταστούμε!
Λ.Ζ.
45 να είναι οι μέρες σας
Έτσι άκουσα κάποιον να μουρμουρίζει οργισμένος στο πεζοδρόμιο, διαβάζοντας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που κρέμονταν στο περίπτερο, το χάρισμα των τρένων για 45 εκατομμύρια στους Ιταλούς. Εντάξει, του λέω, τι να κάνανε; για να ανοίξω συζήτηση. Τι εντάξει, άνθρωπέ μου, τι εντάξει; Άντε και να τα δώσουνε όλα, που δεν πρέπει γιατί καταστρεφόμαστε ολοτελώς, δεν υπάρχουμε πια, γινόμαστε ανύπαρκτοι. Αλλά και κάτω από τζάμπα; Με ψιχία, οι ζητιάνοι; Τάχα μου υπογράψανε για εκποίηση της δημόσιας περιουσίας για 50 δισ. κι αυτοί, κι όλα να τα δώσουνε, μα όλα, δεν θα μαζέψουνε ούτε 2 ψωρο-δισ. για όλη τη χώρα! Και προδότες και φτωχομπινέδες; Η συζήτηση εκτραχυνόταν προτού προλάβω να πω λέξη, οπότε τον χαιρέτισα βιαστικά και άφησα τα πρωτοσέλιδα αδιάβαστα. Έτσι κι αλλιώς, και αύριο τα ίδια θα είναι…
Ρ.Ι.
