Ενώ Ιρλανδία και Ισπανία εξαγγέλλουν το τέλος των «προγραμμάτων στήριξης» για τις χώρες τους (το τι πραγματικά μέλλει να συμβεί, ειδικά στη δεύτερη, είναι μια άλλη συζήτηση) στην Ελλάδα ετοιμάζεται ο επόμενος γύρος ανελέητης επίθεσης τρόικας και κυβέρνησης στο λαό: Μαζικοί πλειστηριασμοί κατοικιών.
Το μόνο εναπομείναν πεδίο, η ιδιοκατοίκηση, ετοιμάζεται και αυτό να υποστεί το βιασμό της μνημονιακής πολιτικής. Το επόμενο μεγάλο φλέγον ζήτημα για τον κόσμο των μισθωτών και των μικρομεσαίων, μετά το μαζικό κλείσιμο επιχειρήσεων, μετά τις μαζικές απολύσεις από ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, μετά τον εξευτελισμό μισθών και συντάξεων, το ρήμαγμα Παιδείας, Υγείας και κοινωνικών υποδομών, είναι εδώ. Και για πρώτη φορά, ίσως και παγκοσμίως, χτυπά πια τον σκληρό πυρήνα της ασφάλειας που προσφέρει ο καπιταλισμός: την ιδιοκτησία.
Υποτίθεται πως οι εξαγγελίες Ιρλανδίας-Ισπανίας δικαιώνουν τις πολιτικές της Κομισιόν και της Γερμανίας, και ακολούθησαν πλήθος δηλώσεων «αυτοδικαίωσης» αυτές τις μέρες για το πόσο ορθές και αποτελεσματικές αποδείχτηκαν οι πολιτικές τους. Μόνο που με αυτό τον τρόπο παραδέχονται, άθελά τους, πώς αν η ίδια μέθοδος επαλήθευσης εφαρμοστεί και στην περίπτωση της Ελλάδας, όπου όχι έξοδος από το Μνημόνιο δεν προβλέπεται αλλά η προοπτική αυτή έχει απομακρυνθεί πολλαπλάσια από τον καιρό του πρώτου Μνημονίου, θα έπρεπε να τους οδηγήσει στο συμπέρασμα της ανάγκης άμεσης διακοπής των πολιτικών του μνημονίου. Αν τα υποτιθέμενα καλά αποτελέσματα της πολιτικής τους σε Ιρλανδία-Ισπανία επιβεβαιώνει την ορθότητά της, τα καταστροφικά αποτελέσματα στην Ελλάδα αποδεικνύουν την πλήρη αποτυχία της. Και μόνον η ύφεση του σχεδόν 30% στα χρόνια του Μνημονίου σε αντιδιαστολή με τη στασιμότητα του ΑΕΠ σε Ιρλανδία-Ισπανία στα ίδια χρόνια, καταδεικνύει τον καταστροφικά υφεσιακό αντίκτυπο του εδώ Μνημονίου.
Οι μαζικοί πλειστηριασμοί κατοικιών σε μια οικονομία με το 23% των στεγαστικών και το 42% των καταναλωτικών δανείων στο κόκκινο και μεγάλο μέρος μικρο-ιδιοκτητών να αδυνατεί να ανταποκριθεί στο χαράτσι της εφορίας, σηματοδοτούν την έναρξη μιας μεγάλων διαστάσεων αναδιανομής πλούτου. Σε μοριακό επίπεδο σηματοδοτούν απλώς την κόκκινη γραμμή και το «ως εδώ!» για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Το τεράστιο πολιτικό κόστος σε συνδυασμό με το μηδαμινό (αν όχι αρνητικό από την πτώση στις αξίες γης) αποτέλεσμα που θα έχει αυτή η αναδιανομή στο επίπεδο των οικονομικών δεικτών (αν αυτό ήταν απλώς που ενδιαφέρει υποτίθεται την Τρόικα και την κυβέρνηση) κάνουν την τελευταία να προβληματίζεται για την έκταση της απελευθέρωσης των πλειστηριασμών.
Αλλά η σκληρή στάση από τράπεζες και τρόικα προεξοφλούν, όπως όλα δείχνουν, την επιβολή του πλέον βάρβαρου ίσως μέχρι τώρα μνημονιακού μέτρου.
Με ποιους όρους προετοιμάζεται η κοινωνία και ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτραπεί αυτό το αίσχος; Όχι να προσπαθήσει να αποτρέψει, αλλά να αποτρέψει πραγματικά, να νικήσει!
