Ανάμεσα σε fake news, λαϊκισμούς και άθλια προπαγάνδα κατά των δημόσιων Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, η αλήθεια υπάρχει ζωντανή στα πανεπιστήμια, αρκεί να θέλουμε να τη δούμε. Όλοι όσοι έχουμε παιδιά που φοιτούν είτε σε προπτυχιακό στάδιο είτε σε μεταπτυχιακό, μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε την ποιότητα των δασκάλων, των μαθημάτων αλλά κυρίως των πανεπιστημίων μας, που με τόσο ζήλο επιβουλεύονται όσοι ζητούν την υποβάθμισή τους.
Βεβαίως προβλήματα υπήρχαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν όχι γιατί ευθύνονται απαραίτητα οι φοιτητές ή το διδακτικό προσωπικό, αλλά γιατί οι κυβερνήσεις γίνονται έρμαιο κάθε «χορηγού» -βάζετε όσους αστερίσκους θέλετε- που φιλοδοξεί να αναλάβει και να χειραγωγήσει το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι της χώρας: την Παιδεία.
Είχα την τύχη να γνωρίσω πολύ στενά, μέσω των παιδιών μου, δύο διαφορετικά πανεπιστήμια, τα τελευταία χρόνια, σε διαφορετικές πόλεις και σε διαφορετικό επίπεδο. Μπήκα σε αμφιθέατρα και αίθουσες, ως ακροάτρια, παρακολουθώντας εξειδικευμένα αλλά και γενικότερα μαθήματα.
Έκανα την έρευνά μου, από περιέργεια κυρίως, αλλά και γιατί οι προσλαμβάνουσες που είχα, από ποικίλες κατευθύνσεις, ήταν προκλητικές.
Εκείνο, όμως, που με εντυπωσίασε περισσότερο σ’ αυτό το οδοιπορικό μου, ήταν ένα μεταπτυχιακό τμήμα του πανεπιστημίου, όπου η προσέγγιση των καθηγητών σε σύγχρονα θέματα της ελληνικής και παγκόσμιας κατάστασης ήταν εξαιρετική, από κάθε άποψη. Ολοκληρωμένες και τεκμηριωμένες τοποθετήσεις και αναλύσεις καθώς και άψογη προετοιμασία των καθηγητών μέσα από εμπεριστατωμένη βιβλιογραφία ήταν το ένα σκέλος. Το άλλο ήταν τα παιδιά που παρακολουθούσαν με αμέριστο ενδιαφέρον, ενημερωμένα κι εκείνα, τα οποία έκαναν στοχευμένες παρεμβάσεις και παρατηρήσεις, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον της διδασκαλίας.
Τα δημόσια πανεπιστήμια συνεχίζουν να αποτελούν φυτώρια υγιών πολιτών, πυρήνες γνώσης, δράσης και διεκδίκησης της ζωής τους. Ίσως γι’ αυτό και οι εντατικές προσπάθειες υπονόμευσής τους με κάθε άνομο μ(Μ)έσον. Ίσως γι’ αυτό και ο φόβος των κρατούντων.
