της Λόλας Σκαλτσά
«Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» είναι μια φράση χιλιοειπωμένη, κυρίως απ’ αυτούς που φτάνουν τη Δημοκρατία και την κολλάνε στον τοίχο· με κάθε τρόπο. Κι αφού έχουμε εμπεδώσει πια πως η Δημοκρατία (ως πολίτευμα αλλά και ως ιδέα, γενικότερα) είναι κατοχυρωμένη στη ζωή και στη συνείδησή μας, περνάμε σε άλλη πίστα. Στην πίστα που είναι γνωστή και ως «Γιατί έτσι γουστάρω».
Στη συγκεκριμένη πίστα συμμετέχουν, κυρίως, υψηλόβαθμα στελέχη προερχόμενα από τη βάση (πάντα) που μέσα στο 16σέλιδο βιογραφικό τους, εκτός από τα τυπικά (όχι πάντα) προσόντα τους, είναι καταγεγραμμένοι οι αγώνες τους για παιδεία, ελευθερία, ισονομία, ελευθεροτυπία, αξιοκρατία και άλλες παρόμοιες διαπιστεύσεις. Εννοείται πως έχουν επιλεγεί με αυστηρά κριτήρια και πάντα με γνώμονα το κοινό καλό. Τίποτα λιγότερο!
Σε περιβάλλον, λοιπόν, «Γιατί έτσι γουστάρω» οι παίκτες-σύντροφοι κινούνται αναλόγως. Δυσκολίες εδώ δεν υπάρχουν. Άλλωστε, σ’ αυτή τη φάση δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Το έκαναν τα προηγούμενα χρόνια με συνέπεια και με μεγάλη επιτυχία. Η θέση τους στο πάνθεον των χαρισματικών ηγετών – παντός είδους – είναι πλέον δεδομένη.
Παρ’ όλα αυτά, αν τυχόν βρεθεί στη διαδρομή τους κάποιος… υπονομευτής του δίκαιου αγώνα τους, π.χ. σκωπτικό σχόλιο χιουμοριστικής εκπομπής, τότε θα χρησιμοποιήσουν κάθε νόμιμο μέσο που, βεβαίως, η Δημοκρατία το υπαγορεύει. Εάν είναι απλή περίπτωση, κάτι σαν τρικλοποδιά ας πούμε, τότε επεμβαίνει ο ίδιος ο παίκτης-σύντροφος δυναμικά και με ένα ηχηρό και παρατεταμένο «σκάσε» κατατροπώνει το εμπόδιο και παίρνει πόντους-bonus! Σ’ αυτήν την κατηγορία υπάρχουν πολλές παραλλαγές, μια και το παιχνίδι δίνει τη δυνατότητα στον κάθε παίκτη να αναδεικνύει την προσωπικότητα και το ταλέντο του. Π.χ. αλλιώς συμπεριφέρεται ένας παίκτης-γιατρός, διαφορετικά ένας παίκτης-καλλιτέχνης, αλλιώς ένας παίκτης-οικονομολόγος ή ένας παίκτης-αθλητής.
Ξέχασα να αναφέρω, πως ολόκληρο το παιχνίδι καθορίζεται από βαθιά αριστερή ιδεολογία και διέπεται από κανόνες Σοβιετίας!
