του Κώστα Γκιώνη
Είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα με τεράστιες χοντρές αλυσίδες, μπρούμυτα, κουνώντας χαρούμενοι τις ουρές μας, ως υπάκουοι σκύλοι συνοδείας, ευγνώμονες στον αφέντη μας που μας επιτρέπει να ζούμε ακόμα.
Ο αλυσοδεμένος, ξέρεις, για πάρα πολύ καιρό, θεωρεί πολύ φυσιολογική την ύπαρξη της αλυσίδας, την αντιλαμβάνεται κάτι σαν αξεσουάρ. Είναι σαν το πουλί που γεννήθηκε σε κλουβί και θεωρεί το πέταγμα κουσούρι. Η ελευθερία είναι ένας άγνωστος και επικίνδυνος τόπος, γεμάτος παγίδες, δαιμονισμένος, για ανισόρροπους και ακραίους ανθρώπους που θέλουν το κακό της κοινωνίας, έτοιμους να διαρρήξουν την κοινωνική νομιμότητα στο βωμό αλλότριων συμφερόντων.
Το θέμα δεν είναι να πείσεις κάποιο να βγάλει την αλυσίδα του. Το θέμα είναι να αντιληφθεί τη σκλαβιά του. Η συνειδητοποίηση είναι το πρωταρχικό, και η καύση των δαιμονοποιήσεων που του έχουν εμφυτέψει στο σημείο που θα έπρεπε να είναι το μυαλό του.
Άνθρωποι με Γ.Τ.Σ. (Γενετικά Τροποποιημένη Σκέψη)… Με τον ίδιο κώδικα που λειτουργεί ο γενετικά τροποποιημένος οργανισμός, εμφυτεύονται στον οργανισμό του μεταλλαγμένου ανθρώπινου υβριδίου πληροφορίες από πολλές διαφορετικές ελεγχόμενες πηγές, για να νοιώθει ο μπολιασμένος ότι επιβεβαιώνει αυτά που πιστεύει, και έτσι να μπορεί να ελέγχεται πλήρως η παραγωγή των προθύμων.
Το τι υπάρχει έξω από τη σκλαβιά που βιώνεις, εσύ το καθορίζεις. Εσύ και άλλοι σαν και σένα. Τρομακτικό ακούγεται, όταν οι βεβαιότητές σου εξαντλούνται στην αφήγηση που σου έχουν ορίσει. Αλλά να ξέρεις, αν και πρωτόλειο, το συναίσθημα είναι άκρως ελκυστικό. Να το θυμάσαι: μπορεί να είσαι ελεύθερος ακόμα κι όταν όλοι οι άλλοι είναι σκλαβωμένοι, ακόμα κι αν τα πάντα είναι μια φυλακή. Το μυαλό σου δεν μπορούν να το φυλακίσουν. Γι’ αυτό, όπως έλεγε και η Κατερίνα Γώγου, στο μυαλό είναι ο στόχος τους. Προφύλαξέ το, διάβασε ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνεις αυτά που διαβάζεις, επέμεινε, μίλα, τραγούδα, επειδή…
Τα λόγια δεν μπορούν
να τα κλείσουν πίσω
από τα σκουριασμένα σίδερα
τις νότες δεν μπορούν
να τις φυλακίσουν
πίσω από τους νοτισμένους τοίχους
από τις παθιασμένες καρδιές
δεν μπορούν
να αρμέξουν την ελπίδα
τα τραγούδια έχουν φτερά
και θα έρχονται απροσκάλεστα
τις νύκτες
στα μπαλκόνια της ψυχής
τις νύκτες εκείνες
που δεν περιμένουν
τις μέρες για να φέξουν.
