Έβλεπα στην πασχαλιάτικη ΤV τις σκληρές οδομαχίες των επαναστατημένων Γάλλων στους Αθλίους του Βίκτορα Ουγκό και βυθίστηκα σε… ανιστόρητες συγκρίσεις. Του Ζαχαρία Ρουστάνη*
Εκείνοι, σώμα με σώμα, σφαίρα με σφαίρα, μάχονταν για τις δημοκρατικές ελευθερίες με δεδομένη και εξασφαλισμένη τη «δημοκρατία των συσχετισμών»: Εκεί δεν μπορούσαν οι πενήντα φύλακες του βασιλιά με εκτοξευτήρες χημικών να τρέπουν σε φυγή τους 500, τους 50.000, τους 500.000 διαμαρτυρόμενους, αγανακτισμένους, εξεγερμένους πολίτες.
Προφανώς στην Ευρώπη του 18ου αιώνα ο δυσαρεστημένος λαός διέθετε ουσιαστικά περισσότερες δυνατότητες να εκφράζει την αντίθεσή του στις καταχρηστικές επιλογές της εξουσίας, από ό,τι στην Ευρώπη των μνημονίων, του νέου ολοκληρωτισμού, της γενικευμένης καταστολής. Μιλάμε δηλαδή για μια σοβαρή οπισθοδρόμηση όσον αφορά τη βασική πολιτική ελευθερία του συνέρχεσθαι. Οπισθοδρόμηση που δεν ήρθε όμως καθόλου μόνη…
Τούτος ο απροκάλυπτος βομβαρδισμός του συνταγματικού πλαισίου νομιμότητας και των «κοινωνικών συμβολαίων» εκδηλώθηκε σαν μια χημική αντίδραση ή συνέργεια της διεθνούς χρηματοπιστωτικής και νεοφιλελεύθερης απληστίας, του διαβρωμένου κοινοβουλευτισμού, του δογματικού και άκριτου ευρωπαϊσμού, των συν-ενοχικών συμπλεγμάτων γενικώς και ενός ανακάμπτοντος νέου τύπου κανιβαλισμού.
Κι ας δεχθούμε ότι για όλα αυτά τα θέματα δεν πρόλαβε ο ΟΗΕ να δημιουργήσει τα αρμόδια δικαστήρια, στη βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για να αντιμετωπιστούν θεσμικά οι καταχρηστικές εφαρμογές του νεοφιλελεύθερου κανιβαλισμού και του διαβρωμένου κοινοβουλευτισμού…
Τι απέγιναν όμως οι παραδοσιακοί διεθνείς θεσμοί στους οποίους αναζητούσαν και έβρισκαν προστασία οι κατατρεγμένοι; Ποιο θεσμικό επίτευγμα της πολιτισμένης ανθρωπότητας διαθέτει σήμερα το κύρος να αποσοβεί ή και να τιμωρεί τις πρακτικές του Παπουτσή, του Δένδια, του Ισπανού, του Πορτογάλου και των άλλων ομολόγων τους, που εκτοξεύουν επικίνδυνα χημικά, δακρυγόνα και ασφυξιογόνα, εναντίον διαδηλωτών, ειρηνικά συγκεντρωμένων, παιδιών, γερόντων, ασθενών; Πού είναι οι θεματοφύλακες του Πρωτοκόλλου της Γενεύης, που από το 1925 απαγορεύει ρητά τη χρήση αυτών των χημικών ουσιών ακόμα και μεταξύ εμπόλεμων κρατών; Τώρα τους χρειάζονται οι λαοί!
Όχι μόνο για να διασώσουν για μια ακόμα φορά το τυπικό κομμάτι, την επίφαση της δημοκρατίας και της ελευθερίας του συνέρχεσθαι, αλλά και για να ανακόψουν αυτήν την εγκληματική εκτροπή «νόμιμων» και «νομότυπων» συμμοριών, αδίστακτων μισθοφόρων και φασιστοειδών, που θεωρούν τους κινδύνους για τη ζωή και την υγεία των συνανθρώπων τους επιχειρησιακές σπαζοκεφαλιές για να τις επιλύουν εν θερμώ ή εν ψυχρώ οι εκάστοτε ανώτεροί τους.
Βέβαια, υπάρχει πάντα και η πιο ακριβή… λύση. Να επενδύσουμε τα τελευταία μας αποθέματα ως οικονομία και ως κοινωνία στην «απελευθερωτική βιομηχανία», ώστε να μπορέσει να αποκτήσει ο κάθε κάτοικος αυτής της χώρας τουλάχιστον μια αντιασφυξιογόνο μάσκα.
Κι αν δεν επιτευχθεί ποτέ ο κορυφαίος άθλος του λαού, έστω θα μπει στη ζυγαριά το κορυφαίο δίλημμα της εξαθλίωσής μας: Θα προτιμήσουμε να συρθούμε υπόλογοι στα ποινικά δικαστήρια για «παθητική αντίσταση κατά της Αρχής» ή να παραδοθούμε στην αδυσώπητη μνήμη των παιδιών μας και στις βαθιά χωμένες μέλλουσες γενιές για «παντελή αδυναμία αντιστάσεων»;
*Ο Zαχαρίας Ρουστάνης
είναι δημοσιογράφος
